เคยมีชีวิตครอบครัวที่อบอุ่น แต่ด้วยหน้าที่การงานทำให้มีการโยกย้ายแยกกันอยู่
ตอนนี้สามีอยู่คนละจังหวัด เจอกันเฉพาะวันหยุดเท่านั้น ตัวเราอยู่กับลูกน้อยวัยช่างคุย

5 วันที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน ทำให้เขาเอาใจไปให้คนอื่น
จากคนที่เคยรักกันมาก ห่างกันแค่ไหน นานเป็นปี ก็เฝ้ารอกันและกัน
แต่การย้ายที่ทำงานครั้งนี้เีพียง 2 เดือน เขาก็มาขอเลิกกับเรา
เพราะบอกว่าเลือกผู้หญิงที่แก่กว่า หลาย ปี (เกือบ 40 )ทำงานที่เดียวกัน พูดคุยเข้าใจกัน กินเทียวด้วยกันได้ เขาลืมแม้กระทั่งลูกที่น่ารักของเรา ลูกป่วยเขาไม่อยากมา (ตอนกลังบอกว่าผู้หญิงคนนั้นดีมากให้เขามาเยียมลูก) แค่เวลา 2 เดือน ทีคน 2 คนลักลอบคบกัน เขาเปลี่ยนไปมาก
สถานะเขาทั้งสองต้องหลบซ่อนเพราะทำงานที่เดียวกัน ลักลอบเจอกันข้างนอก ตอนกลางคืน
แอบคุยกันทางแชทในเวลางาน
จน2 เดือนที่เขารู้จักกัน แล้วมาบอกเลิก
ญาติพี่น้องรู้เรื่อง เขาก็โดนว่ากล่าวสั่งสอน จนไม่กล้าสู็้้้หน้าญาติพี่น้อง
ดื่มเหล้า รำคาญลูกเมีย จากคนที่รักครอบครัวมากเปลี่ยนไปเร็วจนรับไม่ทัน
วันหยุดติดต่อผู็้หญิงคนนั้นไม่ได้ ก็พาลเสียใจดื่มเหล้าไม่กลับบ้าน
ปล่อยลูกเมียรอคอยด้วยความเป็นห่วง
บอกเขาว่าเราไม่ยอมเลิก เราจดทะเบียนสมรส มีลูก ไม่อยากตกงานทั้งคู่ก็อย่าบีบคั้นเรา
เขาก็พยายามทำดีตอนอยู่กับเราแต่ก็แอบติดต่อผู้หญิงคนนั้น เหม่อบ้าง
แต่ตอนไม่อยู่กับเราเค้าคงแอบอยู่ด้วยกัน สงสารลูกจังเลย แกเรียกหาแต่พ่อ
ทุกข์ในหัวใจเหลือเกิน

ต้องทำอย่างไรให้เขากลับมาเต็มตัว เต็มใจ

เราจะดับทุกข์ได้อย่างไร ใจเราไม่นิ่ง ไม่เข้มแข็งเลย
ขอเพื่อนในที่แห่งนี้แนะนำเราด้วยนะคะ

เข้าใจคุณมากนะคะ เพราะเคยผ่านเรื่องแบบนี้มา
อยากจะบอกว่าอย่าคิดมาก รู้ว่าทำยาก แต่ว่าไม่มีทางไหนที่จะดีกว่านี้
หาหนังสือธรรมะมาอ่านเยอะๆ สวดมนต์ แผ่เมตตา ทำบุญ ทำสมาธิ
เวลาที่ผู้ชายหลงก็จะเป็นอย่างนี้ละคะ แต่ละคำพูด แต่ละการกระทำ
จะสรรหามาให้เราเจ็บปวด ขอให้คุณทำใจให้เข้มแข็ง
พยายามปล่อยวาง และอยู่ได้อย่างดีที่สุด เมตตาและให้อภัย
กับคนทั้งคู่(ที่กำลังสร้างความอัปมงคลให้ชีวิต) แล้วใจคุณจะไม่ร้อนรนคะ
ความร้อนรนในใจต้องดับด้วยความเย็น(คือความเมตตากรุณา)
ไม่ใช่เติมด้วยความเครียดแค้นชิงชัง
ทุกอย่างต้องเริ่มต้นที่ใจเรา จะรอให้ทุกคนเป็นอย่างที่ใจเราหวังไม่ได้
เพราะเราไม่สามารถเปลี่ยนใครได้
เป็นกำลังใจให้นะคะ เดี๋ยวก็มีกัลยาณมิตรมามอบคำแนะนำดีๆให้อีกเยอะเลย

เข้าใจดีคะ เคยเจอมาเหมือนกัน แต่อยากบอกว่าทำใจ คือวิธีการเดียวที่จะผ่อนหนักเป็นเบาช่วงนี้คะ เขาคบกันใหม่ๆ ก็เหมือนข้าวใหม่ปลามัน เหมือนคนมืดบอด ไม่รับรู้อะไรดีชั่ว คิดเสียแต่ว่าอยู่กับเรา แล้วจะไม่ได้อยู่กับผู้หญิงคนนั้น เลยพาลไปหมด ลูกก็ไม่สนใจ นี่แหละคือของใหม่ ที่เห่อ เหมือนเด็กๆคะ คิดถึงตอนจีบกันใหม่ๆสิคะ พ่อแม่บอกว่าไม่ให้ไปเจอแฟน เห็นพ่อแม่เป็นศัตรูความรักเลยหละคะ
นี่ก็คือจิตเขาตอนนี้คะ ปล่อยซักพักดีมั้ยคะ(ถ้ายังรักเขาอยู่) ใจเขากำลังพล่าน อย่าไปขวางจะเจ็บตัวคะ

สำหรับตนเอง ลองดูความรักที่มีสิคะ เจ้าชายของเราตอนนี้เป็นปีศาจแล้วคะ ความรักที่มีเสื่อมลงแล้วหรือยังคะ ถ้าเห็นว่าเสื่อมแล้ว ให้ปลงอนิจจังคะ มีรักก็มีเลิกได้คะ เอาใจที่ให้เขาไป เก็บไว้กับตัว เคยอธิบายให้ใครบางคนเห็นถึงใจ ถ้าเอาใจไปฝากไว้กับคนอื่น เราจะใส่ความคาดหวังไปด้วย เขาเคยทำดีอย่างไร ชิน ก็รู้สึกว่าธรรมดาคะ แต่เขาทำผิดหน่อย โอ๊ยเหมือนความผิดที่ให้อภัยไม่ได้ เพราะงั้นถอนใจออกมา ถอนความคาดหวังออกมา เขาจะมาเยี่ยมลูกหรือไม่ ไม่คาดหวังก็ไม่ทุกข์คะ เอาจิตเมตตาให้เขาคะ ไม่ถึงกลับบอกว่าให้ส่งเสริม แต่ไม่ด่าทอ ไม่พยาบาท ให้เป็นบาปที่ต้องไปชดใช้กัน

ดูแลลูก ครอบครัวให้ดี กรรมยุติธรรมเสมอคะ เราอาจทำกรรมมาก่อน คืนเขาไป ยอมรับกรรมซะ
ลดตัวตนให้เล็กลง เก็บใจไว้กับตัวให้มาก เวลาจะหาทางออกให้คะ เป็นกำลังใจให้คะ

ขอบคุึณมากนะคะ ทุกท่านสำหรับข้อคิดและกำลังใจ
ตอนนี้อยากหาที่พึ่งทียึดเหนี่ยวจิตใจค่ะ
ก็คิดว่าคงได้จากเวบนี้ล่ะค่ะ
พยายามให้ใจนิ่ง (ยากเหมือนกันละค่ะ )
ไม่เคยได้เตรียมใจเลย ไม่เคยระแวงว่าคนที่รักครอบครัวมากอย่างเขาจะทำได้
มันเกิดขึ้นเร็วจนรับไม่ทัน
ตอนนี้ก้อพยายามปรับปรุงแ้ก้ไขจุดบกพร่องของตัวเอง
หวังว่าสักวันเขาคงกลับมาเต็ม100 (ตอนนี้รูั้้สึกเหมือน70 )
ตัวเขาเองก้อไม่ได้สุขใจเลยที่คิดไปจากเรา
คงทุกข์ใจไม่แพ้กัน เพราะญาติพี่น้อง สภาพที่ต้องหลบซ่อน
ผู้หญิงคนนั้นก้อไม่กล้าเอาจริงเพราะยังห่วงอนาคต
และเธอคงมีทางเลือกที่ดีกว่า (รู้สึกเหมือนสามีอกหักที่เขาไม่จริงจังด้วยทั้งที่คิด
จะทิ้งลูกเมียไปอยู่ด้วย) ตอนนี้เขาก็พยายามต่อสู้กับความหลงเพื่อให้ได้รับการยอมรับ
จากสังคม เพื่อลูก (เขาโทรบอกรักเราทุกวัน แต่ใจมันร้าวไปแล้ว)
เราเองพยายามให้อภัยเขา ในความเขลา ความหลง ความไม่หนักแน่น
ตอนนี้พยายามทำให้ตัวเองมีคุณค่า ทุ่มเทความรักมาที่ลูกแทน

สักวันนึงเขาคงกลับมาเป็นพ่อที่ดีของลูกคนเดิม


ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจนะคะ

เอาใจคืนกลับมารักตัวเองดีกว่านะคะ
เพราะเราไม่มีวันที่จะทำร้ายจิตใจของเราเอง
หรือฝากไว้กับลูกดีกว่าค่ะ รักลูกให้มาก
ดูแลลูกให้ดีๆ เราเชื่อว่าลูกจะไม่ทำร้ายคุณค่ะ

พยายามทำอย่างที่คุณploypetแนะนำนะคะ
ถึงแม้ตอนแรกๆจะทำยากหน่อย แต่เราไม่อยากให้คุณ
เก็บความเสียใจ ความทุกข์ใจไว้กับตัว
เราเคยเป็นมาแล้วค่ะ มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย
เรื่องที่มันผ่านไปแล้ว ก็ต้องปล่อยผ่านไป
ทำวันนี้และวันต่อๆไปให้ดีที่สุด ทำแต่กรรมดี
แล้วสิ่งดีๆจะเข้ามาหาคุณเองนะคะ

การยอมรับว่าเป็นผลกรรมที่เราเคยทำมา
มิใช่เพราะว่าเรายอมแพ้กับสิ่งที่พบเจอ
แต่มันเป็นการแบ่งเบาความทุกข์ที่เกิดขึ้นในขณะนี้
หากไม่สามารถคิดแก้ไขปัญหาได้ในตอนนี้
ให้ปล่อยมันไปนะคะ เวลาจะช่วยคุณเองค่ะ
เชื่อเรานะคะ เพราะเราผ่านช่วงเวลานั้นมาแล้ว
และเราทำใจยอมรับมันได้ ถึงแม้จะไม่เต็มร้อย
แต่มันค่อยๆปล่อยความยึดมั่นถือมั่นค่ะ

"อย่าคิดหรือคาดหวังว่าเขาจะกลับคืนมานะคะ
เพราะหากเขาไม่คืนมา คนที่ทุกข์ใจคือคุณเอง
ไม่มีใครที่จะหลีกพ้นความพลัดพรากไปได้หรอกนะคะ
คุณต้องทำใจยอมรับกับความพลัดพรากให้ได้
เพราะว่าไม่วันใดวันหนึ่งคุณก็จะต้องประสบกับมันค่ะ"

ทำไมใจ้ร้อนรน
ตอนนี้เราก็เป็นเหมือนคุณ เรื่องราวของเราเหมือนคุณแทบทุกอย่างแตกต่างตรงที่เค้ายังไม่ออกจากบ้านเท่านั้นเอง แต่ความรู้สึกที่คุณเล่ามา เราโดนมาเหมือนกัน ตอนนี้เราอยู่นิ่ง ๆ เราไม่สนใจ เราคิดใหม่ เค้าจะทำไรเรื่องของเค้า เรารู้เราเจ็บ เราทรมาน สู้อยู่กับลูกแล้วเค้าพอใจในสิ่งไหนก็ปล่อยเค้ไปก่อน แล้วเวลาจะช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้นเอง ตอนนี้สามีเราเค้าก็ดีขึ้น แต่เราก็ไม่รู้ว่าเค้าปิดบังอะไรรึเปล่า แล้วเราก็ไม่อยากรู้ ไม่ร้อนเหมือนแต่ก่อน ทำบุญ สวดมนต์ มันลำบากนะ เราเองก็ยังตัดไม่ได้ แต่จะพยายาม พยายามไปด้วยกันนะ เอาใจช่วย

เป็นกำลังแรงใจให้ทุกท่านจะครับ
นำความคิดเห็นจากหลายๆฝ่าย มาดูแล้วพิจารณาด้วยตัวเราเองนะครับ
สำหรับความเห็นผมนะครับ
ก็บอกได้เลยครับว่าผู้ชายไม่มีความรับผิดชอบ หลง มัวเมา
สำคัญที่ตัวเราเองอย่าโทษตัวเอง ให้กำลังใจตามความถนัดของเรา
นึกถึงคนที่คุณรัก พ่อ-แม่ ตั้งไว้ในใจนะครับ
ยิ้มเข้าไว้นะครับ...