ต้องหัดยอมรับ"ความจริง"

ความจริงที่ว่า ...
ดีเสื่อมเป็นเลวได้..มันเปลี่ยนแปลงกันได้
ไม่มีใครจะสามารถทำให้มันคงอยู่อย่างเดิมสภาพเดิมตลอดเวลา

เคยรักกันดี รักก็เสื่อมได้ ..
ไม่ใช่ว่าเคยรักเท่าไหน ก้รักเท่าเดิมตลอดเวลา

ความอยากของคน มันก็ต้องมีเบื่อ ชอบหาอะไรใหม่
ไม่มีใครชอบอะไรได้ตลอดเวลา เกลียดอะไรได้ตลอดเวลา
ธรรมชาติอารมณืของคนมันต้องเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา เป็นปกติ

เราต้องยอมรับความจริงเหล่านี้ให้ได้
แต่ที่ทำไม่ได้ เพราะไม่เคยฝึกยอมรับความจริงมาก่อน

พอความจริงมันมาถึง เราก็เลยยอมรับในความเปลี่ยนแปลงไม่ได้
รับไม่ได้ที่เขาเบื่อเรา
รับไม่ได้ที่เขาไม่เป้นของเรา
รับไม่ได้ที่เขาไม่ทำอย่างที่เราพอใจ
รับไม่ได้ที่ต้องแบ่งสิ่งที่เป้นของเรา
รับไม่ได้ที่ว่าสิ่งนี้เกิดกับเรา
เราไม่ยอมรับอะไรทั้งนั้น ทั้งๆที่มันเกิดขึ้นอยู่ตรงหน้านี้
เราต้องยอมรับความจริงเหล่านี้ให้ได้

แต่การยอมรับความจริงให้ได้นั้น
ลำพังแค่อ่านๆคิดๆฟังๆแล้วจะสามารถยอมรับความจริงได้นั้น มันไม่จริง
ตัวอย่างเช่น เราอ่านวิธีทำกับข้าวชนิดหนึ่งที่ไม่เคยทำมาก่อน อ่านจนเข้าใจดีเทียวล่ัะ
แต่ไม่ใช่ว่าทำแล้วจะได้ออกมาเหมือนกันทุกคน
ต้องทำหลายครั้ง กว่าจะได้ผลที่กลมกล่อม

ดังนั้นก้จะขอชวนให้มาลงมือทำกับข้าว
กล่าวคือลงมือรู้รักกับการปฏิบัติธรรม
วิธีที่จะทำให้เรายอมรับความจริง อยู่กับความจริง
แต่อย่าคิดว่ากำลังจะพาให้มาทำตัวแบบควาย คือฝนตกฟ้าร้องก็เฉย ไม่ใช่อย่างนั้น
แต่ผนตกเราก้ยอมรับว่ามันเป้นธรรมชาติ ฟ้าร้องเราตกใจก้ยอมรับว่ามันเป้นธรรมชาติ
ถ้าไม่ยอมรับธรรมชาติ เราก้จะอุทานด่าฝน ด่าเทวดาไปสารพัด โมโหหงุดหงิด


เริ่มแรกเลยควรจะทำทานเสียก่อน
ไม่ใช่ว่าต้องตั้งงบประมาณมาทำนะครับ
ทานทำง่าย ไม่ต้องเสียเงิน เริ่มจากบริจาคของรักของหวงของเราที่มีในบ้าน
ไม่เอาของประเภทให้แล้วไม่เสียดาย ให้แบบเทลงถังขยะอะไรทำนองนั้น ไม่เอา

เอาอะไรที่มันมีความรู้สึกว่าเรายังหวงอยู่ ยังรู้สึกครึ่งๆกลางๆ จะทิ้งก็เสียดาย
เอาที่บริจาคแล้วไม่เดือดร้อน ก็ให้ทำทานด้วยสิ่งเหล่านั้น

การที่เราทิ้งของหวง มันจะมีความรู้สึกเหนียวๆระหว่างใจเรากับของชิ้นนั้น
มันจะยึดๆโยงๆ รั้งๆ เราเอาๆไว้ไม่ให้ทิ้ง ทั้งที่เราพยามจะทิ้งแต่ก้ตัดใจไม่ได้

ตรง "ตัดใจไม่ได้" นี่แหละที่เราจะมาฝึกทิ้งมันออกไป
ด้วยการทิ้งของหวงของเรา
เอาจากหวงเล็กน้อยก่อน ไล่ไปเรือ่ยๆ หัดไปเรื่อยๆ
จนวันหนึ่งสิ่งที่หวงมากๆ ก้จะทิ้งได้ง่ายดาย
เช่นความกังวล อดคิดไม่ได้ มันก้จะมีกำลังใจที่จะทิ้งมันออกไป ไม่คิดอะไรให้มันยืดยาว
หรือถ้าหวงมากๆ มีความเป้นตัวกุของกุมากๆ เช่น สามีของกู
เราก้จะสามารถทิ้งออกไปได้ สามีจะดีหรือเลวเราก็ไม่เดือดร้อน

แต่ช้าก่อน .. ถ้ามีความคิดว่ากลัวจะตัดใจจากสามีได้ กลัวจะปลง จึงไม่อยากปฏิบัติธรรม ไม่อยากทำทาน... ขอบอกว่า "ตื่นๆ อย่าฝันหวาน"
เรื่องที่พูดนี้มันไม่ง่าย ขนาดคนที่ตั้งใจจะทำจริงๆ เอาชีวิตเข้าแลก ทำทั้งชาติก้ยังไม่ได้
เรื่องตัดใจจากราคะนี้ มันเป้นภูมิพระโสดาบัน (แปลว่าอะไรช่างมัน แต่เอาแค่รู้ว่าไม่ง่าย)

แต่ผลลัพธ์ของกำลังใจที่มันสามารถละทิ้งความเหนียวของใจเราที่มันผูกพันธ์กับอะไรต่อมิอะไรนี่แหละ มันจะทำให้เรามีความสุขมากกว่าคนปกติ

การทำทานบ่อยๆ จะเป้นรากฐานของศีล ทำให้อยู่ในศีลได้แบบไม่อึดอัด
ศีลเป้นฐานของสมาธิ สมาธิเป้นฐายของปัญญา


เริ่มง่ายๆอย่างนี้ก่อนนะ
แค่นี้ก้ต้องทำกันหลายปี หรือหลายสิบปี แล้วแต่ความสามารถของใครของมัน

หลังจากที่แอนรู้สึกแย่ๆ ไม่กี่วันก็ถึงวันเกิดแม่ของแอน แอนเลยกลับไปอยู่บ้านแม่3-4วัน แฟนแอนเขาไม่โทรมาหาแอนเลย จนกระทั่งแอนกลับมา พอกลับมาเขาก็มาทำดีด้วย แอนเลยคุยกับเขาว่าทำไมไม่โทรมาหาบ้าง เขาอ้างว่าไม่กล้าเพราะกลัวแม่แอนเป็นคนรับโทรศัพท์และคิดว่าให้เวลาเราทั้งสองคนว่าห่างๆกันรู้สึกอย่างไรบ้าง แอนเลยคุยกับเขายาว เขาก็บอกว่าเขาสัญญา เขาจะไม่มีวันทิ้งแอนแน่นอน และขอให้เรื่องเก่าๆลืมไปซะ ขอให้แอนเริ่มต้นกันใหม่ หลังจากนั้นอีก2-3วัน หลานเขาโทรมาบอกว่าให้มางานบวชพี่ชายของหลานด้วย(ก็หลานชายแฟนอีกคน) เขาก็บอกว่าเขาจะไปคนเดียวแอนไม่ต้องไปด้วย เขาไม่อยากมีปัญหา เพราะเขากลัวแอนจะเก็บอารมณ์ไม่อยู่เดี๋ยวจะเสียหาย (เขายีนยันว่า เขาไม่มีอะไรกับหลานแต่ไม่อยากให้ ญาติๆคนอื่นรู้เรื่องและมองไม่ดี กลัวแอนพูดให้ญาติๆฟังแล้วเรื่องไม่จริงจะกลายเป็นปัญหา) แอนก็ ตกลงกับเขาว่าไม่ไปก็ได้แต่ขอสัญญาว่าให้รีบกลับ ไม่อยากคิดมากอีก และพิธืบวช เขาบอกแอนว่านาคเข้าโบสถ์ตอนประมาณ 3โมงเช้า เสร็จประมาณเที่ยงๆ ก็จะกลับ แต่พอถึงวันงานจริง เขาก็ไปแต่เช้า แล้วไม่โทรมาหาเลย จนกระทั่ง บ่ายสอง เขาโทรมาบอกว่า พระอุปปัชชาม์ เลื่อนบวชมาเป็นตอนบ่ายๆ แล้วเย็นๆก็จะกลับ แอนควรเชื่อใจเขาดีไหม เหนื่อยใจจริงๆๆ อ้อ ลืมบอกไปว่า แอนเล่าเรื่องให้น้องสาวแฟนฟัง แล้วน้องสาวเขาก็โทรไปคุยกับแม่ของหลาน...หลังจากนั้นมาหลานเปลี่ยนเบอร์โทร เลย แล้วใช้เบอร์ใหม่โทรมาหาแฟน(ที่รู้เพราะแอบดู)

หลังจากเขากลับมาบ้าน เขาเข้ามากอดเรา แล้วบอก รักเรามากนะ เขาขอโทษที่ผ่านมาทุกเรื่อง เขารู้แล้วว่าเขาผิด มันเกิดอะไรขึ้นก็ไม่รู้..............................บอกตรงๆความรู้สึกตอนนี้ บอกไม่ถูกเลยว่ารู้สึกยังไง ไม่ค่อยสบายใจ ไม่รู้ยังรักเขาอยู่ไหม จะให้อภัยได้หรือเปล่า ถ้าทุกเรื่องคือความจริง ยอมรับนะวันที่พูดเปิดใจ ความรู้สึกที่เขาขอให้เรากลับมาเหมือนเดิมไม่รู้ทำใจให้รักเหมือนเดิมได้ไหม แค่รู้สึกว่าที่ผ่านมาทนมามากมาย จากรักหมดใจเต็มร้อย ตอนนี้กลับตอบไม่ได้ว่ารักเขาอยู่แค่ไหน มันทั้งเฉย ชา เจ็บปวด ทุกๆความอย่างในหัว เหมือนไม่อยากรับรู้ไม่อยากคิดว่าเขาเป็นยังไง เป็นเรื่องจริงหรือเปล่า แล้วอะไรคือความจริง หรือเราคิดไปเองกันแน่ ไม่อยากรู้วันพรุ่งนี้ ไม่อยากรู้เมื่อวาน ไม่คาดหวัง ไม่อยากหวัง เพราะตลอดหลายๆครั้งที่ทะเลาะกัน เขาก็สัญญาว่าจะไม่เกิดอีก แต่เชื่อไหม เรายังไม่รู้เลยว่าจะลืมเรื่องต่างๆได้หรือเปล่า คิดถึงอนาคตที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้อย่างวันที่ญาติๆพี่น้องของเขามารวม กัน จะมองหน้ากันได้ไหม จะทำใจได้หรือเปล่า ยอมรับว่ายังลืมเรื่องราวไม่ได้ ยังสับสน พยายามที่จะลืม พยายามที่จะเชื่อว่าไม่เป็นความจริงในสิ่งที่เกิดขึ้น พยายามคิดว่าทั้งหมดเป็นเรื่องของความเข้าใจผิด แต่ไม่รู้ทำไมใจถึงยังไม่ลืม ตอนนี้เขาก็ทำดี เคยได้ยินเขาพูดต่อหน้าเพื่อนๆเราโดยที่ไม่มีใครรู้เรื่องว่าเรามีปัญหากัน เขาพูดว่า "ตัวเขาเองไม่ยอมรับหรอกว่าเขาผิดแต่ใจจริงแล้วเขารู้ตัวว่าเขาผิด" เพื่อนๆก็.. ..งง ไม่รู้ว่าเขาหมายถึงอะไร แต่เรารู้ว่าเขาพูดอะไร แต่อย่างที่บอกในใจเรากลับไม่รู้สึกว่า ดีใจหรือเสียใจ กับคำพุดของเขาเลย ยอมรับตอนนี้แม้ใครดูภายนอกเหมือนรักกัน แต่ภายในใจของตัวเรา กลับตอบไม่ได้ว่ารู้สึกอย่างไร
เคยปรึกษาจิตแพทย์นะ หมอบอกว่าเราไม่รักเขาจริง ถ้าคนรักจริงต้องให้อภัยกันได้ ลืมเรื่องต่างๆได้ เข้าใจกันได้ เราเองก็เริ่มสับสนเหมือนกันว่า ตลอดเวลา 6-7ปีที่อยู่กันมา ร่วมสร้างอนาคตด้วยกันมา จนมีอย่างทุกวันนี้ ฝ่าฟันอุปสรรคทุกอย่าง เราเริ่มท้อเหมือนกัน แรกเริ่มไม่มีใครเห็นด้วยกันเราเลย แต่เราก็สู้ทุกอย่างด้วยกัน แต่เราก็ไม่เข้าใจ เราเคยบอกให้เขาทำทุกอย่างให้มันดี เพื่อให้ทุกคนรู้สึกดีกับเราทั้งคู่ อยากให้ครอบครัวเรามองเขาในแง่ดีมากขึ้น แต่เขาก็บอกแต่เขาไม่พร้อม บ้านเราไม่ยอมรับเขา แต่เราก็พยายามทุกอย่างๆจนเหมือนเราทำอย่างฝ่ายเดียว เหมือนเรารักเขาฝ่ายเดียว แต่ เขาเองที่ไม่เคยทำอะไรเลย แล้วยังมีเรื่องราวแบบนี้ขึ้นอีก เรามันโง่นะที่จมอยู่กับความรัก เคยรู้สึกว่าตอนที่เราเหนื่อย เราท้อเขาอยู่กับเรา แต่ตอนนี้ เราไม่รู้เลยว่าเรารู้สึกอย่างไรกันแน่ ยัง รักหรือเปล่าเราตอบตัวเองไม่ได้จริงๆ

สาธุคุณanny
นี่แหละเป็นของจริง เอาเหตุการณ์
ที่เกิดขึ้นมาเป็นบทเรียนมาศึกษา ว่าทุกสิ่งย่อมเปลียน
แปลงได้ตลอดเวลา ไม่มีอะไรเลยในโลกนี้จะเป็นดั่งใจเรา
ใจเรายังบังคับไม่ได้ เราไม่มีทางบังคับใครได้เลย

ความรัก เริ่มต้นด้วยความสุข แต่รักนั้นมีทุกข์
รวมอยู่ด้วย คนไร้สาระเห็นมาเยอะค่ะ สุดท้ายจะลง
ท้ายด้วยทุกข์ แนะนำให้ คุณanny พยายามสวดมนต์
รักษาศีล ทำใจให้มีสมาธิ อยู่คนเดียวให้ได้ การจะพึ่งพิง
คนอื่นนั้นหวังได้ยาก ถ้าวันนี้ผ่านเรื่องนี่ไปได้วันหน้าคุณ
จะสามารถมีความสุขท่ามกลางความทุกข์ได้

ทำใจไว้เผื่อวันที่ท้องฟ้ามืดและฝนตก แต่ฝน
ตกอย่างไรเดี๋ยวก็หยุด เริ่มทีี่ใจทำอะไรที่ทำให้ใจเข้มแข็ง
มั่นคง รักษาใจให้มีความสุขให้ได้ ขออวยพรให้คุณมีชีวิต
อยู่กับปัจจุบัน ยอมรับความจริง ว่าทุกสิ่งเปลี่ยนแปลง วางใจ
ให้สงบสุขแล้วทุกอย่างจะดีขึ้นเอง สาธุค่ะ


ให้กำลังใจให้คลายความทุกข์ได้เร็ววัน
"รักอื่นเสมอด้วยตนเองไม่มี"

[i]ไม่ทราบว่าเหตุการณ์เป็นอย่างไรบ้างค่ะ
คุณแอนนี่ หวังไว้ว่าทุกอย่างคงลงเอยด้วยดี แต่ถ้ายังไม่ดีขึ้น
คุณลองไปอยู่ที่อื่นสักพัก ที่ที่ไม่มีเขาหรือเงาของเขาอยู่เลย แล้วคุณ
จะรู้จักตัวเองว่ายังต้องการเขาอยู่ไหม? จะอภัยให้เขาได้ไหม? และยัง
รักเขาอยู่หรือเปล่า? เพราะถ้าจมอยู่กับที่ ความคิดมันก็วนเวียนอยู่ที่เดิม
เราจะไม่มีวันรู้ใจของเราเลย เพราะมันจะปนกันไปหมด ทั้งรัก ทั้งเกลียด
ทั้งแค้น ทั้งเสียดาย สางไม่ออกค่ะ ขอเป็นกำลังใจให้อีกแรงนะค่ะ

[size=200][color=#8000FF]คุณกรัชกายค่ะ ขอเพลงประกอบ
"ทั้งรัก ทั้งเกลียด" ของกุ้ง ตวงสิทธิ์ เรียมจินดา ขอบคุณค่ะ

ตามคำขอ

“ทั้งรักทั้งเกลียด”

http://www.imeem.com/people/TK26j1/musi ... /bodyslam/


ส่วนเพลงนี้แถม คงอยากได้ยิน ไม่บอกชื่อเพลง คลิกฟังกันเอง

“…..”

http://www.musicatm.com/ringtone/view.php?No=9405

ขอบคุณ ทุกท่านนะคะ ที่ร่วมให้กำลังใจ ตอนนี้เหตุการณ์ทุกอย่างคลี่คลายแล้วคะ เพราะ เราทนไม่ได้กับทุกอย่างที่เขาทำ จึงบอกขอเลิกกับเขาค่ะ เขาตกใจมากแล้วร้องไห้ออกมาเลย เขาขอโทษทุกอย่าง คบกันมานานยังไม่เคยเห็นน้ำตาลูกผู้ชายสักครั้ง ครั้งนี้แหละ ที่เห็นเขาร้องไห้ เขาขอให้ลืมทุกอย่างที่เกิดขึ้น เขาพิสูจน์แล้วว่า ทุกอย่างมันเกิดขึ้นจากหลานเขา เขาบอกตอนแรกเขาไม่เชื่อ แต่มันมีเหตุการณ์หลายๆอย่างเกิดขึ้นทำให้เขาเห็นเองว่าหลานเขาทำอะไรต้องการอะไร เขาบอกไม่ยอมให้เด็กคนนึงมาทำลายชีวิตครอบครัวที่เขาร่วมสร้างกับเรามาหรอก ช่วงที่เราเสียใจ จนป่วยหนักพอสมควรเขาบอกเขาเสียใจมากพออยู่แล้วที่ ทำร้ายเรา ตอนนี้เขายอมไม่ได้ที่จะเสียเราไป เราก้อบอกให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ .......ตอนนี้เขาดีมาก ไม่ทำอะไรให้เราต้องเสียใจอีกเลย แถมขี้หึงอีกด้วยตอนนี้ .............ขอบคุณอีกครั้งนะคะทุกท่านที่ให้กำลังใจ

ดีใจด้วยนะคะ

ดีใจที่เห็นคนในลานธรรมของเรามีความสุข

คนอื่น ๆ ที่ยังไม่สมหวังก็ขอเป็นกำลังใจให้

สักวันพวกเราคงพบความสุขอย่างนี้บ้าง

เป็นอะไรที่.... แจ่ม มากกกกกกกก

(เสียดายไม่มีภาพนิ้วโป้ง เอาภาพนี้แทนล่ะกัน ^^~)

ดีใจด้วยมาก ๆ เลยค่ะ ขอให้มีความสุขมาก ๆ นะคะ มีความรักความเข้าใจที่มั่นคงยืนยาวตลอดไปค่ะ เหตุการณ์ร้าย ๆ ได้ผ่านไปแล้ว ต่อไปนี้ขอให้คุณ ANNY พบเจอแต่ความสุขตลอดไปค่ะ