มนุษย์มีคุณสมบัติพิเศษอย่างหนึ่ง
ที่หาไม่ได้ในบรรดาสัตว์ที่มีชีวิตด้วยกัน สิ่งนั้นคือ “ยิ้ม”
สัตว์โลกทุกชนิดที่ยกย่องว่ากันว่า
เป็นสัตว์ฉลาดและฝึกหัดได้นานัปการ แต่ฝึกให้ “ยิ้ม” ไม่ได้
ยิ้มของคนซื้อขายไม่ได้
ยิ้มเป็นเครื่องดึงดูดให้คนเข้าใกล้โดยปรศจากความระแวง
ยิ้มสามารถเป็นเกราะป้องกันภัยให้แก่ตนเองได้ด้วย
แต่ต้องเป็นยิ้มตามปกติ มิใช่ยิ้มอย่างละคร ลิเก ที่โปรยยิ้มไปรอบเวที
เพราะนั่นเป็นยิ้มที่แต่งขึ้น ยิ้มแท้ต้องเป็นยิ้มที่เกิดจากใจจริง
มีลักษณะเบิกบาน เยือกเย็น เป็นเครื่องดับและบรรเทาทุกข์ร้อนได้
ทำให้ผู้ยิ้มเป็นคนมีสติยั้งคิด ไม่ผลุนผลัน
ฝ่ายหนึ่งหน้าบึ้งมาหาอีกฝ่ายหนึ่งยิ้มรับ เหตุร้ายย่อมกลายเป็นดี
โบราณท่านจึงให้ยิ้มไว้ก่อนเสมอ ยิ้มได้เมื่อภัยมา
ย่อมช่วยให้เกิดสติ ไม่ตื่นเต้นวู่วาม ในเหตุอันใดที่เกิดขึ้น
ยิ้มจึงส่งเสริมให้เป็นคนมีสติ
ตรงข้ามกับความโกรธซึ่งทำให้ขาดสติ ไร้ความยั้งคิด
ยิ้มไม่ต้องลงทุนซื้อหา มีอยู่แล้วประจำตัวทุกคน เหมือนมีอาวุธในตัว
ต้องหมั่นชโลมน้ำมันกันสนิมไว้
อย่าปล่อยให้สนิมจับจนฝืดไม่คล่องแคล่วทันท่วงที
คนที่ยิ้มยาก เพราะไม่เคยยิ้ม ถึงคราวยิ้มย่อมยิ้มไม่ออก
จึงควรต้องหัดยิ้มไว้เสมอๆ
“ยิ้มได้และยิ้มเป็นจะช่วยให้ปลอดภัยและสบายใจ”
คัดลอกจาก...๕๐ คติธรรมจากแสงธรรม
โดย สมเด็จพระอริยวงศาคตญาณ (อุฏฐายี)
สมเด็จพระสังฆราช (องค์ที่ ๑๖)
พระประวัติ “สมเด็จพระสังฆราช (จวน อุฏฐายี)” http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=22&t=20007
