ขอบคุณครับคุณป้า...คุณwalaiporn...

ไว้เจอกัน..ครับ

แล้วเจอกันครับ...

โลกใบเก่าไม่เหมือนเดิม
เพราะฤดูกาลได้เปลี่ยนไป
ฤดูหนาว สู่ฤดูร้อน และฤดูฝนก็โปรยปรายลงมา
ไม่มีอะไรเหมือนเดิม นอกจากเราเอง
แม้บางครั้งจะหลงลืมอะไรไปบ้าง
แต่ก็ยังมีความทรงจำบางอย่าง .. ทำให้กลับมาพบกันอีกครั้ง
คิดถึงเหลือเกิน...คิดถึงฤดูกาลที่ผ่านไป.

ความหวั่นไหวคืออะไร?

ครั้งหนึ่ง...
สามเณรสองรูปกำลังกวาดลานวัด
แล้วหนึ่งในสองรูปนั้นก็ชำเลืองไปเห็นธง
ซึ้งต้องลมพัดโบกสะบัดอยู่บนหลังคา
ทั้งสองจึงเริ่มสนธนาธรรม...

"ท่านเณร คิดว่าเพราะเหตุใดธงจึงไหว"
สามเณรผู้เห็นเอ่ยปากถามชี้นิ้วไปที่ธง

"เพราะลมพัด ธงจึงไหว"เณรรูปที่สองวิสัชนา

"แต่ข้าพเจ้าว่าเป็นเพราะธง เพราะมีธง ธงจึงไหว ถ้าไม่มีธง ธงย่อมไม่ไหว"

สามเณรรูปที่สองนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะถามรูปแรก
"ถ้าไม่มีธง แล้วลมจะพัดอะไร"

ถึงตรงนี้ก็ดูเหมือนว่าลมที่กำลังพัดธงอยู่นั้น
ได้พัดคำถามคำตอบของสามเณรทั้งสองรูปให้ฟุ้งซ่านออกไปเสียแล้ว
บังเอินตอนนั้นมีพระอาจารย์ท่านหนึ่งเดินผ่านลานวัดพอดี
สามเณรทั้งสองจึงชวนกันเข้าไปถามพระอาจารย์ว่าธงไหวด้วยเหตุใดกันแน่
พระอาจารณ์ท่านนั้นเงยหน้ามองหลังคา
ก่อนที่จะหันมายิ้มให้กับศิษย์ทั้งสอง
"ก็เพราะเณรทั้งสองนั่นแหละ ลมจึงพัด ธงจึงไหว"

แล้วความหวั่นไหวเกิดขึ้นได้อย่างไร?

สำหรับคนมีอดีต...การที่ได้เจอเเฟนเก่าโดยบังเอิญ
หรือการได้ข่าวว่าเค้าหรือเธอกำลังจะแต่งงานแล้วทำให้ใจเราเต้นผิดจังหวะ
อย่างนี้ก็เป็นความหมายหนึ่งของความหวั่นไหว

สำหรับคนที่มีคนรักแล้วแต่คนอื่นมาบอกว่าคนรักกำลังมีคนอื่น
การอยู่ตรงกลางระหว่างความหวาดระเเวงและการไม่รู้ความจริงเช่นนี้
ก็คงถือเป็นอีกความหมายหนึ่งของความหวั่นไหว

สำหรับคนที่มีคนรักแล้ว
ได้พบกับใครอีกคนหนึ่ง แล้วรู้สึกอยากแบ่งปันพื้นที่ของความรักให้คนนั้น
นี่ก็คือความหวั่นไหว

ส่วนคนโสด
วันหนึ่งอาจได้พบกับคนที่ทำให้หัวใจเต้นแรง
และไม่อาจล่ะสายตาไปจากเค้าได้
อย่างนี้น่าจะเรียกได้ว่าทั้งหวั่นไหว และ ตกหลุมรักพร้อมกัน

ไม่ว่าสถานการณ์แบบไหน
ถ้าความหวั่นไหวเกิดขึ้นมาแล้ว
มันคงทำให้หัวใจเราเอียงๆจากจุดสมดุลไปไม่มากก็น้อย
และการจะทำให้มันตรงขึ้นมาใหม่ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย
และถ้าปล่อยให้มันดำเนินไป
ก็อาจจะนำมาซึ้งปัญหาที่อาจลุกลามบานปลาย

มีวิธีไหนที่จะทำให้หัวใจเรามีภูมคุ้มกันความหวั่นไหวได้หรือไม่?

ถ้าใช้อริยสัจสี่เป็นแนวการรบกับความหวั่นไหว
ก็คงต้องหาสาเหตุให้เจอว่าต้นตอความหวั่นไหวเกิดขึ้นมาจากที่ใด
เหตุอยู่ที่ไหน แล้วก็แก้ปัญหากันที่นั่น

ยินดีด้วยที่เปลี่ยนสัญชาติเป็นไทย ..เพลิง..

บางครั้ง..คนเรามันก้อต้องยอมรับความจริงให้ได้
ถึงแม้ว่าบางครั้งความจริงที่ได้รับมามันช่างแสนเจ็บ
ปวดเหลือเกิน แต่มันก้อย่อมดีกว่ายอมรับความจริง
ไม่ได้แล้วต้องมานั่งทรมานตัวเอง

เมื่อวาน..ทำไมนะ ทำอะไรเหมือนกับตัวเองไม่มี
จิตใจอยากจะทำอะไรเลย ไม่อยากคุยกับใคร ไม่อยาก
แม้แต่จะมองหน้าใคร เพราะกลัวว่าถ้าได้อ้าปากพูด
หรือมองหน้าใครสักคนที่เราสามารถคุยกับเขาได้ใน
ทุกเรื่อง "น้ำตา" มันจะไหลออกมา

กลับความรู้สึกบางอย่างที่มันกระแทรกจิตใจซะ
แต่มานั่งคิดไป...คิดมา..."ปลง" เท่านั้นที่ทำได้ดี
ที่สุดในวินาทีนี้ ผลสุดท้ายหลังจากปลงได้ก้อเมาซะ
ไม่มีชิ้นดีเลย ให้ตายสิเรา ที่เมาไม่ได้เมาเพราะเสียใจ
หรือผิดหวัง แต่ที่เมาเพราะ "อยากเมา"

แต่ก็อีกแหละชีวิตคนเรา ไม่มีใครสามารถไปกะเกณฑ์
ให้เป็นไปได้อย่างใจหวัง ก้อได้แต่บอกตัวเองว่า
ตอนนี้เรา "ไม่เป็นไรจริงๆ" จริงๆ นะ ไม่ได้เป็นอะไรเลย
มิตรภาพที่สร้างขึ้นอยากมันคงอยู่แบบนี้ตลอดไป
อย่าให้มันเปลี่ยนแปลงไปเป็นแบบอื่นเลย

คุณลุงขา
จะเมาเมื่อไหร่บอกน้ำได้นะคะ เดี๋ยวน้ำไปนั่งทานกับเป็นเพื่อนค่ะ
และจะนั่งเป็นเพื่อนฟังคุณลุงพูดค่ะ

เดี๋ยวเป็นมือชงให้ด้วยค่ะ ไม่ต้องเกรงใจนะคะ
เผื่อคุณป้าไม่ว่างที่นั่งฟังคุณลุงพูด

อาย..เจ้าหนุ่มที่พาลุงไปหาหมอ...เลยมาบ่นในเน็ต.....

อ้อ!..เจ้าหนุ่มคนนั้นคือ...คุณพะเพลิง..ครับผม

ขอโทษที่ทำให้เข้าใจผิด....ขอบคุณครับที่เป็นใยคนแก่...ไม่เจียมสังขาร...