หากรัก..คือ..ทุกข์
แล้วสุข..คือ..อะไร
หากรัก..คือ.เสียใจ
แล้วทำไม..ใจ..ต้องการ

ผมคิดว่า ความรักมันเป็นสิ่งที่มีแต่ให้นะคับ แต่ที่เราต้องทุกข์ใจเพราะ เราตั้งความหวังในตัวคนรักเรามากกว่า

คำพูดนี้ไม่ถูกต้องนะครับ...

ความรัก, ความสุข และความทุกข์ เป็นสภาวะธรรมที่ต่างกันครับ ไม่ใช่สิ่งดียวกัน ตรงนี้ขอให้เข้าใจไว้ก่อน..

ความรักนั้น องค์ธรรม ได้แก่ โลภะมูลจิต ..
เมื่อเป็นโลภะมูลจิตแล้ว.... ก็ย่อมมีอารมณ์อันเป็นที่รักเป็นเหตุให้เกิด ..เช่นพบคนที่สวยหล่อหรือนิสัยดีหรือคุยกันถูกคอฯลฯ ฯลฯ

ส่วนสุขหรือทุกข์นั้นเป็น"เวทนา" ที่เกิดขึ้นหลังจากได้รับอารมณ์ที่ดีหรือไม่ดี..ดังนั้น เมื่อรักสมหวังจึงทำให้สุข แต่พอผิดหวังก็ทุกข์ การพูดว่าความรักคือความสุขจึงเป็นนิยามที่ไม่ถูกต้องเพราะไม่แน่นอน..



เพราะเยื่อใยหรือยางเหนียวแห่งตัณหาที่ตนเองสร้างขึ้น.. นี่ก็คือกิเลสคือโลภะนั่นเอง..
เรื่องนี้ก็มิได้เกิดแก่ทุกคน บางคนมีปัญญาสามารถตัดเยื่อใยนี้ได้ ก็ไม่ทุกข์หรือเสียใจต่อเนื่องหรอกครับ.

การจะพ้นความเสียใจ..ทั้งไม่ดิ้นรนไขว่คว้าสิ่งที่ไม่อาจคว้ามาได้..ไม่ได้เกิดจากคนอื่นๆทำให้ืื ตนเองนั้นต้องเตือนตน ต้องหาปัจจัยแห่งปัญญาให้เกิดขึ้นเพื่อสอนตนให้รู้วิธีถอนเยื่อใยแห่งตัณหาที่ตนนั้นสร้างขึ้นเอง จึงจะพ้นทุกข์ครับ..