คือเวลานั่งสมาธิพอผ่านไปส้ก5นาทีจะรู้สึกเหมือนจะเป็นลม และฟุ้งซ่านมาก บางเรื่องจำไม่ได้แล้วก็ผุดขึ้นมาขณะนั่งสมาธิ(เฉพาะกรรมทีไม่ดี)แต่บางครั้งทำงานอยู่มันก็จะรู้สึกเหมือนเข้าสมาธิไปเอง รู้สึกกลัวมาก เวลาโกรธก็รู้ว่ากำลังโกรธแต่หยุดไม่ได้ๆแต่ดูอยู่เฉยๆ จนรู้สึกว่าไม่รู้ความจริงหรือฝัน ตอนนี้เลิกทำสมาธิได้สักพักแล้ว แต่ตอนนี้รู้สึกว่าวิบากกรรมที่เคยทำไว้กำลังให้ผลอยู่เพราะเป็นคนไมเคยเจ็บป่วยแต่ตอนนี้เดี๋ยวเป็นนั่นเป็นนี่และจะเกิดอุบัติเหตุเกี่ยวกับไฟและของร้อนอยู่เนีองๆ ขอคำแนะนำด้วยค่ะ

ขอบคุณค่ะ
ไม่ค่อยได้เดินจงกรมค่ะ แต่เวลาเดินจะทำความรู้สึกตัวไปด้วย คือรู้ว่าเท้าไหนย่างแต่ไม่ทุกครั้งค่ะ บริกรรมขณะนั่งสมาธิก็ พุธโธ ค่ะ และตามดูลมหายใจ แต่รู้สึกว่าเวลาหายใจเข้าจะขัดๆตึงๆคือสั้นมากคล้ายหายใจไม่ออก อาการนี่เพิ่งเป็นไม่นานมานี่ค่ะ ส่วนเรื่องโกรธไม่ได้เก่งหรอกค่ะ ก็ปรี๋ดแตกเหมือนกันเพียงแต่รู้ แต่หยุดไม่ได้ แต่เวลานอนสมาธิจะทำได้ดีมากค่ะ เพราะจะรู้สึกตัวขณะหลับลุกก็รู้ แรกๆงงค่ะ นึกว่าตัวเองเอ๋อ แต่ตอนนี้ชินแล้ว
ส่วนเรื่องอยู่ดีเข้าสมาธิเอง ที่กลัวเพราะบางทีแฟนถามอะไรแล้วสมาธิมา
ก็เลยทะเลาะกันเพราะบางทีเขาไม่เข้าใจ แฟนเป็นคริสต์ไม่เคยนั่งสมาธิค่ะ

เจ้าของคำถาม คุณค่อยๆพิจารณา link นี้ดูก่อนนะครับ

viewtopic.php?f=2&t=24709&st=0&sk=t&sd=a

แล้วค่อยสนทนากัน

ผู้ตั้งกระทู้ถาม link นั้น ใช้พอง-ยุบ เป็นกรรมฐาน (เป็นที่ทำงานของจิต) แต่คุณใช้ลมหายใจเข้าออกทาง

จมูกเป็นกรรมฐาน ข้อนี้ไม่เป็นอุปสรรคครับ คุณใช้อย่างไรก็อย่างนั้น แต่ปรับเสริมส่วนที่คุณขาดหรือ

บกพร่องนิดหน่อย

อ่านทั้งสอง link นะครับ

สภาวะที่คุณประสบนั่น มองให้แง่ของการปฏิบัติกรรมฐานแล้ว ไม่แปลก ธรรมดาๆ ระยะนี้ถึงตรงนี้ก็เป็นอย่างนี้

ผ่านจุดนี้ไปแล้ว ก็ไม่ประสบกับภาวะนี้อีก อุปมาก็เหมือนการเดินทางครับ


คุณดูคำถามของโยคี link นี้สิครับ มีหลากหลายตัวอย่าง

http://www.free-webboard.com/home.php?n ... hammachati

แต่เขาหลุดรอดไปไม่ได้มีนิดเดียวเอง คือไม่กำหนดรู้สภาวะนั้นๆ ตามที่มันเป็นแต่ละขณะๆเท่านี้เอง

คุณ jsb เงียบไปเลย เป็นไงบ้าง หรือว่า ภาวะดังกล่าวดับแล้ว

ยังติดตามอยู่ไหมครับ พอๆเห็นแนวทางการปฏิบัติหรือยัง

สวัสดีค่ะ อาการต่างๆตอนนี้ไม่มีแล้วค่ะ สงบมากขึ้น แต่ทำไมตอนที่ไม่นั่งสมาธิ คือตอนทำกิจการต่างๆระหว่างวัน พอมีอะไรมากระทบที่ไม่พอใจอารมณ์โกรธจะรุนแรงแต่รู้ตัวเองไม่สามารถหยุดร่างกายให้หยุดระเบิดอารมณ์โกรธได้ และอารมณ์โกรธก็ทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ อย่างวันนี้ตีหลานอย่างรุนแรงทั้งที่รู้ตัวว่ากำลังตีหลาน(หลานแค่หกขวบ)แต่ก็ห้ามร่างกายไม่ได้ พยายามข่มความโกรธ และบอกตัวเองว่าอย่าทำแต่เหมือนว่ามันโกรธมากกว่าเดิม ช่วยหน่อยค่ะ หรือว่าจะเสียสติไปแล้ว

คุณไม่ได้เสียสติหรอกครับ แต่อาจจะเสียสตางค์ (แซวเล่นคลายเครียด)

เช่น โกรธแล้วตีๆๆหลานจนบาดเจ็บ ตีๆๆจนหายโมโหโทโสแล้ว ก็ต้องพาหลานไปโรงพยาบาล

(เสียสตางค์)

หากระเบิดอารมณ์คนอื่น ห้ามตนเองไม่ได้ก็ตบตีกัน เราอาจถูกกระทำตอบ หรือบาดเจ็บไปด้วยกัน

ก็ต้องเสียเงินค่ารักษา หรือ อาจได้เสียเงินค่าปรับที่โรงพัก

จะยังไม่ตอบ แต่จะถามว่า หลังจากตีหลานเสร็จสมอารมณ์หมายแล้ว ความโกรธหาย

ไหมครับ

ตอนตีแล้วเห็นหลานร้องไห้รู้สึกสะใจด้วยค่ะ ตีเสร็จรู้สึกอารมณ์โกรธลดลง ปนสงสารหลาน และรู้สึกผิดค่ะ สับสนมากค่ะ ทำไมเป็นอย่างนี้ค่ะ เหมือนยิ่งฝึกยิ่งลงเหว

แนะนำกรณีดำเนินชีวิตปกติประจำวัน แล้วโทสะเกิดขึ้นปุ๊บรู้สึกตัว

ให้นับเลขจาก 1-100 ถึงร้อยแล้ว นับย้อนกลับ จาก 100-1

กรณี้ทำกรรมฐาน คุณใช้กรรมฐานอะไรครับ ใช้ลมหายใจเข้าออกแล้วบริกรรมพุทโธ หรือ อะไรครับ

ขอรายละเอียดอีกหน่อย

ขอแนะนำนิดนึงครับ (จากผู้รู้น้อยๆคนนึง)
...การปฎิบัติสมาธิภาวนา ขออย่าได้ไปติดขั้นตอนวิธีการ เอาความเข้าใจที่ว่า ความรุ้สึกอยู่ที่ไหน จิตก็อยู่ที่นั้น อย่างเช่น
ใ้ช้การเจริญอานาปาณสติ คือกำหนดความรู้สึก รู้ว่ามีลมหายใจเข้า-ออก ตลอดเวลา หรือว่าจะกำหนดรู้ที่้ท้องมีการยุบ-พอง หรือ ลมกระทบที่ปลายจมูก ก็ขอให้กำหนดรู้อยู่อย่างนั้นครับ อย่าไปนึกว่าลมหายใจ สั้น-ยาว ลมหายใจเร็ว-ช้า เพียงแต่กำหนดรู้เฉยอยู่ เพราะว่าจิตเราเป็นผู้รู้ที่ลมหายใจอยู่แล้ว
...สำหรับการปฎิบัติสมาธิภาวนา เมื่อจิดเริ่มมีอาการสงบ จะเริ่มรู้สึกว่ากายเบา จิตเบา ตามธรรมชาติของจิตของเรานั้น
เมื่อจิตเรามีสิ่งรู้ สติมีสิ่งระลึก เช่นรู้ที่ลมหายใจเข้า ลมหายใจออก นานๆเข้าสักพักนึง จิตจะค่อยๆมีอาการสงบลงไป
ก่อนที่จิตจะสงบ จะรู้สึกมีอาการเคลิ้มๆ แล้ววูบลงไป ช่วงนี้ ถ้าวูบลงไป แล้วเกิดสว่างขึ้น นั้นก็คือ จิตเป็นสมาธิ แต่ถ้าวูบแล้วมืด คือ หลับไปเลย บางครั้งผู้ฝึกใหม่จะตกใจตื่นกับอาการแบบนี้ ลักษณะแบบนี้ คือว่าจิตเราตกภวังค์
เพราะว่า จิตที่จะเป็นสมาธิได้ ต้องผ่านภวังค์ทั้งนั้นครับ แต่ผู้ที่เคยเป้นสมาธิได้ดีแล้ว ก็จะวูบเพียงนิดหน่อย แล้ว จิตสว่า่งเลย ส่วนการบริกรรมภาวนาที่ใช้คู่กับลมหายใจ ก็เป็นวิธีนึง เพราะว่า เมื่อจิตสงบลงเป็นสมาธิแล้ว คำบริกรรมภาวนาจะหายไปหมด จะรู้สึกว่ามีปีติ มีความสูข เมื่อเราใช้คำบริกรรมภาวนา ควบคู่ไปกับลมหายใจ
เมื่อคำบริกรรมภาวนาหายไป จิตเราจะวิ่งไปจับที่ลมหายใจ
...หลังจากจิตเราถอนออกจากสมาธิแล้ว อย่าพึ่งลุก-เดินไปไหน ขอให้นั่งหรือยืนอยุ่สักพักนึงเพื่อให้จิตเราผ่อนคลายลง เพราะว่าการทำจิตให้เป็นสมาธิได้นั้น จะเป็นฐานสร้างพลังให้แก่จิตของเรา เมื่อทำได้บ่อยเข้า แล้วไม่ได้ผ่อนคลายจิตลง ในบางครั้งเมื่อมีอารมณ์บางอย่างมากระทบ ถ้าห้ามอารมณ์นั้นไม่ได้ เราจะเผลอตัวระเบิดอารมณ์ออกมาก็มีครับ
...และสุดท้ายครับ การปฎิบัติสมาธิภาวนานั้น อย่าไปบังคับจิต หรือ ข่มจิต ใดๆทั้งสิ้น เพื่อให้เกิดสมาธิ ให้ปล่อยเรื่อยๆ สบายๆ แล้วถ้าจิตจะสงบ ก็ปล่อยให้สงบลงไป หรือ ถ้าจิตไม่ยอมสงบ ก็ปล่อยไปตามธรรมชาติอย่างนั้น ทั้งหมดนี้เป็นเพียงแนวทางที่พอจะแนะนำได้ ขอให้หมั่นพากเพียรปฎิบัติ
อย่าได้มีความเพียรน้อยเหมือนผมเลยครับ

ขอให้คุณjsb เจริญในธรรมครับ

ตอนเริ่มทำสมาธิ ก็เริ่มจากพุธโทค่ะ พอจิตเริ่มสงบเปลี่ยนเป็นตามดูลมหายใจโดยอัตโนมัติค่ะ

ตอบคุณภวิตา
เป็นไปได้ไหมค่ะ อารมณ์โกรธที่ระเบิดออกมา อาจมาจากพอออกจากสมาธิแล้วลุกเลย