“เมื่อปฏิบัติภาวนาแล้ว
มีอาการเหมือนคนจะเป็นบ้า...จะตาย”
ปุจฉา - กราบนมัสการพระอาจารย์ค่ะ ดิฉันเคยปฏิบัติธรรมที่วัดโมกขวนาราม อ.เมือง จ.ขอนแก่น ค่ะ ปฏิบัติมาตั้งอายุ ๑๘ ปี สมัยแรกๆ พระอาจารย์จันดาเป็นพระที่สอบอารมณ์ ท่านสอนดีมาก แต่ตอนนั้นเพิ่งเริ่มหัดค่ะ หลวงปู่เทียนท่านเทศนาให้ฟังก็เข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง แต่รู้ว่าดีและก็เย็นใจ และก็ได้ฝึกต่อเนื่อง-ไม่ต่อเนื่องมาเรื่อยๆ หลังสุดก่อนที่จะย้ายมาอยู่ต่างแดนเมื่อประมาณ ๘ ปีก่อน การปฏิบัติธรรมดีขึ้นและเข้มข้นมากต่อเนื่องมากขึ้น ท่าจะดีแต่ไม่ดีค่ะ
ข้อเสีย คือ ไม่กล้าและอายที่จะส่งอารมณ์การปฏิบัติกับพระและไม่รู้ส่งกับใคร ครั้งล่าสุดที่เป็นเอามากๆ จนเป็นสาเหตุให้เลิกการปฏิบัติธรรม ตอนนั้นเข้าฝึกอบรมที่วัดหลวงปู่คำเขียน จ.ชัยภูมิ เป็นอาการของคนจะเป็นบ้า...จะตาย บอกไม่ถูก แต่พยายามสำรวจกายและใจ ตัวเองก็ยังเป็นปกติดีค่ะ มันเห็นความคิดทุกอย่างชัดมาก นิ่งมากค่ะ มันเหมือนกับการหยุดโลกไว้ชั่วขณะ และเห็นจิตตัวเองวุ่ยวายมาก มากเข้าๆ ทนไม่ไหวอยากหนี อยากร้องออกมาดังๆ ความร้อนความกลัวหมุนรอบตัวทนไม่ไหว หัวใจเต้นแรงมาก ไม่มีอากาศหายใจทั้งๆ ที่ลองหายใจเข้า-ออกก็ยังมีอากาศปกติดี รู้นะขณะจิตนั้นว่าเป็นอาการของคนจะตาย และกำลังจะเป็นบ้า
จริงๆ ก็มีพระอาจารย์คอยช่วยเหลือนะคะ ท่านพระอาจารย์ท่านและญาติธรรมก็พาไปเปลี่ยนอารมณ์โดยการขึ้นเขา และแนะนำว่าอย่าเคร่งมาก อย่าไปอยากมาก ดิฉันก็พอจะเข้าค่ะ ถ้าถามว่าทำไปเพราะความอยากไหม เคร่งไปไหม ก็ไม่น่าจะใช่ เพราะถือคำหลวงปู่เทียนเสมอ “ทำไปซือๆ อย่าอยากโน่นนี่” ดิฉันก็ทำเฉยๆ
เกิดขึ้นบ่อยครั้ง ก็เลยหยุดทำเป็นรูปแบบค่ะ แต่ก็ยังใช้และติดการดูจิตดูกายมาอยู่กับชีวิตตลอดมาค่ะ ก็เนื่องในวันออกพรรษา ก็ขอส่งอารมณ์กับพระอาจารย์นะคะ...สาธุ...
พระไพศาล วิสาโล - อาการดังกล่าวอาจเกิดจากการเพ่งก็ได้ อาตมาเคยเพ่งดูความคิด จนความคิดหายไป แต่รู้สึกหนักๆ มารู้ภายหลังว่าความคิดมันหลบใน แต่พอเราเผลอเมื่อไหร่ มันก็พรั่งพรูออกมาจนเอาไม่อยู่ ลองผ่อนคลายใจดู ถ้ายังไม่หาย ลองดูอาการเหล่านั้นไปเรื่อยๆ อย่าปฏิเสธ หรือผลักไส หรือตื่นตระหนก อย่างไรก็ตามหากยังมีอาการเหล่านี้อยู่ ก็หยุดทำในรูปแบบชั่วคราว ที่คุณดูกายและใจในชีวิตประจำวันนั้น ก็ดีแล้ว
พระไพศาล วิสาโล
