การเผชิญความโกรธของผมนั้น เมื่อโกรธขึ้นมาจะพิจารณาถึงโทษของความโกรธ หาดูว่าการที่เราโกรธได้ประโยชน์ตรงไหน ดูว่าอารมณ์โกรธมันคืออะไร ตอนนี้ปัญหาอยู่ที่จะว่าหายโกรธก็หายอยู่แต่อาการเจ็บทางกายมันไม่หายไปด้วย ไม่รู้ว่าผมปฏิบัติข้ามหรือผิดขั้นตอนใดหรือไม่

หมายเหตุผมเป็นพวกชอบโกรธ มีผลที่เกิดจากความโกรธคืออาการเจ็บทางกาย ถึงแม้ไม่อยากโกรธก็ห้ามมันไม่ได้ ได้แต่ตามดับกันไป

โกรธแล้วทำร้ายตัวเองหรืออย่างไร? ถึงเรียกว่าเจ็บกาย

คนบางคนมีความเจ็บป่วยทางกาย เช่น มีเนื้องอก ทำให้ร่างกายหลั่งฮอร์โมนบางชนิดมากผิดปกติ ก็เลยโกรธง่าย
ส่วนคนปกติแต่มีอารมณ์โกรธเกิดขึ้นก็จะมีอาการทางกายตามมา(ถ้าไม่ได้เกิดจากไปชกต่อยกับคนอื่นหรือทำร้ายตัวเอง) เช่น ปวดศีรษะ มึนๆ ตื้อๆ แน่นหน้าอก ใจเต้นแรง กล้ามเนื้อหัวใจขาดเลือด น้ำลายเหนียว ปวดท้อง เป็นแผลในกระเพาะอาหาร ขี้แตก ระบบภูมิคุ้มกันของร่างกายลดลง เป็นต้น ผมก็ไม่แน่ใจว่าอาการทางกายของคุณมากน้อยแค่ไหน ถ้าโกรธมาก อาการก็มาก เป็นธรรมดา

การที่คุณรู้ตัวว่าโกรธ ถือเป็นเรื่องดีครับ การมาพิจารณาเหตุให้โกรธ ก็เป็นสิ่งที่ดีมาก การระงับอารมณ์โกรธได้ถือว่าดีมากๆ การดับไฟโทสะได้สนิทถือว่าดีเลิศ

ปัญหาที่ผมอยากถามคือ คุณรู้ทันอารมณ์โกรธได้เร็วแค่ไหน ถ้าช้ากว่าการแสดงออกทางกาย วาจา ก็ถือว่ายังไม่ดีพอ จะโกรธมากแค่ไหนก็ขอให้อดทน อย่าให้แสดงออกมาครับ ที่เหลือค่อยว่ากัน

ขอให้พิจารณา

โกเมศวร์

ถ้าช่วงนี้ก็ ติดอยู่ในใจแล้วหาทางดับครับ
มีเรื่องกระทบ ---> รู้ว่าโกรธ ---> หาทางดับ ---> โกรธขึ้นเป็นระยะที่คิดขึ้น ---> คิดขึ้นแต่โกรธเบาลง ---> จำได้แต่ว่าเคยโกรธเรื่องนั้นๆหรือคิดแล้วดับเร็ว(คิดเรื่องนั้นๆมาแต่ไม่โกรธหรือจะโกรธก็เบาและดับเร็ว)

ช่วงที่มีอาการเจ็บทางกายก็ รู้ว่าโกรธ กับคิดเรื่องนั้นซ้ำ ที่ไม่อยากโกรธง่ายสาเหตุหนึ่งก็มาจากอาการทางกายด้วย

บางครั้งก็ซาดิสโกรธเรื่องใดก็หยิบเอามาคิดซ้ำๆว่าโกรธตรงไหน(ก็โกรธและเจ็บตอนที่คิดซ้ำๆด้วย) จนใจมันยอมคลายโกรธเอง



มีอาการเหนื่อยเพลีย ปวดหัว จุกอกครับ

ขอชื่นชมคุณ din ครับ คุณเห็นอารมณ์โกรธ ดูมัน จนมันดับไป มันก็เป็นอย่างนี้ทั้งนั้น เกิดดับ เกิดดับทุกอย่าง เป็นธรรมดา เรียกได้ว่า เห็นปฏิจจสมุปบาทในชีวิตประจำวัน ซึ่งนำไปใช้ได้จริง ทุกข์มันดับไปจริงๆ

เพราะอวิชชา->สังขาร->วิญญาณ->นามรูป->สฬายตนะ->ผัสสะ->เวทนา->ตัณหา->อุปาทาน->ภพ->ชาติ->ชรา มรณะ=ทุกข์

เพราะทุกข์->ศรัทธา->ปราโมทย์->ปีติ->>>>>ยถาภูตญาณทัศนะ->นิพพิทา->วิราคะ->วิมุตติ->นิพพาน

ดังนั้น ถ้าคุณทำต่อไปเรื่อยๆ ทุกข์จะเกิดได้ยากขึ้นๆ วันหนึ่งจะถึงจุดนึงที่ทุกอย่างเลิกกัน พอกันที


ขอให้พิจารณาด้วยตนเอง อย่าเชื่อผม

โกเมศวร์