ตอนนี้รู้สึกทุกข์ใจเหลือเกิน เหตุเนื่องจากต้องเลิกรากับคนรัก เป็นเพราะทางบ้านเค้าไม่ยอมรับ
แต่เราก็เคารพการตัดสินใจของเค้า เพราะเราเองก็ไม่อยากเห็นเค้าไม่สบายใจ
ต้องคอยทะเลาะกับทางบ้านด้วยเรื่องของเรา แต่ปัญหาของเราตอนนี้คือเราทุกข์ใจมาก
มันทรมาน มันหดหู่ เศร้าหมอง ไม่อยากคุยกับใคร ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น
สามวันดี สี่วันไข้ค่ะ มันทรมานดีแท้ สวดมนต์ ฟังธรรมก็ช่วยได้บ้าง
อยากผ่านช่วงเวลานี้เร็วจังค่ะ

อย่าอยู่คนเดียว ดูหนังฟังเพลง ไปเที่ยวพักผ่อนหย่อนใจชมแหล่งธรรมชาติ ไปวัดที่สะอาดสงบร่มรื่นอยู่

ท่ามกลางธรรมชาติฟังเสียงนกเสียงกา อาจช่วยในจิตใจเย็นขึ้น

หาอ่าน เรื่องราวของคนอกหัก สักหลายๆราย หลายๆรอบ

อาจทำให้เรารู้สึกดีขึ้น

ถ้ารู้ว่ารักใครสักคน แล้วยามอกหักต้องทุกข์ขนาดนี้

หากมีครั้งหน้า ที่โอกาสของรักจะเกิดอีกครั้ง

แล้วยังจะรู้สึกกล้าให้ใจมันรัก อีกรึเปล่าครับ


ขอให้ความปลอดโปร่งอิสระ กลับมาหาคุณโดยเร็ววันครับ

ขอบคุณ คุณกรัชกาย และคุณบัวศกล มากค่ะ

เราเป็นคนเพื่อนน้อยมากค่ะ เป็นข้อเสียของเราค่ะ

เวลาทุกข์ใจก็ไม่กล้าเล่าให้ที่บ้านฟัง กลัวเค้าเป็นจะทุกข์ใจและพลอยทำให้แม่ไม่สบาย

มีอะไรก็เลยเก็บไว้ และพยายามจัดการปํญหาเอง แต่บางครั้งเราก็อยากโอบกอดแม่เวลาเราทุกข์ใจ

แต่เราไม่สามารถที่จะทำได้ เราไม่อยากให้แม่ไม่สบายใจ เราก็เลยต้องเก็บไว้คนเดียวค่ะ

แต่เราก็พยายามมีสติให้มากๆ ไม่พยายามไม่คิดมากค่ะ

เราเข้ามาอ่านในบอร์ดนี้ได้ระยะหนึ่งแล้ว ก็รู้สึกอบอุ่นที่ทุกคนต่างคอยช่วยเหลือ

แนะแนวทางที่ดีๆให้แก่กัน ขออนุโมทนาด้วยค่ะ

โบราณว่า เวลาจะเป็นเครื่องรักษาใจ...

ผมอยากจะบอกว่า ที่แน่ๆคือปัญญาเป็นเครื่องรักษาใจ..
เวลานั้นก็จำเป็น เพราะมีส่วนช่วยให้เราเกิดการยอมรับ หากเป็นคนมีปัญญากล้า ก็ใช้เวลาน้อย ไม่บอบช้ำ...
เปลี่ยนความคิดถึง ความเสียใจ เสียดาย เพราะเยื่อใยของเราให้เป็นความปรารถนาดี ขอให้เขาเป็นสุข...ดีจริงหนอที่ทำให้เรามาได้ปฏิบัติธรรม..

เพราะหากเรากำลังมีความสุขในความรักมากๆ จะเห็นโลกเป็นสีชมพูไปหมด..เราจะไม่มีช่องว่างให้แก่ปัญญาได้เลย...ต้องขอบคุณที่เขาเป็นส่วนหนึ่งแห่งการหยิบยื่นโอกาสที่เป็นมหากุศลมาสู่เรา...
ต่อไป ก็ให้พึงรู้ตัว เวลาใจหวนกลับไปคิดถึงเรื่องในอดีต.....ให้รู้ว่าจิตใจเรา เขาก็เป็นอย่างนั้นนั่นแหละ.... เพราะอำนาจเยื่อใยในอารมณ์ที่ดีในวันเก่าๆ เขาก็ย่อมถวิลหาเพราะขาดความรู้ตัว....

หากรู้ตัวขึ้นมาก็ให้บอกกับตัวเองว่า...ประโยชน์อะไร ในโลกนี้แม้เพียงน้อยนิดมีบ้างไหมหนอ... ที่เราเสียเวลา เสียจิตใจให้ไหลไปในอดีตที่จบไปแล้ว..เราพึงจะได้ประโยชน์อะไรบ้างหนอ..?
ไม่มีเลย...หาไม่ได้เลย..มีแต่จิตใจที่เป็นไปกับโลภะ โทสะ หาความเป็นกุศลไม่เจอเลย..
เท่ากับว่าเราจะยังคงเดินหน้าสาบแช่งตัวเองให้เป็นทุกข์เดือด ร้อนไม่มีวันจบ...กรรมอันไม่ควรนี้ จะยังคงส่งผลต่อไปในกาลข้างหน้า ให้เรารับทุกข์ โศกศัลย์ ไม่มีวันสิ้นสุด...

เราพอใจที่จะเป็นไปกับความเดือดร้อนอย่างนี้ไม่จบไม่สิ้นเชียวหรือไร?.....
เราย่อมรู้ว่า เราไม่ต้องการเช่นนั้น..ประโยชน์อะไรแม้แต่น้อยนิดไม่มีเลย เราก็จะได้ชื่อว่าเป็นคนโง่เขลา เฝ้าแสวงหาอารมณ์ในอดีต ในสิ่งที่ไม่มีวันจะกลับมาได้...
กระต่ายที่เฝ้าแหงนมองดวงจันทร์นั้น ยังชื่อว่า ฉลาดกว่า
ข้อนั้นเพราะเหตุใด..? เพราะว่า..เขายังมองเห็นพระจันทร์อยู่โน่นไง..เราซิเขลานัก เฝ้าโหยหาอดีตที่หาสาระอะไรไม่ได้ กลับมาไม่ได้อยู่นั่นเอง....
แสงจันทร์ยังเป็นประโยชน์แก่กระต่าย
แต่อดีตที่ผ่านไปของเรานั้นหาประโยชน์อะไรไม่มีเลย....

ให้บอกแก่ตัวเองอย่างนี้บ่อยๆ เวลาใจที่ไม่ฉลาดเขาเกิดขึ้น... เปลี่ยนใจที่เสียเป็นใจที่ดีบ่อยๆ... ไม่นานนักเราก็จะเข้มแข็ง หมดเยื่อใยในสิ่งไม่เป็นสาระโดยเร็ว....
เพราะปัญญาเกิดมารู้ตัวบ่อยๆ เขาย่อมมีกำลัง... เป็นคุณกับชีวิตนี้ และชีวิตหน้าด้วย

ขอให้เป็นผู้มีกุศลประกอบปัญญาเป็นผู้รักษาใจนะครับ..

เป็นกำลังใจให้ครับ