คุณเช่นนั้น
ยากอยู่ค่ะ ขอเก็บไว้ ทำความเข้าใจก่อน


ตอนนี้ขอรักษาการปฏิบัติให้ก้าวหน้า คล่องตัว บวกกับการเจริญสติได้ดี
คงก้าวต่อไปได้มั่นคงกว่า แค่มีข้อสงสัย(เหมือนเคย) กับคำตอบเก็บไว้เป็นเสบียงความรู้
หากไม่ถอยเสียก่อนคงได้เอามาใช้แน่ๆ

ขอบคุณมากๆค่ะ

หากว่าคุณ Idea จะพิจารณาโดยความเป็นธาตุ
ก็ปฏิบัติเช่นเดิม คือรู้ลม ด้วยความรู้สึกตัวว่าไม่มีอุปกิเลส หรือนิวรณ์ใดกวนจิตใจ
จิตแนบแน่นกับความรู้ลม และมีฌานจิตเป็นอารมณ์ของจิต
เมื่อจิตตั้งมั่นอย่างมั่นคงในภายในดีแล้ว
จึงถอยฌานจิตกลับมาที่ปฐมฌานจิต
เพื่อทำความสังเกตุ ธาตุ ที่ประกอบกับลมหายใจทั้งปวง.



โดย
สังเกตุ ลมหายใจเข้า ออก มีความร้อนความเย็นต่างๆ กัน ตั้งแต่รู้ลมหายใจหยาบ ไปถึงละเอียดของลมหายใจยาว ลมหายใจสั้น คือการสังเกต เตโชธาตุที่ปรุงแต่งลมหายใจเข้าลมหายใจออก.

สังเกตุ ความเคลื่อไหว ของลมหายใจเข้า ลมหายใจออก คือการสังเกตุ วาโยธาตุ

สังเกตุ ความนุ่ม ความเป็นกลุ่มของลมหายใจเข้า ลมหายใจออก คือการสังเกตุ ปฐวีธาตุ

สังเกตุ ความอิ่มเอิบ แทรกซึมไปขณะผ่านจุดกระทบ บริเวณจุดกระทบของลมหายใจเข้าลมหายใจออก คือการสังเกตุ อาโปธาตุ

สังเกตุ ความว่างช่องว่างที่มีเป็นช่องการไหลเลื่อนของลมหายใจเข้าลมหายใจออก คือการสังเกตุอากาศธาตุ (ดังนั้นอากาศจึงไม่ลม แต่เป็นช่องว่างที่ให้ธาตุต่างๆ ตั้งอยู่รวมตัวกัน)

สังเกตุ การรับรู้ของธาตุต่างๆ ว่าเป็นเพียงนิมิตเครื่องรู้ของจิตคือการสังเกตุ วิญญาณธาตุ [นามธาตุ]

[การที่ไม่เอาคำบริกรรมต่างๆ ตั้งแต่แรกเริ่ม แต่ให้รู้ลมโดยสภาวะนั้น เพื่อให้ง่ายต่อการสังเกตุโดยความเป็นธาตุต่างๆ โดยความเป็นรูปธาตุ นามธาตุ ]

ถ้าหากว่า มีนิวรณ์ใดๆ มาแทรกในระหว่างการพิจารณาโดยความเป็นธาตุ ก็หมายความว่า สมาธิอ่อนกำลัง
ให้หยุดการพิจารณาโดยความเป็นธาตุ ให้มีสติกลับมารู้ลมหายใจเข้าหายใจออก และทำความระงับแห่งกาย.

การเจริญกายานุปัสสนา กลับไปมาระหว่าง สมถะและวิปัสสนา อย่างนี้ ก็เพื่อการพักและเสริมกำลังกันและกันของสมถะและวิปัสสนา.

จิตที่ยังไม่เป็นอัปปนา หรือแนบแน่น สงบตั้งมั่นจะเห็นโดยบัญญัติ ไม่ได้เห็นโดยสภาวะอย่างแท้จริงครับ คุณ idea. เมื่อเราพิจารณา อย่างนี้ได้คล่องแคล่วแล้ว ก็จะเกิดเป็นญาณขึ้น และเกิดความเคยชินขยายขอบเขตของความรู้ไปรู้กาย อันเนื่องกับรูปขันธ์ได้ทุกอย่างครับ.

ไม่ว่าจะเป็นรูปภายนอก รูปภายใน รูปภายในและภายนอก.

[การสังเกตุ คือการรู้โดยสภาวะธรรมชาติที่มันเป็น]

กายานุปัสสนา ในลำดับที่ 3 จึงมีประโยชน์ สามารถพลิกแพลงสังเกตุได้หลากหลายมากมายครับ.

จิตที่ผ่องใสจึงจะเห็นสภาพธรรมทั้งปวงตามเป็นจริง.

เวลามีตอนเช้ามืด กะตอนดึก แม้ตอนนี้หลับตาจะไม่หวั่นไหวเรื่องความกลัว แต่ถ้าเวลามืดยังไม่แน่ใจที่จะทำ

พยายามเจริญสติเวลาว่างนะคะ แต่ยังไม่ตั้งมั่นเท่าไหร่ ทำได้ยากกว่าการนั่งสมาธิไปเลย
นี่ก็เพิ่งเริ่มต้นฝึกสมาธิมาไม่กี่วันเอง.
แต่สุดท้ายแล้วก็ทำอยู่นะคะ ไม่ได้กำหนดเวลา นั่งไปทั้งหมด30นาที ทำความสงบได้ดีแค่พอควร

ย่อมสำเหนียกว่า จักกำหนดรู้ปีติหายใจออก ย่อมสำเหนียกว่า จักกำหนดรู้ปีติหายใจเข้า.
ย่อมสำเหนียกว่า จักกำหนดรู้สุขหายใจออก ย่อมสำเหนียกว่า จักกำหนดรู้สุขหายใจเข้า.
ย่อมสำเหนียกว่า จักกำหนดรู้จิตสังขารหายใจออก ย่อมสำเหนียกว่า จักกำหนดรู้จิตสังขารหายใจเข้า.
ย่อมสำเหนียกว่า จักระงับจิตสังขารหายใจออก ย่อมสำเหนียกว่า จักระงับจิตสังขารหายใจเข้า.

วันนี้นั่งสมาธิ ก่อนหลับตาตั้งจิตอฐิษฐานขอให้ออกจากสมาธิ ในเวลา9.45น.
วันนี้สภาวะจิต เหมือนเดิม ไม่อยากจะทำภาวนา แต่ไม่ยอมแพ้ค่ะ
หลับตากำหนดลมไปสักพัก เกิดปิติกำหนด พอปิติหายไปก็สงบ ในระหว่างที่นิ่งสงบ มีปิติเกิดขึ้นอีก
และพอปิติสงบ จะเกิดรู้ลมหายใจเบาละเอียดมากขึ้นอีกเรื่อยๆ ทั้งความสุขด้วย จนสักพัก
สงบ ตั้งมั่นมากกว่าที่เคย ลมละเอียดเหมือนไม่มี เสียงรอบข้างใกล้ไกลได้ยินเท่าๆกันเบามาก
ถึงตอนนี้ มีกังวล คิดว่ากายจะหาย แต่พยายามปัดออกไปด้วยการรู้ที่ลมหายใจต่อ
ลมก็ละเอียดน้อยลง หยาบขึ้น ละเอียดขึ้น แต่ยังคงความสงบอยู่ไม่ถึงกับฟุ้งมาก
ก็เลยจะออกจากสมาธิ ตั้งจิตกำหนดแผ่เมตตา ที่นี้สภาวะที่เกิด พร้อมๆและหลังกำหนดแผ่เมตตา
ลมเหมือนไม่มี กายเหมือนไม่มี มีความตื่นสว่างมาก บอกไม่ถูกเหมือนไม่มีอะไร
พอเสร็จค่อยถอยออกจากสมาธิเป็นลำดับจากเรียกลมหายใจมาเบามาปกติ ก็ลืมตา 9.45พอดีเลยค่ะ

ยังตั้งมั่นในอารมณ์นั่นไม่ได้ค่ะ คุณเช่นนั้นบอกมาแล้วทำให้เข้าใจชัดเจนดีค่ะ"จิตเป็นอารมณ์ล้วน"
มีสงสัยค่ะ

ลมเหมือนไม่มี กายเหมือนไม่มี มีความตื่นสว่างมาก บอกไม่ถูกเหมือนไม่มีอะไร

มีสงสัยค่ะ
เวลาที่ปฏิบัติจนรู้ได้ถึงลมละเอียดมาก แล้วจู่ๆ ก็หายใจแรงๆเร็วจนอกกระเพื่อม ท้องร่างกายเหมือนเหนื่อยหอบ ไปสักพัก ก็กลับมาลมละเอียดต่อ นี่แปลว่าสมาธิตกรึเปล่า

คุณเอกอน

อะไรคือ การเดินจิตเข้ากลาง และเป็นไปได้ยังไง เพื่อเหตุใดคะ