สวัสดีค่ะ...
วันนี้มีปัญหาที่ทำให้ไม่สบายใจอยากขอคำแนะนำค่ะ เรื่องมีอยู่ว่าหลังจากมีปัญหากับคนที่เคยดีต่อกันในฐานะเพื่อนและพี่ที่เคารพกัน เนื่องจากเป็นความผิดของตัวเองที่เข้าใจผิดและด้วยความรู้สึกหึงหวงที่เคยมีมา แต่ตอนนี้ก็เข้าใจว่าพี่เขาคงไม่อยากให้มีเรื่องราวอะไรกันแล้ว แต่ก็คงกลับไปสนิทสนมกันเหมือนเก่าไม่ได้ อันนี้ก็เข้าใจค่ะ เพราะตัวเองก็คิดว่าคงกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว แต่ก็ยังคงรู้สึกผิดและไม่สบายใจอยู่ในใจลึกๆค่ะ ไม่นานมานี้ได้รู้ว่ามีคนที่ไม่หวังดีกับเราเลย อยู่ในที่ทำงานนี้ด้วยกัน เป็นคนที่พี่เขาเคารพนับถือ ส่งเอกสารเรื่องราวที่เราเขียนไดอารี่ไว้ในอินเทอเน็ตที่เป็นเรื่องเกี่ยวกับเรา ผู้ชายที่เรามีความรู้สึกดีๆด้วย และพี่เขา โดยปริ้นซ์เรื่องที่เราเขียนใส่กระดาษ มีการขีดเส้นใต้ย้ำคำต่างๆของเราที่เกี่ยวกับคนสองคนคือพี่เขากับคนที่เรารู้สึกดีด้วย เรื่องนี้เกิดขึ้นประมาณปลายปีที่แล้ว แต่ด้วยเพิ่งมาทราบว่ามีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับเรา รู้สึกตกใจและไม่สบายใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นค่ะ รู้ตัวผู้ที่ทำว่าเป็นใคร โดยที่คิดว่าคนอายุ66แล้วไม่น่าทำได้ขนาดนี้ รู้อยู่แล้วว่าต่างคนต่างมีปัญหากัน ยังทำให้เรื่องบานปลายขึ้นเรื่อยๆ ถึงแม้ว่าตอนนี้เรื่องจะจบไปแล้ว แต่ลองนึกถึงสิ่งที่คนๆนี้ทำแล้วรู้สึกว่าตัวเองไม่ปลอดภัย รู้สึกว่าเขาก้าวล้ำเข้ามาในโลกส่วนตัวของเรา รู้สึกว่าที่เขามันมากเกินไป ยอมรับไม่ได้ค่ะ และทำอะไรเขาไม่ได้ด้วย อยากตอบโต้แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง และไม่รู้ว่าตอนนี้เขายังทำเรื่องไม่ดีแบบนี้กับเราอีกหรือป่าว รู้สึกแย่มากๆค่ะ อยากได้คำแนะนำว่าควรทำอย่างไรดีกับเรื่องนี้ จากที่พยายามทำตัวทำใจให้นิ่งๆมาได้พักนึงแล้ว พอมารู้เรื่องนี้แล้ว บอกตรงๆว่า ตอนนี้สติแตกเลยค่ะ

อ้อว่าคุณปริตา ทำใจสบาย ๆ ค่ะ ถ้าเขาไม่ทำอะไรไปมากกว่านี้
ก็ปล่อยให้มันหายไปในอากาศ เดี๋ยวก็ลืม แต่ถ้าหากเขายังไม่หยุด
อาจจะลองขอคุยดูก็ดีนะค่ะ แต่ไม่ต้องทะเลาะกับเขานะ
คุยดี ๆ อ้ออยากให้ทำใจให้สบายนะ

ขอบคุณพี่อ้อมากค่ะ ปอนด์เองก็คงทำอะไรไม่ได้มากกว่านี้ ก็ต้องดูแลรักษากายรักษาใจตัวเองให้ดี แต่ตอนนี้บอกตรงๆว่าสติแตกคิดอะไรไม่ออกเลย วิ่งถามคนโน้นคนนี้เหมือนคนบ้าเลยค่ะ ตอนนี้ก็คงจะเป็นคนบ้าจริงแล้ว

ตั้งสติให้ได้นะคะคุณปอนด์ ควบคุมจิตใจของเราให้ดีคะ เดี๋ยวเรื่องร้ายๆก็ผ่านไปคะ เอาใจช่วยนะคะ เรียกความรู้สึกดีๆ กลับมาให้อยู่กับเนื้อกับตัวเราโดยเร็วนะคะ

เห็นเรื่องนี้แล้ว นึกถึงสมาชิกลานแห่งนี้คนหนึ่ง คิดว่าเธอเป็นคนดี เข้ามาเพื่อแสวงธรรม

แต่ก็ได้รับผลกระทบจากโลกไซเบอร์ เดี๋ยวนี้เธอหายไปจากลานนี้แล้วคิดว่าคงเลิกเข้าลานธรรมจักรไปแล้ว

ที่

http://www.navy34.com/board342550/index ... n#msg16555


กรัชกาย ก็โดนที่

http://whatami.ob.tc/-View.php?N=727

ถามว่า จะทำไง ไม่ต้องทำอะไร เขาทำอย่างมากก็เท่าที่ทำนั่น

...มนุษย์เป็นสัตว์สังคม...มีการพักอาศัยสร้างบ้านเรือนเป็นกลุ่ม...และมีการติดต่อสื่อสารกัน...
...และพึงพาอาศัยกันตามลักษณะของครอบครัวพ่อแม่ลูก ปู่ย่าตายาย ญาติ เพื่อนบ้าน...
...มีการประกอบอาชีพต่างๆ...มีแม่ค้า-ลูกค้า...นายจ้าง-ลูกจ้าง...ต้องอิงอาศัยกัน...
...ผลกระทบของการอยู่ร่วมกันเป็นกลุ่มใหญ่ทำให้เกิดปัญหาต่างๆมากมายในสังคม...
...เพราะมนุษย์มีความต้องการในปัจัยสี่เหมือนกัน...แต่ต่างกันในความสามารถขวนขวาย...
...อีกทั้งคุณธรรมในจิตใจที่มีล้วนแตกต่างกัน...ถ้าเห็นแก่ตัวมากก็จะเอารัดเอาเปรียบผู้อื่นมากๆ...
...อิจฉาริษยา...โดยเฉพาะในกลุ่มคนที่มีความใกล้ชิดกันมากๆ...ดูจากพี่น้องแย่งของเล่นกัน...
...ข่าวหน้าหนังสือพิมพ์ที่รุนแรงมากๆของความโลภ โกรธ หลงก็คือพี่น้องฆ่ากันเพื่อทรัพย์สมบัติก็มี...

...คุณปริตาคะ...บางครั้งถ้าตัวเราไม่ปล่อยวางสิ่งที่คิดบ้าง...มันไม่เกิดประโยชน์กับตัวเองเลยค่ะ...
...มัวแต่ไปคิดว่า...คนอื่นจะคิดอย่างไรกับเรา...คืออยู่อย่างหวาดระแวงและกลัวการถูกนินทาว่าร้าย...
...ชีวิตก็จะไม่มีความสุข...คนอื่นที่เราคิดว่าจะพึ่งได้...ตอนนี้เป็นคนที่ไว้ใจไม่ได้แล้วก็อย่าไปคบ...
...การเลี้ยงชีพของเราให้สบายกาย...สบายใจ...และรักษาตนเองให้ไม่เจ็บป่วย...จะลดทุกข์ในใจเรา...
...ถ้าเราห่วงความคิดคนอื่นแล้วส่งผลทำร้ายตัวเองก็ไม่สมควร...บ้านก็บ้านเรา...ข้าวเราก็ซื้อกินเอง...
...คนมันมีปาก...ก็ปล่อยให้มันพล่ามไปเถอะ...ช่างหัวมัน...แคร์ตัวเองและรักตัวเองให้มากๆดีกว่าค่ะ...

...การปล่อยวางได้เป็นภาวะที่จิตเบาสบาย...สมองปลอดโปร่ง...เวลามองปัญหาจะทำให้คิดทางออกได้...
...การฝึกการคิดให้ไม่ยึดติดว่าสิ่งนั้นทำให้เราสุข...สิ่งนั้นทำให้เราทุกข์....จะรู้สึกว่างๆ...เบาสบาย...
...ไม่รู้สึกหนักในหัวอก...จะไม่มีสิ่งใดทำให้เรารู้สึกสุข-ทุกข์เลย...เพียงทำใจให้รู้สึกเฉยๆ...มันเบาค่ะ...
...เพราะขณะที่เราปล่อยวาง...สมองก็จะว่างจากการคิด...สติจดจ่อต่อการกระทำที่อยู่ตรงหน้า...

...และไม่คิดฟุ้งซ่านออกไปเรื่องอื่นที่ไม่เกี่ยวกับสิ่งที่ทำ...รับรู้ความรู้สึกข้าพเจ้าได้ไหมคะ...
...ว่าตอนนี้ข้าพเจ้า...นั่งอยู่หน้าคอม...บรรจงพิมพ์ตัวอักษรลงไปด้วยความรู้สึกโล่ง โปร่ง เย็นอกเย็นใจ...
...หมั่นฝึกฝนการคิด...ซึ่งก็คือจิตตภาวนา...แล้วจะรู้ว่า...การปล่อยวางภาระได้เป็นสุขอย่างแท้จริง...
...ขอให้ดูแลหัวใจตนเอง...การปล่อยวางได้...จิตจะไม่คิดฟุ้งซ่านในเรื่องอื่นใดนอกจากภาระตรงหน้า...

อนุโมทามิ...

ขอบคุณทุกท่านมากนะคะสำหรับคำแนะนำดีๆ
ปอนด์เองก็คงจะวางเฉยกับเรื่องพวกนี้แล้ว เหตุการณ์เกิดแล้ว แก้ไขไม่ได้
และเราก็คงจะไปแก้ไขหรือเปลี่ยนแปลงคนอื่นไ่ม่ได้เหมือนกัน คงต้องปล่อยให้เป็นเรื่องของกรรมใคร
กรรมคนนั้น ส่วนตัวเราก็คงต้องทำแต่กรรมดีเพื่อสิ่งดีๆในอนาคตที่จะเกิดกับเรา ตอนนี้จิตใจก็กลับมาสงบเหมือนเดิมแล้วค่ะ คงต้องเรียนรู้การตั้งรับสิ่งแวดล้อมภายนอกที่เข้ามากระทบเราให้มากๆ จะได้ไม่เกิดอาการสติแตกอีก ส่วนเรื่องที่คนอื่นทำกับปอนด์นั้น ก็คงได้แต่คิดอโหสิกรรมให้เขา ขอให้หมดเวรหมดกรรมกันแต่เพียงเท่านี้แหละค่ะ ตัวปอนด์เองก็คงต้องตั้งใจเรียนรู้วิธีการรักษาจิตใจตัวเองให้ดี ไม่หวั่นไหวกับอะไรง่ายๆอีกแล้ว ขอบพระคุณทุกท่านนะคะ

ขอบคุณพี่ทักทายค่ะ เรื่องครั้งนี้ก็เป็นอีกบทเรียนของชีวิตปอนด์เอง
ที่ผ่านมาก็ไว้ใจคนอื่นและคิดว่าคนเราทุกคนถึงจะคิดไม่ดีต่อกันบ้าง
แต่อย่างน้อยก็คงไม่คิดทำร้ายกันให้ต้องมีใครเป็นทุกข์ได้
อีกอย่างคนที่ทำแบบนี้ก็เป็นถึงผู้ใหญ่ทั้งอายุและตำแหน่ง จึงทำให้รู้สึกแย่มากขึ้นไปอีก
ต่อไปก็คงต้องใช้ความระมัดระวังในทุกๆเรื่องค่ะ
บางครั้งก็แอบคิดว่า ชีวิตเราที่ผ่านปีสองปีนี้ เราไปทำอะไรผิดบาปหนักหนามากมาย
ถึงมีแต่เรื่องที่รู้สึกว่าร้ายๆเข้ามามากเหลือเกิน เรื่องเก่ายังไม่ทันหายสนิืท เรื่องใหม่
เข้ามาทำให้เป็นทุกข์อีกแล้ว แต่ก็อย่างที่พี่ทักทายบอกแหละค่ะ
ผ่านอะไรๆมาได้ตั้งเยอะแยะ เรื่องแค่นี้ปอนด์ก็คงผ่านไปได้อีกเหมือนเดิม
ขอบคุณกำลังใจ คำแนะนำดีๆที่สำัคัญของพี่ทักทายเสมอนะคะ
อย่างน้อยตอนนี้ปอนด์ก็รู้สึกว่ามีความสุขขึ้นบ้าง แม้จะยังตั้งสติไม่ได้มาก
ขอบพระคุณค่ะ