คุณเวิรล เป็นผู้ที่ศึกษาจากสำนักไหนครับ ศึกษาจากสายสฏิปัฏฐานหรอ หรือสายอานาปานสติ
เหนพูดถึงอุเบกขาในฌาน กับสติที่ม่ายได้อยู่ในฌาน เพิ่งเข้ามาเว็บนี้ครั้งแรก หรือเคยเข้ามาแต่
เปลี่ยนเปนชื่ออื่นไปแล้ว แนะนำบอกกล่าวให้หายสงสัยแก่ข้าพเจ้าหน่อย...555

ผมก็ศึกษาจากภายนอกรอบตัวและภายในรอบใจของรูปนามผมนี้แหละครับ ภายนอกนั้น ผมศึกษาด้วยการเรียนรู้ปริยัติจากครูอาจารย์และตำรา ภายในนั้น ผมปฏิบัติถวายบูชาพระพุทธคุณ ธรรมคุณ สังฆคุณ มาตาปิตุคุณ อาจริยคุณ ตลอดจนถึงผู้มีคุณทั้งหลาย ผมก็เริ่มด้วยการภาวนาด้วยศรัทธาอย่างจริงจัง จริงจังถึงขนาดโลกธรรมไม่อยู่ในความคิด อัศจรรย์นะช่วงเวลานั้นเกิดผลได้เร็วเกินความคาดหมาย ถามว่าแนวไหนน่ะเหรอ ผมก็บริกรรมนึกว่า พุทโธ ตามที่ได้รู้ได้ยินมา ...เคยมาสนทนาในเว็บนี้เหมือนกันแต่ยังไม่ได้สมัครเป็นสมาชิก ...เพิ่งสมัครเมื่อต้นเดือนสิงหาคมมานี้

ส่วนใหญ่จะได้กันแค่....feel ธรรมเอกไม่มีผุดกันสักนิด...เลยหลงกันว่าตนเคยได้ฌาณกันแล้ว
ก็เลยเหมาเอาว่าฌาณไม่มีอะไรดี

คุณเช่นนั้นแจ๋วมากๆครับ

ไม่มีการลดฌาณลงเด็ดขาด!มีแต่ต้องทำให้สูงยิ่งขึ้นไป
หาอ่านดูว่าพระพุทธเจ้าทรงตรัสสอนพระอุทายีว่าอย่างไร?

ลืมตาแล้วจะเคลื่อนไหวเมื่อใด จิตทำงานแล้ว ไม่ได้อยู่ภาวะอย่างเดิมแล้ว มาไกลๆโน่นแล้ว มีความตื่นรู้ธรรมที่จะบังเกิดแล้ว จิตไม่ลดหรอก แต่จิตทำงาน

ที่ว่าถอยลงมานั้น ไม่ได้ขอแนะนำ ให้ทิ้งฌาณแล้วหาของใหม่ไปเรื่อยๆอย่างนั้นไม่ใช่ แต่ด้วยภาวะการทำงานของจิตขณะนั้นเป็นไปตามของธรรมดา ไม่มีบังคับอย่งนั้นอย่างนี้ คืออยู่ปัจจุบัน
ถ้าจิตจะไม่ทำงานเลยก็คงเป็นการเข้าสัญญาเวทยิตนิโรธสมาบัติไปเลยอย่างนั้น

ในแนวการปฎิบัติของผม จะกำหนดรู้ผัสสะ ถ้าสติมาอยู่ที่ลมหายใจ นั่นคือ สติอยู่ที่การหายใจของเรา ถ้ารู้สึกถึงการกระทบกันระหว่างลมกับจมูก ผัสสะเกิดขึ้นแล้วจากกายวิญญาณ เป็นความจริงของสภาวะธรรม ก็น้อมลงสู่พระไตรลักษณ์ถึงการเกิดดับของธรรมโดยไม่อาศัยสัญญา แต่ถ้าพูดถึงสัญญา ความเข้าใจของผมคือ หากหลับตาอยู่ จักษุวิญญาณทำงานแต่ไม่มีภาพ(มีแต่แสงเล็ดลอด) การจะเห็นแขนตัวเอง เจาะลึกเข้าไปในแขนเพื่อดูกระดูกในแขน หรือกล้ามเนื้อและเลือด ต้องอาศัยสัญญา โดยใช้มโนวิญญาณเป็นตัวเห็นเป็นการนำ จนกระทั่งเกิดผัสสะแล้วน้อมลงสู่พระไตรลักษณ์คือการเสื่อมสลายลงของรูป ถามว่าสภาวะธรรมเกิดขึ้นจริงไหม สำหรับผมนั้นผมว่าไม่จริงเพราะเป็นการทำงานของผัสสะที่เกิดจากมโนวิญญาณ แต่อาศัยสัญญาเป็นตัวนำให้เกิดการกำหนดรู้น้อมลงสู่การพิจารณาถึงทุกข์ สภาวะที่เป็นของจริงคือลมกระทบจมูกแล้วกำหนดรู้ถึงการเกิดขึ้นของผัสสะที่เกิดจากกายวิญญาณ
ตัวผมเองยังกำหนดรู้ผัสสะจากโสตวิญญาณบ้าง ฆาณวิญญาณบ้าง ชิวหาวิญญาณบ้างสลับกันไปโดยใช้อายตนะภายในเป็นตัวรู้ก็จะเกิดเป็นปัญญาว่าเกิดขึ้นจริงเป็นสภาวะธรรมจริงดับลงจริงของ อายตนะในนอก

ก็เป็นแนวทางการปฏิบัติของผม บางท่านอ่านผ่านกระทู้ผมมาก่อนก็จะรู้ว่าแนวทางผมเป็นไปในเรื่องของผัสสะ จากอายตนะทั้ง12 หากคำตอบยังไม่ตรงประเด็นก็ขออภัยมา ณ ที่นี่ครับ

อานาปานสติ เป็นทั้งสมถะ และ วิปัสสนาครับ

อนุโมทนาครับ

ลองไปฟังของหลวงพ่อ พุธ ครับ
แต่ที่แน่ๆ ถ้าจะไปทางฌาณ ก็ต้องเข้าออกฌาณให้ได้เป็นวสีเสียก่อน
จน สติ สมาธิ แข็งกล้า ฯ ส่วนการเจริญปัญญา หลวงตามหาบัว หลวงพ่อพุธ ฯลฯ ท่านกล่าวไว้มากมาย

ไม่มีฌาณ1234...จะเข้าไปสู่โลกุตระฌาณไม่ได้

ตั้งท่าด้วยโลกุตร..แล้วทำฌาณ...1234 แบบนี้ได้รึเปล่า??

คำถาม

ในสมาธิ ถ้าปราศจากวิญญาณเสียแล้ว
จะปรากฎอะไร



แล้วเป็นไปได้มั๊ย ว่าสิ่งนั้นจะเกิดขึ้น



ถ้าเป็นไปไม่ได้ เพราะเหตุไร

แต่ถ้าเป็นไปได้ ด้วยเหตุไร

เอกัคคตารมณ์...

อะไรที่รู้เอกัคคตารมณ์ ท่านอ๊บซ์

อย่าคิดมากท่านอ๊บซ์

คือ ตอนที่เข้ามาศึกษาธรรม เอกอนค้นหาการกระทำ
เพื่อให้ได้มาซึ่งคำตอบนี้ อยู่นาน นะ

แต่อยู่ดี ๆ วันหนึ่งก็ดันหมั่นไส้ตัวเองอีท่าไหนก็ไม่รู้
เกิดคำถามย้อนกลับมาว่า

"แล้วทำไมเอ็งถึงอยากรู้..."
ก็เลยเป็นตัวจุดประกาย
ว่า "เออ...ทำไมเราจึงอยากรู้ และเราก็ถูกสิ่งนี้ปั่นหัวมานาน"
จากการที่เคยชินกับวิถีที่มุ่งหาคำตอบแบบตะลุยไปข้างหน้า
ก็ ได้ลองวิถีสาวกลับไปหาต้นตอแห่งความเป็นมาของความสงสัย



และมันเป็นเช่นนั้นหรือเปล่า

เพราะ เมื่อเราสาวเชือกไปข้างหน้า เราจะพบช่องทางไปอันวิจิตร
แต่เมื่อสาวกลับไป เรากลับพบ "ความโง่-ความไม่รู้" เป็นจุดเริ่มต้น

รึเปล่า...