"ธรรมชาติของจิต"
" .. "ต้องทำจิตใจให้วางได้ สละสิ่งต่างๆ ให้เหลือแต่ธรรมชาติของจิต" ถ้ามาวางนิดหน่อยก็ไป
อยู่ครู่เดียวก็เรียกว่า "ขณิกสมาธิ" ถ้าวางขึ้นนานอีกหน่อยก็เรียกว่า "อุปจารสมาธิ" ถ้าวางเสียจนหมดเลยก็เรียกว่า "อัปปนาสมาธิ" คือ เข้าถึงฐาน ฐานจิตขั้นความสงบ แต่เป็นภวังค์อยู่
อันนี้มันวางได้เนื่องจาก "การอาศัยการประพฤติปฏิบัติอย่างเต็มที่" มันก็เกิดในจิตใจของเรานั่นแหละ ที่เรียกว่า "ฝึกทักษะหัดวาง" ถ้าใจไม่เห็นโทษมันก็ไม่ยอมสละ ไม่ยอมวางง่ายๆ
"แต่ต้องอาศัยสติความระลึกรู้ควบคุมดูแลตลอดเวลา" รู้เท่าทันในเรื่องของจิตอยู่ตลอดเวลา ในที่สุดมันลงเองหรอก "พอลงไปแล้วมันเห็นทุกข์ เห็นโทษ เห็นภัย ของมัน" มันก็พยายามเข้าไป ไปนานจนแยกออกจากกันได้ เป็นตามลำดับ .. "
"วีระปฏิปทา มหาวีโร"
ชีวประวัติ ธรรมะ และข้อวัตรปฏิปทาองค์หลวงปู่ศรี มหาวีโร
วัดประชาคมวนาราม บ้านศรีสมเด็จ
ตำบลศรีสมเด็จ อำเภอศรีสมเด็จ จังหวัดร้อยเอ็ด
ประวัติและปฏิปทา “หลวงปู่ศรี มหาวีโร”http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=13&t=50005
รวมคำสอน “หลวงปู่ศรี มหาวีโร”http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=72&t=50228
งานพระราชเพลิงสรีระสังขาร “หลวงปู่ศรี มหาวีโร”http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=38&t=41937