ได้ติดตามอ่าน...ความทุกข์ของเพื่อนกัลยานธรรมในลานนี้แล้ว

ให้เกิดความสลด สังเวชใจ...
ที่พูดเช่นนี้ไม่ใช่จะไม่เคยพานพบความทุกข์มาก่อน
เคยทุกข์....เพราะสามีไปผิดศีลข้อ 3
เคยทุกข์...เพราะสูญเสียบุคคลอันที่รักยิ่งทั้งสองท่านไปหมดแล้ว
เคยทุกข์...เพราะถูกตัดญาติขาดพี่น้อง

.............................
มีใครบ้างที่เกิดมาในโลกแห่งมายากิเลสนี้ไม่มีความทุกข์
เราทุกข์...นับแต่วินาทีที่อยู่ในท้องของแม่แล้ว
เหตุใดเล่า....จึงปล่อยให้ทุกข์เข้ากระหน่ำโจมตีซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า...

เพื่อนๆผู้ร่วมชะตากรรมทั้งหลายเอ๋ย...
หันกลับไปมองข้างหลัง....ข้างซ้าย...ข้างขวาของพวกท่านสิ...
บ้างฟูมฟาย...บ้างร้องไห้...อ้อนวอนฟ้า-ดิน

...................................
มองไปเบื้องบนของท่านสิ...เห็นอะไร
ท่านได้เกิดมาใต้ร่มโพธิญาณ...ขององค์สมเด็จสัมมาสัมพุทธเจ้าแล้ว...

จงตั้งสติ...เพ่งมองทุกข์ที่เกิดในใจเถิด...
ความทุกข์นั้นมันทำร้ายเฉพาะคนที่จิตใจอ่อนแอ...
หลงตามมายาที่มันหลอกล่อ...หลงตามใจคนอื่นไป...ไม่หันมาดูใจตัวเอง...

....................................
ทุกข์...มันกลัวคนทีเฝ้าระวังใจตนเอง....กลัวคนที่มีสติ...สัมปชัญญะ
พุทธองค์ทรงสอนให้ดับทุกข์ ..ด้วยการพิจารณาทุกข์นั้น...ดูใจที่มันทุกข์นั้น
ดูเฉยๆ...ดูใจที่มันฟุ้งซ่าน...ทุรนทุราย...ดูอาการของใจที่มันเป็นทุกข์

ไม่ดูเรื่องที่ทำให้ใจเป็นทุกข์...เพราะนั่นมันอยู่นอกใจเรา...
ใจแท้จริงของเรามันใสสะอาด.....เรื่องนอกใจมันคือโคลนตม...
คิดถึงที่ไรก็เท่ากับเอาโคลนมาสาดไว้ในใจ...

ดิฉันได้อธิฐานจิต...ปฏิบัติธรรม-เดินจงกรม-นั่งสมาธิ-ฟังธรรมตลอดทั้งคืนในวันวิสาขบูชา
เพื่อถวายเป็นพุทธบูชาแด่องค์สมเด็จพ่อตถาคต...ได้สำเร็จ...
มันเกิดปิติ...จิตใจมันมีพลัง...เสมือนหนึ่งบารมีของท่านมาแผ่เต็มหัวใจ

อยากให้เพื่อนที่มีความทุกข์ในลานแห่งนี้...หันมาเจริญสติ...ดูใจตัวเองให้มาก
จะรู้ว่า...ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้...คือมายาทั้งนั้น...ยิ่งหลงตามมัน...ก็ยิ่งหลงอยู่ในวังวนนั้น...

"....โภคทรัพย์ส่งไปแค่โรงพยาบาล
....ลูกหลานส่งได้แค่เชิงตะกอน
....บาปบุญเป็นทุนรอนส่งให้ถึงภพหน้า"

ขอบุญกุศลที่ข้าพเจ้าได้ปฏิบัติมาส่งให้เพื่อนทั้งหลายจงคลายจากความทุกข์
มีดวงตาเห็นธรรม...นำทางไปสู่แสงสว่างด้วยเทอญ.

ขออนุโมทนาบุญค่ะ........

พุธโธ...ธัมโม....สังโฆ.....
สาธุ สาธุ สาธุ

เป็นบทความที่ดีมากๆเลยค่ะ สาธุ

สาธุ สาธุ สาธุ