ครองใจคน
หลากหลายเหตุผลที่คนไทยรัก “ในหลวง”



“๑๔๑ ตัน”

เป็นที่รู้กันดีว่าพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว
เริ่มเสด็จฯ พระราชทานปริญญาบัตรตั้งแต่ปี พ.ศ.๒๔๙๓
และหลังจากนั้นบัณฑิตทุกคนก็เฝ้ารอ
ที่จะได้รับพระราชทานปริญญาบัตรจากพระหัตถ์อย่างใจจดใจจ่อ

ภาพถ่ายวันรับพระราชทานปริญญาบัตร
กลายเป็นของล้ำค่าที่ต้องประดับไว้ตามบ้านเรือน
และเป็นสัญลักษณ์แห่งความสำเร็จของหนุ่มสาว
และความภาคภูมิใจของบิดามารดา

จน ๒๙ ปีต่อมามีผู้คำนวณให้ฉุกใจคิดกันว่า
พระราชภารกิจในการพระราชทานปริญญาบัตรนั้น
เป็นพระราชภารกิจที่หนักหน่วงไม่น้อย
หนังสือพิมพ์ลงว่าหากเสด็จฯ พระราชทานปริญญาบัตร ๔๙๐ ครั้ง
ประทับครั้งละราว ๓ ชั่วโมง
เท่ากับทรงยื่นพระหัตถ์พระราชทานใบปริญญาบัตร ๔๗๐,๐๐๐ ครั้ง
น้ำหนักปริญญาบัตรฉบับละ ๓ ขีด
รวมน้ำหนักทั้งหมดที่พระราชทานมาแล้ว ๑๔๑ ตัน

ไม่เพียงเท่านั้น ดร.สุเมธ ตันติเวชกุล ยังเล่าเสริมให้เห็น
“ความละเอียดอ่อนในพระราชภารกิจ” ที่ไม่มีใครคาดถึงว่า
“ไม่ได้พระราชทานเฉยๆ ทรงทอดพระเนตรอยู่ตลอดเวลา
โบหลุดอะไรหลุดพระองค์ท่านทรงผูกโบว์ใหม่ให้เรียบร้อย
บางครั้งเรียงเอกสารไว้หลายวันฝุ่นมันจับ พระองค์ท่านก็ทรงปัดออก”


“สุขเป็นปีๆ”

ด้วยเหตุนี้จึงมีผู้กราบบังคมทูลขอพระราชทาน
ให้ทรงลดการเสด็จฯ พระราชทานปริญญาบัตรลงบ้าง
โดยอาจงดเว้นการพระราชทานปริญญาบัตร
ในระดับปริญญาตรี คงไว้แต่เพียงระดับปริญญาโทขึ้นไป

พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวกลับมีพระราชกระแสรับสั่งตอบว่า
พระองค์เองเสียเวลายื่นปริญญาบัตรให้บัณฑิตคนละ ๖-๗ วินาทีนั้น
แต่ผู้ได้รับนั้นมีความสุขเป็นปีๆ เปรียบกันไม่ได้เลย

ที่สำคัญคือ ทรงเห็นว่าการพระราชทานปริญญา
สำหรับผู้สำเร็จปริญญาตรีนั้นสำคัญ
เพราะบางคนอาจไม่มีโอกาสศึกษาชั้นปริญญาโทและปริญญาเอก
ดังนั้น “จะพระราชทานปริญญาบัตรแก่บัณฑิตปริญญาตรีไปจนกว่าจะไม่มีแรง”


“พระมหากษัตริย์”

เมื่อมีผู้สื่อข่าว BBC ขอพระราชทานสัมภาษณ์
เพื่อประกอบภาพยนตร์เรื่อง The Soul of Nation ในปี ๒๕๒๒
โดยได้กราบบังคมทูลถามถึงพระราชทัศนะเกี่ยวกับ
บทบาทหน้าที่ของพระมหากษัตริย์ไทย พระองค์ได้พระราชทานคำตอบว่า

การที่จะอธิบายว่าพระมหากษัตริย์ คืออะไรนั้น
ดูเป็นปัญหาที่ยากพอสมควร

โดยเฉพาะในกรณีของข้าพเจ้า
ซึ่งถูกเรียกโดยคนทั่วไปว่าพระมหากษัตริย์
แต่โดยหน้าที่ที่แท้จริงแล้ว ดูจะห่างไกลจากหน้าที่
ที่พระมหากษัตริย์ที่เคยรู้จักหรือเข้าใจกันมาแต่ก่อน

หน้าที่ของข้าพเจ้าในปัจจุบันนั้น ก็คือทำอะไรก็ตามที่เป็นประโยชน์
ถ้าถามว่า ข้าพเจ้ามีแผนการอะไรบ้างในอนาคต
คำตอบก็คือ ไม่มี เราไม่ทราบว่าอะไรจะเกิดขึ้นในภายภาคหน้า
แต่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม เราก็จะเลือกทำแต่สิ่งที่เป็นประโยชน์
ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่เพียงพอแล้วสำหรับเรา