เมื่อวันที่ 2 มีนาคม 2556 ผมได้ไปร่วมงานฌาปนกิจศพของพี่สาวยาย ในใจผมนึกว่า ความพลัดพรากและความตายเป็นเรื่องธรรมดา ไม่มีใครที่จะพลัดพรากจากสิ่งที่รักใคร่และพอใจ พอเข้าเมรุผมวางดอกไม้แล้วเตรียมดูศพก่อนที่จะเผาผมเสียใจมากๆและพอกลับบ้านผมกลับนึกถึงตอนที่ท่านช่วยผมต่างๆแล้วผมคิดไปและร้องไห้ไป ผมไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้นเลย แต่ทําไงได้มันเป็นเรื่องธรรมดา T.T

ก็ช่วงนี้เท่านั้นแหละครับ พอผ่านช่วงนี้ไปเราก็จะทำใจได้เอง เป็นกำลังใจให้นะครับ

การจากไปก็เป็นแต่เพียงกายหยาบครับ ทุกสิ่งเป็นอนิจจังครับ
มาให้กำลังใจให้ก้าวผ่านพ้นจุดๆนี้ได้อย่างราบรื่นครับ