Credit image by : โอม รัชเวทย์


ท่านพระอานนท์สดับคำนั้นแล้ว ได้กราบทูลคำนี้กะพระศาสดาว่า "ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ชาวนครเหล่านี้ ย่อมด่า ย่อมบริภาษเราทั้งหลาย, เราทั้งหลายไปในที่อื่นจากพระนครนี้เถิด."

พระศาสดา. ไปไหน อานนท์?
พระอานนท์. สู่นครอื่น พระเจ้าข้า.

พระศาสดา. เมื่อมนุษย์ทั้งหลายในที่นั้น ด่าอยู่ บริภาษอยู่, เราจักไปในที่ไหนอีก อานนท์?
พระอานนท์. สู่นครอื่นแม้จากนครนั้น พระเจ้าข้า.

พระศาสดา. เมื่อมนุษย์ในที่นั้น ด่าอยู่ บริภาษอยู่ เราทั้งหลายจักไปในที่ไหน (อีก) เล่า อานนท์?
พระอานนท์. สู่นครอื่นแม้จากนครนั้น (อีก) พระเจ้าข้า.

พระศาสดา. อานนท์ การทำอย่างนั้นไม่ควร อธิกรณ์เกิดขึ้นในที่ใด
เมื่อมันสงบแล้วในนั้นนั่นแหละ การไปสู่ที่อื่นจึงควร, อานนท์ ก็เขาพวกไหนเล่า ย่อมด่า?

พระอานนท์. ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ชนทั้งหมดจนกระทั่งทาสและกรรมกร ย่อมด่า.


พระศาสดาตรัสว่า "อานนท์ เราเป็นเช่นกับช้างที่เข้าสู่สงคราม การอดทนต่อลูกศร
ที่แล่นมาจาก ๔ ทิศเป็นภาระของช้างที่เข้าสู่สงครามฉันใด,
ชื่อว่าการอดทนถ้อยคำที่ชนทุศีลแม้มากกล่าวแล้ว เป็นภาระของเราฉันนั้นเหมือนกัน"

เมื่อทรงปรารภพระองค์แสดงธรรม ได้ทรงภาษิตพระคาถาเหล่านี้ในนาควรรคว่า :-


เราจักอดกลั้นคำล่วงเกิน เหมือนช้างอดทนต่อลูกศร
ที่ตกจากแล่งในสงครามฉะนั้น, เพราะชนเป็นอันมากเป็นผู้ทุศีล.

ชนทั้งหลาย ย่อมนำสัตว์พาหนะที่ฝึกแล้วไปสู่ที่ประชุม
พระราชาย่อมทรงสัตว์พาหนะที่ฝึกแล้ว, บุคคลผู้อดกลั้นคำล่วงเกินได้ ฝึก (ตน) แล้ว
เป็นผู้ประเสริฐในมนุษย์ทั้งหลาย,ม้าอัสดร ๑ ม้าสินธพผู้อาชาไนย ๑ ช้างใหญ่ชนิดกุญชร ๑
ที่ฝึกแล้วย่อมเป็นสัตว์ประเสริฐ แต่บุคคลที่มีตนฝึกแล้วย่อมประเสริฐกว่า (สัตว์พิเศษนั้น).

• มาคันทิยา คั่งแค้น…. แสนสาหัส
แค่บอกชัด ปัดมั่น…. ก็หวั่นไหว
มิต้องเทียบ เปรียบจับ…. กับสิ่งใด
น้ำตาไหล ฝังแค้น…. แน่นอุรา

• ธ สอนธรรม ฉ่ำชื่น…. ระรื่นศรี
สองเศรษฐี มีจิต…. คิดหรรษา
ต่างคิดตาม งามจิต…. ชิดธรรมา
ปรารถนา อรหันต์ …. พลันได้จริง

• ครั้นกาลผ่าน นางเด่น…. เป็นมเหสี
ความแค้นที่ มีเงา…. ยังเฝ้าสิง
ครั้นพุทธา มาแคว้น…. แค้นช่วงชิง
นางเริ่มวิ่ง วุ่นวาย…. หมายล้างองค์

• จ้างสถุล สกุลต่ำ…. มาย่ำด่า
ทุกเวลา คราประสบ…. พบพระสงฆ์
ด้วยคำด่า รุนแรง…. แช่งตรงตรง
อานนท์หลง ปลงไม่ได้…. อยากย้ายไป

• ธ ทรงแย้ง แจ้งคำ…. อย่าย่ำหนี
“อธิกรณ์มีเกิดดับ”…. จับหวั่นไหว
จะเลี่ยงเล้น เผ่นโผน…. กระโจนใย
เจ็ดวันไซร้ ไฟจบ…. สยบเอง

ร้อยกรองโดย นก พลัดถิ่น


สมัยหนึ่ง พระบรมศาสดาเสด็จมายังเมืองโกสัมพี มีพระอานนท์เถระตามเสด็จมาด้วย พระนางมาคันทิยา ได้โอกาส จึงว่าจ้างทาส กรรรมกร และนักเลงพวกมิจฉาทิฏฐิ ผู้ไม่เลื่อมใสในพระรัตนตรัย ให้ติดตามด่าพระพุทธองค์ไปในทุกหน ทุกแห่งทั่วทั้งเมืองด้วยคำด่า ๑๐ ประการ คือ เจ้าเป็นโจร เป็นคนพาล เป็นคนบ้า เป็นอูฐ เป็นลา เป็นวัว เป็นสัตว์นรก เป็นสัตว์ดิรัจฉาน สุคติของเจ้าไม่มี เจ้ามีแต่ทุคติอย่างเดียว

พระอานนท์เถระได้ฟังแล้วสุดที่จะทนไหว จึงกราบทูลให้พระพุทธองค์ เสด็จไปยังเมืองอื่น

พระพุทธองค์จึงตรัสถามว่า “อานนท์ ถ้าคนที่เมืองนั้นด่าเราอีก เราจะทำอย่างไร ?”

“ก็เสด็จไปที่เมืองอื่นต่อไปอีก พระเจ้าข้า”

“ถ้าคนที่เมืองนั้นด่าเราอีก เราจะทำอย่างไร ?”

“ก็เสด็จไปที่เมืองอื่นต่อไปอีก พระเจ้าข้า”

“ดูก่อนอานนท์ ถ้าทำอย่างนั้นเราก็จะหนีกันไม่สิ้นสุด ทางที่ถูกนั้นอธิกรณ์เกิดขึ้นในที่ใด ก็ควรให้อธิกรณ์สงบระงับในที่นั้นก่อนแล้วจึงไป”

พระพุทธองค์ตรัสต่อไปอีกว่า “ดูก่อนอานนท์ ธรรมดาอธิกรณ์เกิดขึ้นแก่พระพุทธเจ้าทั้งหลายแล้ว ย่อมไม่เกิน ๗ วัน ก็จะสงบระงับไปเอง”


ที่มา http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=38&t=39613

พระศาสดาทรงอดกลั้นคำล่วงเกินได้
...พวกเราเหล่าพุทธบริษัทควรน้อมนำมาปฏิบัติคะ

สาธุ สาธุ สาธู

ขอความนอบน้อมมีแด่องค์สมเด็จพระผู้มีพระภาคพระองค์นั้น

เรื่องราวพระพุทธประวัติช่วงนี้จับใจมากเช่นกันค่ะ

ฮานาโกะเองคิดว่า การอดทนอดกลั้นความไม่พอใจใดๆ ได้ มันดีต่อจิตใจของเราเอง
เพราะกรรมที่เกิดจากเจตนานี่ล่ะของจริง ติดตัวเราแน่
ส่วนคำพูดของคนอื่น จะดี จะร้าย จะถูก จะผิด ล้วนแต่ต้องทิ้งไว้ในโลกนี้

ถ้ารักตัวเอง รักดวงจิตที่เดินทางในวัฏสงสารมายาวนานอย่างน่าสงสารดวงนี้
ก็ควรอดทนสิ่งที่ผู้อื่นกระทำต่อตัวเองได้
และอดกลั้นได้เมื่อตัวเราอยากกระทำอกุศลกรรม เช่น โต้ตอบเขา

"อดได้" อย่างนี้ถึงจะเรียกว่า มีรักจริง รักแท้ต่อตัวเองใช่ไหมคะ

ขอโมทนาบุญกับทุกท่านคะ

(♡✿◕‿◕✿♡) กราบอนุโมทนาบุญกับผู้เจริญในธรรมและกัลยาณมิตรทุกท่าน มีดวงตาเห็นธรรม มีความสว่างทั้งทางโลกและทางธรรม รู้แจ้งเห็นจริง มีความสุขความเจริญ อยู่เย็นเป็นสุข และเจริญในธรรมยิ่ง ๆ ขึ้นไปนะเจ้าค่ะ (♡✿◕‿◕✿♡)