คุณ idea ...
อานาปานสติ เปรียบเสมือน workshop ในการเสริมสร้างกำลังสติปัญญาแก่จิต โดยอาศัยอุปกรณ์คือลมหายใจเข้าลมหายใจออกเป็นเครื่องมือ ในworkshop นี้ จุดมุ่งหมายเพื่อศึกษาให้เห็นสภาวะธรรมต่างๆ ด้วยตนเอง จนกระทั่งอาจสามารถรู้จัก นิพพานชั่วขณะ ตทังคนิพพาน. จากนั้นผู้ฝึกฝนก็จะสามารถทำกิจต่างๆ ให้สำเร็จได้ด้วยประสบการณ์ที่ประจักษ์ด้วยตนเองใน อานาปานสติ.

ขณะที่ปฏิบัติในอานาปานสติ สติจึงระลึกรู้ถึงว่าขณะนั้นจะทำอะไรเพื่ออะไร ตระหนักถึงข้อเท็จจริงนั้นไว้ เพื่อบรรลุจุดประสงค์ให้ได้.

ในชั้นแรก คือต้องให้จิตเป็นสมาธิที่มั่นคง ซึ่งพระพุทธองค์ เรียกว่า "อานาปานสติสมาธิ"
เพราะจิตที่เป็นสมาธิ มีสติมีปัญญาเกื้อหนุนอยู่ จึงอ่อนควรแก่งาน ในการทำ อนุปัสสนา ต่อไป.

ดังนั้นการเรียนรู้ อานาปานสติ ตามเว็ปนั้นโดยไม่ได้รับการแนะนำให้ศึกษาจากพระสูตร ดำเนินตามพุทธภาษิต จึงมีโอกาสไหลเลื่อนไปตามลมหายใจเข้าลมหายใจออกอย่างเลื่อนลอย.

เพราะหากศึกษาจากความรู้ที่มีการบันทึกไว้ในพระไตรปิฎก จะพบว่า สิ่งที่แนะนำกันมากในเว็ปต่างๆ ล้วนแล้วแต่เป็นอันตรายต่อ อานาปานสติสมาธิ ทั้งสิ้น. รวมถึงคัมภีร์ในชั้นหลังๆ หรือตำราที่แต่งกันในชั้นหลังๆ ก็ตามแต่.

ปัญญาเกิดจากการศึกษาพระสูตร เพื่อให้เป็นกำลังของสติ ในการกำหนด ลมหายใจเข้า ลมหายใจออกมีอยู่
เพราะจะทำให้ทราบว่า ทำไมจึงต้องกำหนดอย่างนั้น เพื่ออะไร. จากนั้นเมื่อคุณ Idea ปฏิบัติตามก็จะมีสติ ซึ่งเกิดจากปัญญาในการศึกษานี้เกื้อหนุนให้ การทำสมาธินี้ลุล่วงไปด้วยดีอย่างถูกต้อง.

ลมหายใจ ไม่ว่าของมนุษย์คนใดๆในโลก มันก็เข้าๆออกๆ เหมือนกันทั้งนั้นแหละ เข้าแล้วก็ออก ออกแล้วก็เขา ออกแล้วไม่เข้า เข้าแล้วไม่ออกก็เท่งทึง แต่ลมหายใจเข้า-ออกแต่ละครั้งๆนั้นสัมพันธ์กับอะไรยังไงสังเกตดู ดูนิ่งๆ

ที่นำปัญหามาถามเช่นนั้นบ่อยๆ เพราะจิตมันเร่ิ่มสงบ นามรูปมันจึงแสดงพื้นฐานของมันออกมา

หากคุณ idea ตั้งใจจะศึกษาตามพุทธภาษิต ....
ก็ต้องทำให้เกิดผล ตามพุทธภาษิต .....จึงเป็นหลักประกันได้ว่า มาถูกทาง

พุทธภาษิตเข้าใจง่าย กระชับ ไม่วุ่นวาย
ไม่เวิ่นเว้อ แต่ต้องอาศัยความเพียร ความตั้งใจ และความศรัทธาอย่างเต็มเปี่ยมในคำสอนของพระองค์.



ดังนั้นคำถามข้างต้น
ผมหมายถึง เป็นการทำความรู้จักหน้าที่ของสติ ซึ่งในที่นี้คือให้ระลึกลมหายใจ เข้าลมหายใจออก ที่จุดที่กระทบอยู่. แต่ในสตินั้นจะต้องประกอบด้วยความรู้อื่นอีก เพื่อให้สตินั้นทำหน้าที่ได้ตามประสงค์ และไม่เป็นอันตรายต่อสมาธิ อานาปานสติสมาธิ.

เด็กน้อยหัดเดิน ต้องล้ม-ลุกคลุกคลาน ล้มแล้วลุกๆๆ หลายครั้งบาดเจ็บ ล้มๆลุกๆอยู่อย่างนั้น นับร้อยครั้งพันครั้ง กว่าจะเดินได้วิ่งได้ ข้อนี้ฉันใด

การฝึกจิต ก็ฉันนั้น ต้องค่อยๆฝึกค่อยๆทำไป ฝึกหัดจัดทำอยู่บนฐาน คือ ลมเข้า-ออก ฯลฯ นั้น พลาดหลุดออกจากฐาน ดึงกลับมาจับฐานใหม่ ๆๆๆๆ นับพันๆครั้งหมื่นๆครั้ง กว่าจิตจะอยู่กับฐานได้นานๆ นี่คือการฝึกจิต

แล้วขณะที่ฝึก อย่าคิดนึกแต่จะเอานั่นเอานี่ เอาสติเอาสมาธิเอาปัญญา...ซึ่งเป็นผล อย่าคิดเลย ทำงานที่เป็นเหตุให้ดีให้เรียยร้อย คือ ให้จิตใจอยู่กับงาน คือ ลมเข้า กับ ลมออก ได้ยาวนาน ฝึกทำไปๆ ต่อเมื่องานเรียบร้อยได้ที่แล้ว (เหตุปัจจัยพร้อม) ผลก็เกิด ถึงตอนนี้แม้ไม่อยากได้มันก็เกิด


ตัวอย่างประกอบความเข้าใจ ข้อความตรงขีดเส้นใต้นั่นแหละจิตมีสมาธิ (ผลคือความสุข)


หลังจากนั้น มีวันหนึ่ง ผมเกิดนึกอยากนั่งสมาธิขึ้นมา ผมก็เลยนั่งสมาธิกำหนดลมหายใจ
ในการนั่งสมาธิครั้งนี้ ผมสามารถรับรู้ลมหายใจได้ตลอดสายเป็นเวลานาน แต่ผมก็คิดว่าเวลาจิตเราสงบมากแล้ว แต่ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถ้ายังไงเราลองเปลี่ยนวิธีกำหนดดูดีกว่า ผมเลยเปลี่ยนวิธีกำหนดในใจเป็นสมถะแบบอัปปมัญญา ๔ (เกิดความรู้สึกนี้ขึ้นเอง)

พอครบทุกทิศแล้ว ก็กำหนดแผ่ไปในทุกทิศพร้อมกันไม่มีประมาณ กำหนดแค่ครั้งเดียวเท่านั้น
จากนั้นผมก็รู้สึกเหมือนกายผมขยายตามที่กำหนดแผ่เมตตาไปด้วย รู้สึกว่ากายขยายไปทุกทิศ ความรู้สึกนี้มันเกิดในเวลาแค่แปปเดียว กายขยายไปทุกทิศจนรู้สึกว่ากายหายไป คือไม่มีกาย เวลานี้รู้สึกว่าความรู้สึกของเราเหมือนจุ่มอยู่ในปิติ มีแต่ความสุขไปหมด จากนั้นผมก็คิดขึ้นมาว่า

"มีความสุขขนาดนี้ในโลกด้วยหรือ ความสุขนี้ดีกว่า ความสุขในโลกที่เราเคยพบมาทั้งหมด โอ ความสุขนี้แค่นั่งก็ได้แล้ว คนทั้งโลก (ส่วนใหญ่) มัวแต่วุ่นวายทำอะไรกันอยู่ บางคนทำทุจริตต่างๆ เพื่อหาเงินมาสนองความสุขตน ทำไปทำไมนะ มันเทียบกับความสุขที่เกิดจากความสงบนี้ไม่ได้เลย ความสุขนี้ไม่ต้องไขว่คว้ามาก อยู่กับตัวเองแท้ๆ คน (ส่วนใหญ่ ) ในโลกกลับไม่รู้"


จากนั้น ผมก็สังเกตลมหายใจ ก็รู้สึกว่าลมหายใจ ตอนนี้มันละเอียดมาก ถึงค่อยเข้าใจคำว่าลมหายใจหยาบลมหายใจละเอียดว่าเป็นยังไง ก่อนหน้านี้เข้าใจว่าคือลมหายใจแรงๆเบาๆซะอีก

มั่วสมกับเป็นกรัชกายจริงๆ 55555555

Idea สิคะรู้สึกเกรงใจทุกท่าน เพราะบางคำถามช่างไม่รู้อะไรเลยจริงๆ ทั้งที่หลายท่านอธิบายให้ฟังแล้วซ้ำๆ ก็ยังจะถามอยู่ได้ แต่ก็เชื่อว่าทุกท่านในที่นี้มีความกรุณากันทุกคน เอาเป็นว่าหากปฏิบัติจนได้รับความสงบมากขึ้นเรื่อยๆก็คงจะรบกวนทุกท่านน้อยลง ช่วงนี้จึงขอความเมตตาเก็บคำแนะนำจากท่านทั้งหลาย ไว้เป็นความรู้ก่อนละกันนะคะ

มีพระธรรมที่พระพุทธองค์ทิ้งไว้เป็นมรดก
ทำความศึกษาให้มั่นคง
จะเกิดปัญญา มีความสงบอย่างแท้จริง

พระธรรมที่เช่นนั้นคิดถึงเนี่ย อะไร ชัดๆสิขอรับ

กรัชกาย ไม่ศึกษาพระสูตร
บอกอะไรไป ไม่มีทางเข้าใจได้หรอก
ฟุ้งไปกับนามรูป ป่อง-แฟบ เดินกระโหย่ง ต่อไปเรื่อยๆ เหอะ

ไม่เข้าใจชีวิตเอาเลยเช่นนั้นเอ้ย

งมโข่งอยู่กับสิ่งเลื่อนลอยอยู่ได้นะกรัชกาย

ขนาดว่าชีวิตเป็นสิ่งเลื่อนลอย มันก็จบแล้วครับนายหัว

กรัชกายงมโข่งอยู่กับสิ่งเลื่อนลอย ถูกแล้ว

--คุณปลีกวิเวก สมาธิตั้งมั่น หมายถึง การที่เรากำหนดภาวนาอย่างใดอย่างหนึ่ง แล้วตั้งมั่นอยู่ในการภาวนานั้นเพียงหนึ่งเดียว ใช่ใหมคะ ซึ่งก่อนจะสามารถตั้งได้ก็จะผ่านกับความฟุ้งปรุงแต่งกับอารมณ์ภายนอก อารมณ์ภายใน จนสุดท้ายตั้งมั่นเพียงคำภาวนาที่เรากำหนดไม่มีเหตุหรืออารมณ์ใดเกิดเป็นช่วงระยะเวลาหนึ่ง
--ขอโทษ หลายๆท่านที่รบกวนหลายคำถามที่เหมือนว่าน่าจะไปศึกษาหาอ่านภายนอก พอดีว่าจะเริ่มเข้ามาปฏิบัติ และที่ผ่านที่เคยปฏิบัติมาที่รู้ว่าผิดพลาดก็คือ ขี้สงสัยมากไปด้วย เลยพยายามไม่ไปเปิดอ่านค้นหาแบบโดยรวม จะยิ่งสับสนไปใหญ่ เอาอารมณ์ความคิดสงสัยในแบบตัวเองจริงๆนี่แชร์คนอื่น เผื่อจะได้เห็นบางมุมที่เรามองไม่เห็น หรือหลายลิงค์ที่แนะนำมา ก็เข้าไปดูบ้าง แต่ด้วยจิตที่ยังไม่เป็นสมาธิ และบางคำศัพก็ยากจะเข้าใจชัดเจน อ่านหลายรอบก็ไม่มั่นใจว่าจะเข้าใจถูก เพราะขนาดคนที่เคยศึกษามาเช่นคุณกรัชกาย และคุณเช่นนั้นยังเกิดความขัดแย้งกันบ้าง ไม่ได้ว่านะคะ พี่2คน ช่วยให้เข้าใจอะไรดีๆเยอะ

วลัยพรเริ่มทำ สิ่งที่เรียกว่า นั่งสมาธิ ประมาณ ชั้นประถม

ในสมัยนั้น ยังไม่รู้จักคอมฯ ไม่รู้จักศัพท์คำเรียกต่างๆ คำเรียกนั่นนี่ ไม่รู้จักสักคำเดียว

รู้จักแค่ว่า ถ้าเห็นเขาจับกลุ่มนั่งหลับตา มีพระเทศน์ นั่นเรียกว่า นั่งสมาธิ

ที่รู้ว่า เป็นการนั่งสมาธิ รู้จากการได้ยินผู้ใหญ่พูดคุยกัน


จุดเริ่มต้นการทำนั่งสมาธิ เกิดจากความอยากรู้ อยากเห็น ที่ได้อ่านในหนังสือ

ซึ่งหลวงพ่อสมชาย วัดเขาสุกิม โยนให้ พร้อมกับบอกว่า เอาไปทำเอง

ตอนที่รับหนังสือมา ก็ไม่รุ้หรอกว่า คืออะไร และให้ทำอะไร

กลับมาบ้าน เปิดอ่านดูแล้ว เป็นหนังสือเกี่ยวกับการฝึกกสิณ ในแบบต่างๆ

ลองทำดู เลือก เตโชกสิณ เพราะคิดว่า อุปกรณ์หาได้ง่ายสุด คือ เทียนไข

ทำตามหนังสือ ปิดห้อง ประตู หน้าต่าง ปิดหมด จุดเทียน นั่งจ้องแสงเทียน หลับตา สลับกับลืมตา

ท่องคำว่า เตโช หายใจเข้าเต หายใจออกโช

จนกระทั่ง แสงเทียนติดตา แม้ไม่ลืมตามองแสงเทียน ก็ยังปรากฏภาพแสงเทียนอยู่

เกิดอาการขนลุก ขนพอง ตัวโต บ้านโยกไปทั้งบ้าน

ใจก็คิด ผีแน่เลย กลัวผี ลืมตา เลิกทำ


วันต่อมา ทำอีก ครั้งนี้ ไม่ต้องลืมตสลับกับจ้องแสงเทียน

พอหลับตาลง มองเห็นแสงเทียนทันที

อาการเก่า เกิดขึ้นอีก ขนลุก ขนพอง หนังหัวตึงไปหมด รู้สึกบ้านโยก

ได้ยินเสียงมีคนอยู่ในห้อง ทั้งๆที่ อยู่นั่งอยู่คนเดียว

กลัวผี เลิกนั่ง

พอทำบ่อยๆ เริ่มชินกับอาการพวกนั้น เลิกกลัวผี

วันต่อมา พ่อเปิดห้อง เจอนั่งอยู่ พ่อให้เลิกทำ บอกว่า เดี่ยวเป็นบ้า ของพวกนี้ ต้องมีครูอาจารย์

วลัยพรมารู้ทีหลังว่า สิ่งที่วลัยพรทำนั้น เรียกว่า ทำสมาธิในอิริยาบทนั่ง


สมัยนี้ อุปกรณ์ เครื่องมือสื่อสาร ช่องทางวิชาการเยอะ

ผู้ปฏิบัติส่วนมาก เหมือนๆคุณ idea น่ะแหละ

คอยแต่จะใส่คำเรียกนั่นนี่ลงไป ในสิ่งที่คิดว่าน่าจะ ตรงตามคำเรียกนั้นๆ(ตามที่อยากให้เป็น)

เมื่อใจเต็มไปด้วยความอยาก ประกอบด้วยความไม่รู้ชัดในสิ่งที่เกิดขึ้น

ผลคือ สิ่งที่คุณ idea กำลังเป็นอยู่