ที่ไม่ร้องใช่แปลว่าไม่เจ็บ ที่ยังยิ้มไม่ใช่ว่าฉันไม่เสียใจ
ยังพูดยังคุยยังเป็นเพื่อนได้ แต่ขอได้ไหมอย่าบอกให้เป็นเหมือนๆเดิม

เพราะว่ารักที่เคยให้เธอ แต่เธอไม่เคยเห็นค่า ตอบแทนมาแต่ความเสียใจ

มันหมดแล้วรักที่เคยให้เธอ ที่ให้เธอไปทุกอย่าง แต่เธอขว้างทิ้งไป
มันหมดแล้วรักที่ในหัวใจ ไม่เหลือให้พอเริ่มใหม่
อยู่ไปก็ฝืนใจ กลับไปก็ไม่รักเธอเหมือนเดิม

รักเธอไหมตอบเลยว่ารักมาก ยังรักอีกไหมอยากบอกว่าแทบไม่เหลือเลย
อย่าขอได้ไหมให้เป็นเหมือนเคย คงรู้อยู่แล้วบอกได้เลยไม่มีทาง

เพราะว่ารักที่เคยให้เธอ แต่เธอไม่เคยเห็นค่า ตอบแทนมาแต่ความเสียใจ

มันหมดแล้วรักที่เคยให้เธอ ที่ให้เธอไปทุกอย่าง แต่เธอขว้างทิ้งไป
มันหมดแล้วรักที่ในหัวใจ ไม่เหลือให้พอเริ่มใหม่
อยู่ไปก็ฝืนใจ กลับไปก็ไม่รักเธอเหมือนเดิม

ยามใดที่เราคิดถึงใครคนหนึ่งแล้ววาบหวาม
ยามใดที่เราคิดถึงใครคนหนึ่งแล้วทำให้เราเอียงอายหน้าแดง
ยามใดที่เราคิดถึงใครคนหนึ่งแล้วทำให้เราเป็นสุขยิ้มคนเดียวได้
ยามนั้นเรารักใครคนหนึ่ง

ยามใดที่เราคิดถึงใครคนหนึ่งแล้วเจ็บแปล๊บในใจ
ยามใดที่เราคิดถึงใครคนหนึ่งแล้วคลั่งแค้น เจ็บปวด
ยามใดที่เราคิดถึงใครคนหนึ่แล้วชอกช้ำ ร้องไห้ ขมขื่น
ยามนั้นเราก็ยังรักใครคนหนึ่งอยู่

ยามใดที่เราคิดถึงใครคนหนึ่งแล้วไม่มีวาบหวาม
ยามใดที่เราคิดถึงใครคนหนึ่งแล้วไม่มีความรู้สึกเอียงอาย
ยามใดที่เราคิดถึงใครคนหนึ่งแล้วไม่มีความรู้สึกสุข หรือทุกข์
ยามใดที่เราคิดถึงใครคนหนึ่งแล้วไม่เจ็บไม่แปล๊บปล๊าบในใจ
ยามใดที่เราคิดถึงใครคนหนึ่งแล้วไม่แค้น ไม่อาฆาตไม่เจ็บปวด
ยามใดที่เราคิดถึงใครคนหนึ่งแล้วไม่รู้สึกชอกช้ำ ไม่ร้องไห้ ไม่รู้สึกขมขื่น
ยามนั้นให้รู้ไว้เลยว่าเราไม่ได้รักใครคนหนึ่งแล้วอย่างสิ้นเชิง

ฉันคือฉัน มั่นคง มิหลงผิด
เธอไร้สิทธิ์ อิงแอบ แนบชิดขวัญ
คนรักหรือ คือใคร? ไม่สำคัญ
แต่ที่มั่น กว่าสิ่งใด มิใช่"เธอ"

(จำเขามา) แถมให้คุณอ่านเพื่อเพิ่มกำลังใจ หวังว่าคุณคงหาทางออกให้ตัวเองได้นะค่ะ
ขอเป็นกำลังใจ สู้ สู้ สู้ เจริญในธรรมค่ะ

เมื่อแรกรักน้ำผักก็ว่าหวาน
ครั้นเนิ่นนานน้ำอ้อยก็กร่อยขม
เหมือนคำพาลหวานนักมักเป็นลม
แต่เขาชมกันว่าดีนี่กระไร
บอระเพ็ดนั้นเป็นยารักษาโรค
แต่ว่าโลกเขาว่าขมหาชมไม่
เหมือนคนซื่อพูดจาประสาใจ
ไม่มีใครชมปากมิอยากยิน