โอ้...วันจันทร์ วันพิมพ์นิยม ใครเกิดวันนี้รับศึกหนัก

เห็นมั๊ยล่ะ...ผมเป็นคนที่ปลอบใจคนได้ดีที่สุดเท่านี้ล่ะครับ...
นี่ผมอุตสาห์ยั้ง ๆ ความเถื่อนเอาไว้แล้วนะ...


ก็ไม่ต้องพูดสิ่ครับ...



ใช่อันนั้นผมบอกว่า...
ผมเป็นห่วงคุณ...และอยากให้คุณกลับมาปกติเร็ว ๆ
และผมเคยบอกว่า ผมปลอบใจคนไม่เก่ง
เพราะผมลุยมาแบบสไตล์ หักดิบ... แค่เนี๊ย...


ทำนองนี้ล่ะ ประมาณนี้ล่ะ...ผมจำไม่ได้แล้วลืม

ซึ่งพอเห็นคุณออกมาทำทีท่าว่าเริ่มแข็งแรงขึ้นแล้ว
ผมก็เลย...ปลอบใจสไตล์เถื่อน ๆ ของผม... เท่านั้น...



ผมก็รู้อยู่แล้วว่าไม่ใช่....
และผมก็ไม่ได้สนใจเลยว่าอะไรจะใช่ จะไม่ใช่ยังไง...



ขอโทษที่....
ผมดันแสดงท่าที่ทำให้คุณเข้าใจผิดว่าผมสะดุ้ง...เพราะโดนคุณข่วน
คิดมากเกินครับ...เล็บคุณไม่ยาวพอหรอกครับ...
ถ้าผมจะห่วง...ผมห่วงเล็บคุณ ชาติสยาม มากกว่าครับ

เจตนาของผม คุณตีความผิดทั้งหมด...
เจตนาของผม...คือแค่ปลอบใจสไตล์ของผม...
ทุกครั้งผมปลอบใจตัวเอง ผมก็ประมาณนี้...
เวลาที่ผมท้อ ผมจะตบหัวตัวเองกลับหนึ่งที...
และก็สะบัดหน้า...ตาขวาง...แยกเขี้ยว...ลุยต่อ
ผมไม่มานั่งเสียเวลา...พร่ำ...เลียแผลหรอก...

เห็นคุณทอดอาลัยหลายวัน...ผมก็แค่ห่วงตามประสาเพื่อน
ผมก็ปลอบด้วยอาหารอ่อน ๆ


เมื่อผมเห็นคุณดูจะแข็งแรงขึ้น...ผมก็...ลองให้อาหารแข็ง...


สรุป...ผมผิดครับ...ขอโทษที่ผมประเมินความแข็งแรงของคุณสูงไป

คุณน้ำแปลงร่างกลายเป็นมันแกว

การแสดงความในใจ และความจริงใจออกไป สู่ใครสักคน

จะเป็นวาจาชนิดไหน หากกลั่นมาจากความจริงใจแล้ว

วาจานั้นก็แฝงความอบอุ่นอยู่ทุกถ้อยคำ ถึงแม้เปลือกนอกจะดูเผ็ดร้อน........และชวนขัดใจ

มิตรแท้ย่อมไม่ถือสา และไม่มองหาข้อผิด เพื่อตำหนิ หรือกดเขาให้จมลง
แต่หากเห็นข้อตำหนิ ข้อผิดพลาด ก็อดไม่ได้ที่จะบอกกล่าว ด้วยความเป็นห่วง


แม้รู้ว่าถ้อยคำนั้น อาจนำมาซึ่งความไม่สบายแก่สหาย
แต่ก็ยังกล้าที่จะเสี่ยงกล่าวออกไป โดยไม่หวั่นว่าสหายจะถือโกรธ

เหตุที่ไม่หวั่นว่าสหายจะโกรธ เพราะมีความเชื่อในตัวสหายอย่างเต็มที่

เชื่อเต็มที่ว่าสหายก็เป็นเช่นเรา จริงใจเหมือนเรา และเข้าใจความจริงใจของเรา


ไม่รู้ว่าสหายแต่ละท่าน เป็นกันอย่างไร
แต่สำหรับผมถ้าเห็นว่าใครคือสหาย...........ก็จะลืมไปว่าเขาคือคนอื่น


เพราะลืมว่าเขาคือคนอื่น จึงมักจะเผลอตัว ไปสอน ไปตำหนิ
ไปกลั่นแกล้ง ไปเล่นหยอก

จนบางครั้งก็ต้องเตือนตัวเองว่า เราคิดว่าเขาคือสหาย
แล้วเขาหละ คิดว่าเราเป็นสหายของเขารึยัง เราจึงไปหยอกเขาอย่างนั้น
ไปตำหนิเขาอย่างนั้น ไปสอนสั่งเขาอย่างนั้น


พอได้เตือนตัวเอง ก็ได้สติมาครั้งหนึ่ง............. แต่เดี๋ยวสักพักก็ลืมอีกแล้ว
ไปหยอกเขาแบบเก่าอีกแล้ว...............เพราะเหตุดังนี้
ชีวิตน้อยๆจึงผ่านเวลามา ด้วยการสั่งสมพวกรังเกียจ หมั่นไส้
และเหม็นขี้หน้า เอาไว้หลายคน



พร่ำซะยาว................แล้วพร่ำทำไมว่ะเนี่ย

คุณวลัยพรครับ...
ผมคงไม่ต้องกล่าวอะไรแล้วครับ.....
เพราะเพื่อนผมตัดหน้ากล่าวไปซะยาว...
และครอบคลุมเนื้อหาสาระดีแล้ว...


ต้องขอโทษจริง ๆ...ถ้าผมใช้คำปลอบที่เถื่อนเกินไป...
ผมลืมไปว่าคุณเป็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ...
ส่วนผมมัน...ไอ้เถื่อน


ผมสั่งสอนใจตัวเองมาอย่างนั้นครับ...
ขอโทษ...ลืมไปผมมันไม่ใช่ผู้หญิง...


ถ้าอยากจะต้องการคนให้กำลังใจ
ผมรู้แล้ว...ว่าผมเป็นคนอันดับท้าย ๆ ที่คุณจะเลือก...

คุณวลัยพรครับ แล้วที่รู้จักกับกรัชกายล่ะไม่เป็นวาสนาบ้างหรือครับ เป็นเวรเป็นกรรมหรืออย่างไร
คิดแล้วน้อยใจต่ำเนื้อ รู้กับคุณมาก่อนเขาแท้ๆ

คุณพอจะมีพาราเซตตามอลติดมามั๊ยครับ...
ผมว่าคุณเปลี่ยนบรรยากาศไปตั้งกระทู้เด็ด ๆ ใหม่เถอะ...

คุณรำพึงด้วยความน้อยใจหรือครับ...นี่...
ok...งั๊นผมหยิบยื่นวาสนาให้คุณเองละกัน...
เพราะ...ยังไงผมก็มีเรื่องที่รู้สึกประทับใจในตัวคุณ...อยู่...

คุณวลัยพรครับ...
ถ้าคำพูดใด ๆ ของผมที่ทำให้คุณไม่สบายใจ...
คุณอย่ากังวล...เพราะผมกำลังจะไปหาเรื่องบันเทิงสร้างวาสนาใหม่กับคุณกรัชกายครับ...
ขอให้คืนสู่สภาพปกติได้ในเร็ววันนะครับ...