cry วันนี้ฉันหยุดตื่นขึ้นมาเหมือนทุกวันที่รู้สึกเศร้า แต่พยายามบอกตัวเองเสมอว่าต้องสู้ ตอนนี้เราอยุ่ในห้วงของความมทุกข์ เหมือนที่ท่านว่า มีเหตุ คงอยู่ และดับไป ไม่รู้ถุกหรือเปล่า แต่พยายามว่าเราอยู่ในระยะ คงอยู่ อีกสักหน่อยคงถึงระยะที่ดับไป ทน ๆๆๆๆ หมดกำลังใจที่จะทำอะไรอ่อนหล้าเหลือเกิน
หยุดหลาย ๆ วันยิ่งแย่ แต่ก่อนเคยถามตัวเองว่าทำไมเวลาเร็วจังเลย ยังทำอะไรไม่ได้เท่าไหรค่ำแล้ว แต่ตอนนี้ทำไมมันช่างยาวนานเหลือเกิน เคยถามตัวเองว่าได้รับอิสระแล้วยังไม่พอใจอีกเหรอ ที่ไม่ต้องตามเอาใจ ไม่ต้องคอยพะวงว่าเมื่อไหร่เขาจะกลับ เขาไปอยู่กับใคร ลำบาก ทุกข์ใจกับเขายังไม่พออีกเหรอ ถามตัวเองรอบแล้ว รอบเล่า ยังไม่พอกับคนที่ไม่เคยรักเรา ยังไม่พอกับคนที่ไม่พอในกามรมณ์ คนที่ไม่พอใจทุก ๆ เรื่อง คนอย่างนี้เรายังต้องการเขาอีกเหรอ บอกตัวเองเสมอว่าต้องรักตัวเองบ้าง ตลอดเวลามาเราไม่เคยรักตัวเองเลย ทุกอย่างมอบให้เขาหมด สุดท้ายได้อะไรกลับมา ความไม่ซื่อสัตย์ ความหลอกลวง ความทรมาน ทำไมๆๆๆๆ เกิดคำถามขึ้นมาอีกแล้ว ทุกข์ตามเคย เคยถามตัวเองว่าเมื่อไหร่เขาจะคิดได้ เมื่อไหร่เขาจะกลับตัวแต่ก็ได้แค่คิด แม้แต่เราเองบอกตัวเองทุกวันทุกนาทีที่คิดว่าอย่าคิด อย่านึกถึงเขา อย่าห่วง อย่าหวัง หากเขาคิดได้คงไม่มีครั้งนี้อีกเพราะเขาผิดมานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว ภาวนาแค่ให้ตัวเองผ่านพ้นห้วงนี้ให้เร็วที่สุดก็พอ