ความเห็นผิดว่าเป็นอัตตาตัวกูของกูมีอยู่จริงๆในจิตใจของปุถุชนทุกๆคน แต่มีนักศึกษาและปฏิบัติธรรมจำนวนมากเมื่อยึดว่าอัตตาไม่มีอยู่จริงๆในธรรม จึงไม่พยายามศึกษาและค้นหาให้พบความเป็นอัตตา หรือสักกายทิฐิ อันเป็นต้นเหตุของความมืดบอด อวิชชา ตัณหาและทุกข์ทั้งมวล

อัตตา..มีอยู่จริง..แต่ไม่ใช่ของจริง

อนัตตา..เป็นของจริง..แต่ไม่มีอยู่จริง

เมื่อไรที่เอาสติ ปัญญาเฝ้าตามดู ตามรู้ ตามสังเกต พิจารณากายและจิตจนเห็นหรือรู้ถึงความรู้สึกเป็นกู เป็นเรา เป็นตัวกู ของกู โผล่ขึ้นมาตอบโต้กับอารมณ์ที่เกิดจากการสัมผัสของทวารทั้ง 6 ให้ลองใช้ขันติ ความอดทน ตบะ ความข่มใจ วิริยะ ความเพียร อุตสาหะ ความหมั่น ระงับใจไว้ไม่ให้ทำตามคำสั่งของกู หรืออัตตา ที่สั่งให้ทำสิ่งต่างๆตามความอยากของใจ
ถ้าสู้ได้ ทนได้จนความรู้สึกดิ้นรนตอบโต้จะทำให้ได้ดั่งใจนั้นดับเย็นไปต่อหน้าต่อตา ท่านจะได้พบความสุขอ่อนๆ เกิดขึ้นมา หลังจากความทุกข์ทรมาณที่ใจทำอะไรไม่ได้ตามที่ใจอยาก ความรู้สึกเป็น กู เป็นเรานั้น จะหายไป หลบไปชั่วคราว
ถ้าทำได้อย่างนี้หลายครั้งเข้า บ่อยเข้า ความรู้สึกว่าเป็นตัวกู ของกู จะลดลง เบาบางลงไปเรื่อยๆ ความสุข สงบกายใจ ไม่โลภ ไม่โกรธ ไม่หลง จะเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จนสังเกตเหนได้ชัด

การเฝ้าระวังไม่ให้ทุกข์เกิดขึ้นทุกขณะจิตนั้น ทำให้ว่างจากความทุกข์ได้มากอยู่ สบายอยู่ก็จริง
แต่ถ้าจิตไม่รู้จนกระทั่งเกิดความหน่ายคลายนั้น มันก็ไม่สามารถถอนกิเลสออกไปได้ทั้งหมด
เมื่อท่านทั้งหลายมองเห็นปฏิจจสมุปบาทในชีวิตประจำวันอยู่ ทุกข์มันก็เกิดยาก
สิ่งที่ควรสนใจต่อมาคือ การให้จิตรู้สึกหน่ายหรือคลายได้นั้น จำเป็นต้องอาศัยทุกข์

เพราะทุกข์เป็นปัจจัยจึงเกิดศรัทธา(ในคำสอนของพระศาสดา)
เพราะศรัทธาเป็นปัจจัยจึงเกิดปราโมทย์
เพราะปราโมทย์->ปีติ->ปัสสัทธิ->สุข->สมาธิ->ยถาภูตญาณทัศนะ->นิพพิทา->วิราคะ->วิมุตติ->ขยญาณ->นิพพาน
นี่คือเพชร(นิพพาน)ในหัวคางคก(ทุกข์)

รบกวนพิจารณา

โกเมศวร์

โฉลกธรรม
เพราะไม่รู้ จึงอยู่เช่น วัวควาย
กิน ขี้ สี่ นอน ไป เท่านี้
โกรธ โลภ หลง เต็มกาย ทั่วถ้วน
วนว่ายวัฏฏ์สุดลี้ ตราบชั่ว กัปกัลป์
จนกุศลส่งได้ เป็นคน
พบพุทธธรรมช่วยดล จิตให้
พลิกรู้สัจจ์ในตน จบแจ้ง
จึ่งจักอาจพ้นได้ ข่ายทุกข์ สงสาร
จงดูอริยสัจจ ๔ พิจรณ์ให้ดีอย่าข้าม เพียรสอบถามผู้รู้ ทางออกสู่เสรี มีอยู่แล้วในตน อย่าวกวนบัญญัติ อย่าผูกมัดสิ่งใด จงเป็นไทยทุกเมื่อ เชื่อคำพระชินวร คำสอนท่านสุดง่าย เฝ้ารู้กายและจิต อย่างพินิจ พิจารณา ณ เพลาปัจจุ จักรู้ลุทั่วตัว ความเมามัวจักหาย หลักใหญ่คืออัตตา อย่าให้มาเข้าร่วม ทิ้งความเห็นเป็นตน กมลมั่นกับธรรม ที่เกิดตามยถา ซึ่งบัญชาไม่ได้ ไร้ศัพท์ใดบัญญัติ จึ่งจักอาจเห็นจริง ตัดทิ้งซึ่งตัวข้า โคนเหง้าแห่งอวิชชา ขาดสิ้น สู่มรรค ผล นิพพาน
อโศกะ ๒๕๔๓

ลองพิจารณากลอนและร่ายที่ยกมานี้ให้ละเอียดถี่ถ้วนทุกถ้อยคำ เป็นสรุปเรื่องธรรมและวิธี

Thank you