หลวงปู่สิงห์ทอง ธัมมวโร
วัดป่าแก้วชุมพล
อ.สว่างแดนดิน จ.สกลนคร
พยายามพินิจพิจารณาสอนใจของตน
กำจัดความโลภ ความโกรธ ความหลงออกจากใจ
มันหลงอะไรถึงก็ไปคิดไปติดไปข้อง
ไปเพลิดไปเพลินอย่างนั้น พยายามกำจัด
นี่คือ กำจัดภายใน เรียกว่า "ปหานปธาน"
คือ กำจัดความชั่วออกจากใจของตัว
ความชั่วส่วนใดที่มีอยู่ภายใน
กำจัดปัดเป่ามันออกไป
ความชั่วภายนอกไม่ได้ไหลเข้ามา
ความชั่วภายในที่มีอยู่ขัดถูออกไป
สิ่งนั้นถ้าหากเป็นภาชนะภายนอกมันจะเป็นอย่างไร
มันก็สะอาด สวยงาม จะใส่อะไรไว้ก็น่าดูน่าชม
ถ้าเป็นที่อยู่อาศัยก็น่านั่งน่านอน
ถ้าเป็นภาชนะใส่อาหารก็น่ารับทาน
เพราะมันไม่สกปรก ไม่มีสิ่งที่น่ารังเกียจ
นี่คือ ปหานปธาน รักษาใจของตัว
เรียกว่า ภาวนา เรียกว่า ความเพียร
ผู้ที่มีความความเพียรทั้งสองนี้
กำจัดความชั่วภายใน
รักษาความชั่วภายนอกไม่ให้เข้ามา
เกี่ยวข้องกับกาย วาจา ใจของตน
จิตใจของบุคคลผู้นั้นก็สะอาด ก็ผ่องใส
มีความสุขความสบาย
พอเป็นไปแล้วเราจะหาอะไรมาใส่อีก?...
"ภาวนาปธาน" บำเพ็ญความดี ศีล สมาธิ
ปัญญา วิชชาวิมุติ ซึ่งเป็นของดีมีคุณค่า
หาเข้ามาพินิจพิจารณาเสกสรรขึ้นให้เกิดให้เป็น
เพราะภาชนะที่รองรับดีอยู่แล้วไม่สกปรก
เหมือนกันกับภาชนะดีอยู่แล้ว อาหารก็อร่อย
คนทาน มันก็น่ารับทาน มันสะดวกสบายทุกอย่าง
คนอื่นเขาเห็นเราทานของอย่างนั้นเขาก็ไม่รังเกียจ
เพราะเหตุใด เพราะทุกอย่างมันเหมาะสมดี
นี่เราพิจารณาธรรมภายในก็ทำนองเดียวกัน
กำจัดความชั่วออกจากกาย วาจา ใจ
หาความดีที่เป็นผลเป็นประโยชน์
เข้ามาใส่กาย วาจา ใจของตน
เรียกว่า ภาวนาปธาน คือ ทำความดีให้เกิดให้มีขึ้น
อย่าไปอยู่เปล่าๆ ขัดถูออกไปแล้วแต่ไม่หาอะไรมาใส่
มันก็ไม่เกิดสาระประโยชน์เท่าที่ควร
ฉะนั้นคือ ภาวนาปธานคือความเพียรข้อนี้
ให้ทำ กำหนด พินิจพิจารณามันมีอะไรที่ควรสงสัย
มันมีอะไรที่ควรกระทำให้ทำขึ้นไป
อย่าไปถือว่าเราขัดถูสะอาดดีแล้ว เพียงพอแล้ว เหมาะสมแล้ว
คุณความดีที่พระพุทธเจ้าหรืออริยเจ้าทั่วไป
ท่านเห็นท่านเป็น...ไม่เพียงแค่นี้ ยังมีดีมีประเสริฐกว่านี้
เราต้องพินิจพิจารณาหาความดี
เห็นความดีที่เรากระทำบำเพ็ญ
ให้มันเกิดขึ้น ให้มันเป็นขึ้น
เมื่อขัดถูภายนอกดีแล้ว
ทางในไม่มีอะไรอยู่ในนั้นมันก็ไม่มีคุณค่าเท่าไร
ถ้าหากขัดถูดีแล้ว เอาของมีค่ามาใส่ มันก็มีค่าสูงขึ้นไป
จิตใจของเราก็ทำนองเดียวกัน
แสวงหาธรรมะ แสวงหาสติปัญญา
ซึ่งมีอยู่ภายในมาใช้เกิดผลเกิดประโยชน์ขึ้น
เรียกว่า ภาวนาปธาน คือ นำคุณงามความดี
ให้เกิดให้มีขึ้นแก่จิตแก่ใจของตน
อย่าไปปล่อยให้จิตใจเป็นหมัน
พยายามรักษา พยายามภาวนา
กำหนดให้จิตให้ใจของตนรู้เห็นเด่นชัดลงไป
"อนุรักขนาปธาน" จิตใจที่ผ่องใส จิตใจที่เยือกเย็น
จิตใจที่เห็นแจ้ง เรารักษาเอาไว้
พิจารณาเอาไว้ไม่ปล่อยให้เสียให้หาย
นี่คือ ความเพียรทั้ง ๔ ที่พระพุทธเจ้าถือว่า เป็นความเพียร
ไม่ใช่นั่งคิด นั่งปรุง ถึงนู้นถึงนี้
มาอยู่ในที่สงบวิเวกแต่แต่จิตก็ฟุ้งก็ปรุง ไม่วิเวกให้
อยู่ในป่าแต่จิตใจก็อยู่ในบ้านในเมือง ไม่วิเวก ไม่สงบ
อยู่คนเดียวก็เหมือนมีเพื่อนมีฝูงตั้งหมื่นตั้งแสน
ที่มา : ส่วนหนึ่งของพระธรรมเทศนา
หลวงปู่สิงห์ทอง ธมฺมวโร
เทศนาเรื่องความสงสัยเป็นเครื่องทำให้ใจไม่สงบ
https://www.youtube.com/watch?v=cD3S7cLrtFk
ประวัติและปฏิปทา “พระอาจารย์สิงห์ทอง ธมฺมวโร”http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=13&t=22237
รวมคำสอนและประมวลภาพhttp://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=72&t=44382
