ผมสนใจการฝึกจิตมาตั้งแต่เป็นเด็ก เคยฝึกได้เห็นแสงสว่างนวล แต่ตอนนี้มีปํญหานั่งสมาธิไม่ได้ ตอนนี้อายุ 40 กว่าปีแล้ว อยากทำความดีอยากเห็นธรรม แต่ไม่สามารถปฏิบัติได้จะเกิดอาการปวดหัวรุนแรง นอนไม่หลับ ใจสั่นกลัวตาย อาการแบบนี้จะเกิดตอนนั่งสมาธิคืนที่ 2-3 ก็จะได้หยุด อยากปฏิบัติธรรมมาก ท่านอาจารย์ท่านใดรู้วิธีแก้ช่วยตอบปัญหาของผมหน่อย จะขอบพระคุณมาก

คุณ sungkom ตั้งปัญหาผิดห้องครับ
ท่าน addmin ย้ายกระทู้นี้ ไปห้อง สมาธิ,สติ ได้ไหมครับ สนทนากันที่นั่น หรือไงดีครับ

คุณ sungkom ลำดับความตั้งแต่ต้นจนถึงเกิดอาการปวดหัวที่ว่ารุนแรง ให้พอเห็นเค้าหน่อยครับ มีโรคประจำตัวอะไรหรือเปล่า
หรือว่า เมื่อก่อนทำสมาธิแล้วปวดหัว+อาการดังกล่าว จึงได้หยุดทำตั้งแต่นั้นมา แต่ตอนนี้เริ่มทำใหม่ อาการดังกล่าวคืนมาอีก แล้วใช้กรรมฐานอะไรครับ

ตั้งสติว่า อันตัวเรานี้ตายแน่ๆ
อย่ากลัวความตายครับ
เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นสัจธรรมของโลก ไม่มีใครหนีพ้นไปได้
ทำตัวตามสบาย

ผม ฌาณ ครับ

zผมเคยเป็นแม้นนั่งมา นานแล้ว
ก็ใช้วิถีเปลี่ยนอิริยาบถใหม่ เช่น นั่งตรงๆเกิน
ก็ค่อมๆหลังลงนิด เออก็หายแฮะ

อดทนครับๆๆๆๆๆ

อาจเกิดปัญหาในการนั่งหรือเปล่าคะ เช่นเกร็งเกินไป ตั้งใจกำหนดเกินไป ไม่ได้ผ่อนให้สบายๆ ตามธรรมชาติหรือเปล่า

เป็นเพราะ2อย่างครับ
1.วางอารมณ์หนักเกินไปคือ เครียดเกินไป เอาจริงเกินไป อยากสงบเกินไป
ให้ทำอย่างสบายๆ ผ่อนคลายครับ ไม่จำเป็นต้องนั่ง จะนอนก็ได้ครับ
2.เราอยากจะเห็นแสงสว่างอย่างที่เคยเห็น
ก็คือว่าเราหลับตา แล้วก็เพ่งไปที่เปลือกตา อยากจะเห็นแสงสว่าง
ซึ่งแน่นอนจะทำให้เราเกร็งสายตา แล้วปวดหัวครับ
จริงๆแล้วแสงสว่าง จะต้องเกิดกับจิต คือเห็นด้วยใจ ไม่ใช่เห็นด้วยตาเนื้อครับ
จะเป็นการจินตนาการถึงแสงสว่าง มันจะออกประมาณแบบนั้นแหละครับ
แล้วยิ่งเกร็งก็จะยิ่งไม่เห็น
วิธีก็คือทำใจสบายๆ แล้วทำสมาธิตามวิธีของเราเช่นจับลมหายใจ จับภาพพระ ภาวนาพุทโธ
ต้องผ่อนคลายครับ ห้ามเครียด
สมัยก่อนเรานั่งสบายๆ แต่ตอนนี้เราอยากสงบแบบเมื่อก่อนก็เลยเครียดครับ
สามารถติดต่อฝึกสมาธิร่วมกันได้นะครับ ฟรีทุกอย่างทุกประการครับ

ให้กำหนดปวดหนอๆ ๆ ปักไปตรงบริเวณที่หัวเราปวด เมื่อเรากำหนดปวดหนอ เราอาจจะปวดมากแต่เราก็รับรู้สภาวะที่ปวดได้ดีขึ้น คือปวดแต่ก็ปวดอย่างมีสติ และขณะที่กำหนดว่าปวดหนอๆให้หายใจยาวๆถึงท้องน้อย ทำตัวเราให้สบายๆ

อีกวิธีหนึ่งก็คือนอนราบลงไป แล้วก็กำหนดปวดหนอๆ ตรงจุดที่ปวดเมื่อเราหายใจเข้าไปก็ว่า"ปวดหนอ" แต่เมื่อเราถอนลมหายใจออกมาก็บอกว่า"หายปวดหนอ" ทำสลับแบบนี้ไปเรื่อยๆ อาการปวดจะค่อยๆลดลงไปที่ละน้อย ทำเวลาน้อยๆจาก15 นาที ค่อยเพิ่มเป็น30 นาทีและมากขึ้นเป็น 1,2 หรือ 3 ชม.ฯลฯตามลำดับ (ตามกำลังความสามารถของเรา)

เบื้องต้นของการนั่งสมาธิเลยต้องอยู่อารมณ์ที่สบายๆนุ่มนวลก่อน การใช้จิตปักหรือเพ่งลมหายใจหรือเพ่งร่างกายหรือเพ่งกสิณอย่างใดอย่างหนึ่งต้องไม่ปักแรงหรือเพ่งแรงจนเกินไปเพราะเมื่อแรงไปจะทำให้เราเครียดๆและก็ปวดหัว ควรจะเพ่งเบาๆพอให้สบายเหมือนกับอารมณ์ก่อนเราจะเข้านอนน่ะครับ อีกอย่างความรู้สึกอยากนั่งสมาธิมากๆ อาจเป็นสาเหตุหนึ่งทำให้เกิดการปวดหัวก็เป็นได้ประโยคสุดท้ายนี้ผมเดาเอานะ

ยังงัยๆก็ปฏิบัติสมาธิให้ได้ผลดีขึ้นๆ นะ และหายปวดหัวเร็วๆด้วยนะครับสำหรับเจ้าของกระทู้นี้

ท่านจขกท.ไปไหนแล้วคะ

....................

...ขอเสนอแนะความคิดเห็นให้ลองเอาไปพิจารณาทบทวนการปฏิบัติค่ะ...
...ทุกระยะของการปฏิบัติธรรมจะมีเหตุการณ์ต่างๆเกิดเพื่อทดสอบผู้ปฏิบัติเสมอ...
...ในบางครั้งนั้นสังขารก็หลอกจิตว่าทำไม่ได้ ทำต่อไปไม่ไหว เพราะกิเลสปกปิดความจริง...
...ให้ตามดูจิตเพราะมันไม่เคยตาย...ตายน่ะคือหมดสภาพแต่ร่างกายสังขาร...
...ที่ฟังหลวงตามหาบัวท่านเทศน์...จิตออกจากร่างนี้ก็คือตายไปเข้าร่างใหม่ก็เรียกว่าเกิด...

...คุณsungkom charoensupต้องตามพิจารณาดูอาการที่เกิดขึ้นแบบติดๆ...
...ให้ตามรู้อาการในปัจจุบันขณะว่ามันมีเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไปอย่างไร...
...เพราะการทำจิตใจให้เป็นสมาธิไม่ใช่การนั่งหลับตาทำเท่านั้น...
...สมาธิเกิดขึ้นได้แม้ในขณะลืมตาเป็นการตามรู้ความคิดค่ะ...
...ทำสมาธิให้มีสติสัมปชัญญะในความคิดได้ทุกขณะไม่ว่ายืนเดินนั่งนอน...
...ทุกอิริยาบทสามารถทำความสงบใจได้โดยไม่คิดฟุ้งซ่านให้รำคาญจิตใจเรียกว่ามีสมาธิค่ะ...