...ชื่อหัวข้อ...ขอคำแนะนำวิธีทำให้หมดทุกข์ค่ะ...
...ก่อนอื่นต้องทำความเข้าใจว่าทุกข์เกิดจากอะไร...
...เกิดจากตัวเราสร้างเอง...ผ่านอายตนะทั้ง 6...
...ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ...เริ่มจากการเห็น 6 ทาง...
...ตาเห็นรูป หูได้ยินเสียง จมูกได้กลิ่น ลิ้นรับรส...
...กายรับสัมผัส...ใจปรุงแต่งเกิดชอบใจไม่ชอบใจ...

...ด้วยอารมณ์ที่มีกิเลส (โลภ โกรธ หลง)...
...โลภคืออยากได้มากๆและไม่อยากได้มากๆ...
...โกรธเมื่อผิดหวังไม่ได้อย่างใจอยากให้เป็น...
...หลงตัวตน หลงสมมุติว่านี่คือเรา ของเรา...
...ใครจะมาดูหมิ่น เหยียดหยาม ทางกาย วาจา ใจไม่ได้...
...ทำให้เกิดการปรุงแต่งออกมาเป็นพฤติกรรมต่างๆ ขึ้น...

...เพื่อสร้างความพอใจให้ตนเองโดยอัตโนมัติ...
...ด้วยอวิชชา(ความไม่รู้) ปกปิดความจริงว่า...
...ทุกสิ่งทุกอย่างมีแต่ความว่างเปล่า...
...เป็นเพราะจิตปรุงแต่งอารมณ์จากกิเลส...
...ในร่างกายสังขารที่ไม่เที่ยงแท้แน่นอน...

...ทุกชีวิตมีเกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นธรรมดา...
...แต่ทุกคนกำลังทำชีวิตเหมือนจะให้อยู่ค้ำฟ้า...
...ข้าไม่มีวันตาย...บ้าหลงสังขารว่าสวย หล่อ...
...บ้าหลงว่าไม่แก่ พยายามหาครีมลดริ้วรอยมาทา...
...ไม่รู้ตามความเป็นจริง...เกิดก่อนเขาก็ตายไปหมดแล้วอ่ะนะ...
...พยายามฝึกฝนการเจริญสติและวิปัสสนา ทำสมาธิภาวนา...
...ปฏิบัติธรรมทำกรรมฐานในกายตนให้แจ้งเองเถิด...

...วิธีแก้ทุกข์ไม่ได้หมดง่ายชั่วข้ามคืน...
...เพราะลืมตาตื่นขึ้นมาก็ปรุงแต่งแต่กิเลส...
...ต้องปฏิบัติธรรมมากแค่ไหนถึงแก้ทุกข์ได้...
...ตัวท่านเท่านั้นที่ปฏิบัติจะรู้ได้เอง...
...เพราะท่านขยันแต่สร้างกิเลสอันใหม่ทุกวัน...

...เพิ่มความอยากไม่หยุดไม่ถอย ไม่ติดเบรคบ้าง...
...ระวังเครื่องยนต์พังคือร่างกายและจิตใจจะทนไม่ไหว...
...ตัวอย่างมีให้เห็นมากมาย...พวกเบรคแตกชอบฆ่าตัวเอง...
...และฆ่าคนอื่นให้ตายตกไปตามกัน เพราะคิดไม่เป็นแก้ไม่ถูกวิธี...
...ที่เราต้องฝึกกรรมฐานเพื่อฝึกจิตให้หาทางแก้ไขได้ถูกต้องเหมาะสม...
...ชอบธรรมโดยไม่เบียดเบียนตนเองและผู้อื่น เพราะมันทุกข์กันทุกตัวบุคคลและสัตว์...

...อย่าเห็นว่าเขาเกิดเป็นสัตว์เดรัจฉานแล้วไม่ทุกข์...
...สัตว์ก็ทุกข์เพราะเขาต้องดิ้นรนเพื่อความอยู่รอด...
...บางชนิดต้องมีชีวิตอย่างหวาดระแวงเพราะเป็นผู้ถูกล่า...
...เช่น กวางถูกเสือ สิงโตล่าเป็นอาหาร เป็นต้น...
...ใช้ชีวิตคนเดียวมีทุกข์ 1 คน ใช้ชีวิตร่วมกันหลายคนก็มากทุกข์...
...พวกที่ร่วมสุขไม่ร่วมทุกข์ก็มี เช่น เงินจางนางจร เป็นต้น...

...เกิดมาแล้วมีทุกข์เป็นเบื้องหน้า ทุกข์เพราะอะไร...
...เพราะไม่อยากแก่ ไม่อยากเจ็บ ไม่อยากตาย...
...มันเป็นไปไม่ได้...แต่ก็ชอบแบกกองทุกข์...
...ลืมตา...มองสิ่งที่พระอรหันต์ท่านพยามบอกเถอะ...
...ยังมีร่างกาย ยังมีลมหายใจ ทำได้ ให้รีบปฏิบัติกรรมฐาน...
...ฝึกอบรมจิตใจตามแนวทางอริยสัจสี่ อริยมรรคแปดเถิด สาธุ๊...

เวรระงับได้ด้วยการไม่จองเวรฉันท์ใด เรื่องของคุณก็อย่าไปต่อกรรมกับเขาฉันท์นั้น ทำได้ไม่ยากค่ะ ขันติและวางอุเบกขา อดทนอย่างเข้าใจว่าคนเรามักคิดว่าตัวเองถูกไว้ก่อน ยิ่งกรณีของที่อยู่ในภาคบริการยิ่งจะถูกโทษมากขึ้น เข้าใจว่านี่แหละสัจธรรมของชีวิตมีเหตุเกิดจากกรรม คุณตัดกรรมโดยใช่ขันติและอุเบกขาอย่างที่ว่านั่นแหละค่ะ ใจคุณก็อย่าทำให้เจ็บโดยอย่าใส่ความคิดร้ายๆเข้าตัวเองค่ะ

อ้อ อย่างน้อยสิ่งศักดิ์สิทธิ์ท่านรับรู้แล้วว่าใครเป็นยังไง เชื่อในพระรัตนตรัยนะคะ กรรมตอบแทนอย่างยุติธรรมเสมอค่ะ

เหตุส่วนหนึ่งก็เกิดการบันทึกผิดพลาดของน้องที่อนามัยค่ะ ซึ่งตอนนั้นน้องเขากลับบ้านไปแล้วเราจึงซักถามไม่ได้ เราเองก็ไม่ได้ต่อว่าคนไข้ว่ามารับยาผิด ให้การรักษาตามปกติ เพียงแต่คนไข้คาดคั้น ถามว่าสรุปเมื่อครั้งที่แล้วครั้งได้ยาไปกี่เม็ด เราก็บอกกับคนไข้ว่าเราก็บอกไม่ได้ แต่คนไข้เขาสรุปเหมารวมว่าเราพูดว่าเขาว่า "ยังจะมาเถียงอีก" ทั้ง ๆ ที่เราก็ไม่ได้พูด ทำให้เขาเสียใจแล้วเกิดเป็นเรื่องขึ้นมาค่ะคุณอนัตตาธรรม แต่นั่นแระถือว่าเป็นกรรมของดิฉันเองที่ไปทำให้คนไข้รู้สึกเช่นนั้น

เหตุการณ์ผ่านมาแล้วก็ให้มันผ่าน จะหาเหตุหาผลก็เท่านั้น ง่ายคือพูดไปทำไมมี แล้วๆไปดีกว่า ปลงใจไปดีกว่า ยิ่งสาวหา มองหา การมองหา เสาะหา นี้ละจะเป็นตัวพาให้เราไม่สงบเสียเอง ก็คงมีแต่ไม่เอ๊ะ ไม่อะ ให้มันผ่านมา แล้วก็ผ่านไปของมันเองปกติ วันเวลา เหตุการณ์ก็ผ่านไปอยู่แล้ว

ในเรื่องนี้ขออุปมาว่าเดินทางมาพบกองอุนจิ หนึ่งกอง คุณไปเอ๊ะอ๊ะกับมัน ไม่แล้วๆไป ก็เหมือนว่าคุณไปเหยียบมันเข้าแล้ว ย่อมติดเท้าคุณไปด้วย แม้ถึงบ้านยังมีกลิ่นก็เพราะไม่แล้วๆไป ไม่ช่างมัน ยังเอาวิเคราะห์ให้หนักจิตใจ จากที่ทำงานมาต่อที่บ้าน แต่หากรู้แล้วว่าเป็นอุนจิ เห็นคุณเว้นเสีย ข้ามไปเสีย หรือแม้เหยียบก็ล้างเสีย คือปลงใจ ช่างมัน แล้วๆไป ไม่เก็บมาใส่ใจ เขาก็ว่าอย่างไรเรื่องของเขา ปากเขา แต่ใจเราก็ปลง ไม่ยึด จิตใจก็ใสสะอาดดี

ผิดพลาดที่ข้อมูล และการสื่อสาร
มิได้มีเจตนา เก็บไว้เป็นบทเรียน
เพื่อพัฒนาตัวเองค่ะ
และถ้าไม่เหนือบ่ากว่าแรง เพื่อให้เรื่องจบ
ก็ไปพูดความจริง ขอโทษจากใจจริง และบอกว่าเรามิได้มีเจตนาเช่นนั้น
ในฐานะหมอ เราแค่อยากให้คนไข้ปลอดภัยที่สุด
ถ้าเขายังไม่เข้าใจ หรือไม่จบ ก็ให้จบที่ตัวคุณ ความคิดของคุณค่ะ
ปล่อยว่าง เพราะเราทำดีที่สุดแล้ว

ไม่แน่ใจว่าเธอคนนั้นคงมีอะไรผิดปกติหรือเปล่า
แต่มีบทกลอนอยู่บทหนึ่งที่ชอบมาก มันพูดประมาณนี้ว่า

รัก คนที่เขา รักเรา ดี
รัก คนที่เขา ไม่ได้รักเรา ดีมาก
รัก คนที่เขา เกลียดเรา ดีที่สุด

ขอบคุณค่ะคุณyodchaw คุณคิดดี ทำดี พูดดี
คุณpanatson ที่ชี้แนะแนวทางและให้กำลังใจ

สิ่งที่ทำตอนนี้ไม่ได้หาตัวคนผิด
แต่บอกทุกคนที่ทำงานว่าบันทึกการรักษาสำคัญ
ถ้ามีการเปลี่ยนอะไรก็ต้องแก้ไขให้ตรงกับความเป็นนจริง
คนที่ให้การรักษาครั้งต่อไปจะได้อ่านข้อมูลได้ถูกต้อง

ส่วนเรื่องที่มีปัญหากับผู้รับบริการ ก็จะเฉย ๆ
ไม่พูดโต้แย้งหรือแสดงความคิดเห็น
ปล่อยให้มันเป็นไปตามวิถีของมันค่ะ

6-10 เม.ย. 53 ได้ไปปฏิบัติธรรมมาค่ะ
สิ่งได้จากการปฏิบัติ คือ ได้เห็นตัวตนของเรา
ได้รู้จักความขันติ - ความอดทนในการปฏิบัติธรรม
ได้รูจักความเพียร - ที่จะปฏิบัติธรรมทุกวัน