หนูมีแฟนคนนึงค่ะ เราคบกันได้ประมาณ 5 เดือนแล้ว แต่หนูกะแฟนอยู่คนละจังหวัด เจอกันนานๆครั้ง ส่วนมากจะคุยโทรศัพท์กันค่ะ จริงๆแล้วมันก็ไม่ค่อยมีปัญหาอะไร แต่รู้สึกว่าช่วงนี้จะมีปัญหาที่มาบั่นทอนจิตใจของหนูและแฟนเป็นอย่างมาก เหตุผลคือ หนูเป็นคนที่ยึดติดกับอะไรเดิมๆ ยึดติดกับความเสมอต้นเสมอปลาย จริงๆแฟนหนูเขาก็ดีทุกอย่าง เขาไม่เคยนอกใจ ไม่เคยทำร้ายจิตใจกัน เราก็ยังคุยกันอยู่ทุกวัน แต่ช่วงนี้หนูก็ไม่รู้เป็นอะไร คุยกันอยู่ดีๆมีความสุข พอแฟนหนูเขาง่วงนอนเขาบอกจะนอน เท่านั้นล่ะเรื่องก็เกิดทันที เพราะหนูยังไม่ง่วง หนูยังอยากคุยโทรศัพท์กับเขาก่อน หนูก็พยายามจะปล่อยให้เขาไปนอน แต่หนูก็รู้สึกโกรธขึ้นมาทันที แต่ก็บอกเขาว่าไปนอนได้ทุกครั้ง แต่พอวางไปหนูก็ส่งข้อความไปพูดประมาณว่าหนูโกรธ หลังจากนั้นเราจึงทะเลาะกัน หนูก็เสียใจ ร้องไห้ หนูคิดแค่แบบว่า ทำไมเขาคุยกะหนูต่อไม่ได้ ถ้าเป็นหนู หนูทำได้นะ ทำไมเขาทำแค่นี้ไม่ได้ เมื่อก่อนเขาคุยกะหนูยันเช้าเขายังทำได้ ทำไมช่วงนี้ไม่ทำเลย มีแต่นอนก่อนตลอด การที่หนูหวังมากไปแบบนี้ทำให้หนูรู้สึกแย่มาก หนูเสียใจมาก จริงๆมันเป็นเรื่องที่ค่อนข้างจะ "ปัญญาอ่อน" เลยก็ว่าได้ แต่เรื่องนี้มันบั่นทอนจิตใจหนูมานานมากแล้ว จนแทบจะทนไม่ไหว เป็นแบบนี้ทุกวันๆต่อไป มันคงไม่ไหว แต่ทุกครั้งคือจะจบด้วยการขอโทษทุกวัน คือจะคืนดีกันทุกวัน แต่พอเริ่มวันใหม่ก็เป็นอีก หนูทรมานทุกครั้งที่ร้องไห้เพราะทะเลาะกันแบบนี้ แฟนหนูเขาก็รู้สึกแย่ที่เขาทำให้หนูเป็นแบบนี้ แต่หนูไม่โทษเขาหรอก หนูโทษตัวเเองมากกว่าที่ค่อนข้างเอาแต่ใจ หนูไม่อยากให้เขารู้สึกเบื่อ เซ็ง หนูกลัวว่าสักวันเราจะได้เลิกกันหากมันเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ หนูไม่อยากเอาแต่ใจอีกแล้ว หนูไม่อยากมาเสียความมรู้สึกกับเรื่องไร้สาระแบบนี้ หนูคารจะทำยังไงดีคะ ทรมานเหลือเกิน หนูมองโลกในแง่ร้ายเกินไปไหม หนูจะบังคับจิตใจตัวเองอย่างไรดีคะ