สวัสดีค่ะ อ้างอิงจากจากกระทู้http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=27&t=31941&st=0&sk=t&sd=a&hilit=hellotarn นะคะ

คือว่าจะเข้าไปขอบคุณทุกท่านที่ให้ความคิดเห็นตั้งแต่ช่วงแรก ๆ ที่ดิฉันตั้งกระทู้ไว้แล้ว แต่ช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมาดิฉันกำลังจะย้ายออฟฟิศ เลยยุ่งมาก ๆ ไม่ค่อยได้เข้าเว็บเท่าไร หรือถ้าเข้าก็ได้แต่เปิดทิ้งไว้ มัวแต่เก็บของอยู่

ก่อนอื่นเลยต้องของคุณทุกท่านที่ให้ความเห็นค่ะ

และต่อมาดิฉันอยากจะขอปรึกษา+ความเห็นอะคะ

คือว่า ดิฉันทุกวันนี้ก็ยังคุยกับผู้ชายคนนี้อยู่ เค้าบอกว่าให้คุยกันไปเรื่อย ๆ แบบเพื่อน ถ้าเราคิดว่าเราพร้อม (เราหุ่นดีแล้ว สวยแล้ว) ก็ให้ไปเจอเค้า ดิฉันก็พยายามทำทุกอย่างให้ตัวเองดูดี เช่น ออกกำลังกาย แต่งตัว อะไรประมาณนี้ แต่บางทีดิฉันก็ท้อ ท้อมากที่ทำไมตัวเองดูไม่ดีดังใจเราซะที (ดิฉันอยากให้ตัวเองสวยดูดีแบบว่าเปลี่ยนเป็นคนละคน พอไปเจอเค้าอีกทีเค้าจะได้อึ้งไปเลย แบบว่าอยากสะใจอะคะ) พอท้อดิฉันก็เคยบอกเค้าไปว่าดิฉันไม่คุยแล้ว ดิฉันอยากเจอแล้ว เค้าก็บอกว่าทำไมละ ไม่อยากออกกำลังกายแล้วละสิ ดิฉันก็บอกว่าเปล่า ถึงไม่คุยดิฉันก็ยังออกกำลังกายอยู่ดี (ตอนนี้ติดการออกกำลังกายไปซะแล้ว) แค่ดิฉันรั้งเค้าไม่ไหว ในใจดิฉันคิดว่า ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว ทั้งเค้าและดิฉัน ทั้งความรู้สึก ความคิด ที่มีต่อกัน แต่พอดิฉันพูดไปอย่างนี้ เค้าก็จะบอกว่า ถ้ายังออกกำลังกาย ก็คุยกันต่อไป แล้วพร้อมเมื่อไหร่ก็มาเจอกัน

ดิฉันทุกวันนี้รู้สึกอึดอัดกับความสัมพันธ์ที่ไม่แน่นอนแบบนี้มาก ๆ เลยค่ะ แต่ครั้นจะไปก็ยังมีเยื่อใยกับเค้าอยู่ แล้วก็ต้องระแวงว่าเค้าจะคุยกับคนอื่นด้วยหรือเปล่า (ตอนที่กลับมาคุย ดิฉันเคยขอไว้ว่าถ้าจะคุยกับชั้นแกต้องห้ามคุยกะคนอื่นนะ แล้วเค้าก็ยอมรับ) ดิฉันจะทำอย่างไรต่อไปดีค่ะ เวลาคุยกันก็พยายามบอกตัวเองว่า อย่าคิดมาก คุยแบบเพื่อน แต่เหมือนไม่ค่อยสำเร็จเท่าไร พยายามคิดถึงข้อเสีย สิ่งไม่ดี ๆ ที่เค้าทำกับเรา คิดแล้วก็เจ็บนะคะ แต่ใจผู้หญิงอย่างดิฉันนี่ก็แปลก ทำไมใจอ่อน พร้อมที่จะอภัยให้เสมอ
ยอมเจ็บแล้วทนเป็นควายยยยอยู่นั่นแล

ดิฉันอยากใจแข็งให้มากกว่านี้จัง

(ขออภัยนะคะที่ตั้งกระทู้ง๊องแง๊ง ดิฉันรู้นะคะว่าดิฉันควรตัดใจจากผู้ชายแบบนี้ไปตั้งนานแล้ว ไม่น่าไปรั้งเค้าไว้จนกลายเป็นเรื่องคาราคาซังแบบนี้เลย แต่ขอระบายนิดนึงนะคะ)

http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=27&t...t...%20-

“ดูกรภิกษุทั้งหลาย! การครองเรือนเป็นเรื่องยาก เรือนที่ครองไม่ดีย่อมก่อทุกข์ให้มากหลาย การอยู่ร่วมกับคนพาลเป็นความทุกข์อย่างยิ่ง”

“ภิกษุทั้งหลาย! เครื่องจองจำที่ทำด้วยเชือกเหล็กหรือโซ่ตรวนใด ๆ เราไม่กล่าวว่าเป็นเครื่องจองจำที่แข็งแรงทนทานเลย แต่เครื่องจองจำ คือ บุตร ภรรยา ทรัพย์สมบัตินี่แล ตรึงรัดมัดผูกสัตว์ทั้งหลายให้ติดอยู่ในภพอันไม่มีที่สิ้นสุด เครื่องผูกที่ผูกหย่อน ๆ แต่แก้ได้ยาก คือ บุตร ภรรยา และทรัพย์สมบัตินี่เอง รูป เสียง กลิ่นรส และโผฏฐัพพะนั้นเป็นเหยื่อของโลก เมื่อบุคคลยังติดอยู่ในรูปเป็นต้นนั้น เขาจะพ้นจากโลกมิได้เลย ไม่มีรูปใดที่รัดตรึงใจของบุรุษได้มากเท่ารูปแห่งสตรี”

“ดูกรภิกษุทั้งหลาย! ผู้ยังตัดอาลัยในสตรีไม่ได้ ย่อมจะต้องเวียนเกิด เวียนตายอยู่ร่ำไป
แม้สตรีก็เช่นเดียวกัน
ถ้ายังตัดอาลัยในบุรุษไม่ได้ ย่อมประสบทุกข์บ่อย ๆ
กิเลสนั้นมีอำนาจควบคุมอยู่โดยทั่ว ไม่เลือกว่าในวัยใด และเพศใด”

กรณีของคุณถ้าลองกลับกันลองทำกับเขาเหมือนที่เขาทำกับคุณก็จะรู้เลยครับว่าเขาคิดยังไง เอาใจเขามาใส่เราดูจะรู้ว่าใจเขาคิดยังไงจร้า.

แต่ส่วนเรื่องของหัวใจขอแค่ไม่โกหกตัวเองก็พอ. ทำแล้วมีความสุขก็ทำไปเถอะครับ ถึงเวลาถ้าใช่มันก็ใช่ ถ้าไม่ใช่ยังไงมันก็ไม่ใช่.

ส่วนเรื่องทำให้ตัวเองดูดีทำไปเถอะครับเหนด้วยครับ.เพราะดูดีแล้วอาจมีเพื่อนใหม่ๆที่จริงใจต่อคุณเข้ามาในชีวิตอีกก็ได้. อย่าไปอะไรมากครับ..สู้ๆนะ

ขอขอบคุณทุกความคิดเห็นนะคะ การตัดใจการลืมคนคนนึงที่เคยเป็นสิ่งที่รักนี่มันยากเหลือเกินนะคะ
ดิฉันก็อยากจะทำให้ได้แต่มันก็ห้ามใจไม่โทรไม่ติดต่อเค้าไม่ได้ แต่ดิฉันจะพยายามอยู่กับปัจจุบันให้มากที่สุด จะพยายามไม่ไปคิดถึงอดีตอีกแล้ว จะพยายาม

นี้คือความสามารถของตัณหา ที่ลากจูงเราทั้งหลายให้ต้องผจญทุกข์อันเผ็ดร้อนด้วยความยินดียิ่ง ไม่เพียงเฉพาะในชาตินี้หรอกที่ยอมเป็นทาสของตัณหา เหมือนโคที่เขาผูกจมูกแล้วจูงไปได้โดยง่าย แม้ในชาติที่ผ่านมาจนนับไม่ถ้วน และในภพอันหาที่สุดไม่ได้ในภายหน้าก็จะเป็นเช่นนี้อีก..

บุคคลใดๆในโลกที่จะกระทำตนให้เดือดร้อนยิ่งกว่าตนทำตนเองแล้วเป็นไม่มีเลย..

พึงเห็นประโยชน์ในการฝึกฝืนตัณหาที่เคยชิน สร้างอุปนิสัยที่เข้มแข็งขึ้น ด้วยปัญญา ว่า การใดมิใช่ประโยชน์แก่ตนทั้งในโลกนี้หรือภพหน้า ก็พึงละเว้นเสีย ไม่เกี่ยวข้องเพียงเพราะ"ความอยาก" ..นี้ย่อมเป็นคุณแก่ตนมหาศาล เพราะย่อมอุปการะตนในสังสารวัฏอันยาวไกล มิให้เข้าถึงความหวั่นไหวเมื่อต้องประสบปัญหาที่ท้าทายตัณหา เช่นเดียวกับในปัจจุบัน ..

ใครเลยจะช่วยตนได้เท่าตนช่วยตนเองย่อมไม่มี...แม้มารดาบิดาก็ยังไม่อาจช่วยเราได้เลยในกรณีเช่นนี้..