ลานธรรมจักร :: แสดงกระทู้

ลานธรรมจักร http://www.dhammajak.net/forums/

สัมมาวายามะ http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=2&t=27527	หน้า 1 จากทั้งหมด 2

เจ้าของ:	กรัชกาย [ 06 ธ.ค. 2009, 20:19 ]
หัวข้อกระทู้:	สัมมาวายามะ
องค์ประกอบของมัชฌิมาปฏิปทา หมวดสมาธิ สัมมาวายามะ องค์มรรคข้อนี้เป็นข้อแรกในหมวดสมาธิ คือ อธิจิตตสิกขา มีคำจำกัดความแบบพระสูตรดังนี้ “ภิกษทั้งหลาย สัมมาวายามะ เป็นไฉน ? นี้เรียกว่า สัมมาวายามะ คือ ภิกษุในธรรมวินัยนี้ ๑) ยังฉันทะให้เกิดขึ้น พยายาม ระดมความเพียร ยกชูจิตไว้ มุ่งมั่น เพื่อความไม่เกิดขึ้นแห่งอกุศลธรรม อันเป็นบาป ที่ยังไม่เกิด ๒) ยังฉันทะให้เกิดขึ้น พยายาม ระดมความเพียร ยกชูจิตไว้ มุ่งมั่น เพื่อละเสีย ซึ่งอกุศลธรรม อันเป็นบาป ที่เกิดขึ้นแล้ว ๓) ยังฉันทะให้เกิดขึ้น พยายาม ระดมความเพียร ยกชูจิตไว้ มุ่งมั่น เพื่อความเกิดขึ้น แห่งกุศลธรรม ที่ยังไม่เกิดขึ้น ๔) ยังฉันทะให้เกิดขึ้น พยายาม ระดมความเพียร ยกชูจิตไว้ มุ่งมั่น เพื่อความดำรงอยู่ เพื่อความไม่เลือนหาย เพื่อภิญโญภาพ เพื่อความไพบูลย์ เพื่อความเจริญเต็มเปี่ยมบริบูรณ์ แห่งกุศลธรรม ที่เกิดขึ้นแล้ว” (ที่มาหลายแห่งเป็นต้นว่า ที.ม.10/299/348 ...)

เจ้าของ:	กรัชกาย [ 06 ธ.ค. 2009, 20:28 ]
หัวข้อกระทู้:	Re: สัมมาวายามะ
ส่วนในอภิธรรม มีคำจำกัดความเพิ่มอีกแบบหนึ่ง ดังนี้ “สัมมาวายามะ เป็นไฉน ? การระดมความเพียร (วิริยารัมภะ) ทางใจ ความก้าวหน้า ความบากบั่น ความขะมักเขม้น ความพยายาม ความอุตสาหะ ความอึดสู้ ความเข้มแข็ง ความมั่นคง ความก้าวหน้าไม่ลดละ ความไม่ทอดทิ้งฉันทะ ความไม่ทอดทิ้งธุระ การแบกทูนเอาธุระไป วิริยะ วิริยินทรีย์ วิริยพละ สัมมาวายามะ วิริยสัมโพชฌงค์ ที่เป็นองค์มรรค นับเนื่องในมรรค นี้เรียกว่า สัมมาวายามะ” (อภิ.วิ.35/181/140; 586/320)

เจ้าของ:	กรัชกาย [ 06 ธ.ค. 2009, 20:39 ]
หัวข้อกระทู้:	Re: สัมมาวายามะ
สัมมาวายามะ อย่างที่แยกเป็น ๔ ข้อ ตามคำจำกัดความแบบพระสูตรนั้น เรียกชื่ออีกอย่างหนึ่งว่า สัมมัปปธาน หรือปธาน ๔ และมีชื่อเรียกเฉพาะสำหรับความเพียร แต่ละข้อนั้นว่า ๑.สังวรปธาน เพียรป้องกัน หรือเพียรระวัง (อกุศลที่ยังไม่เกิด) ๒. ปหานปธาน เพียรละ หรือเพียรกำจัด (อกุศลที่เกิดขึ้นแล้ว) ๓.ภาวนาปธาน เพียรเจริญ หรือ เพียรสร้าง (กุศลที่ยังไม่เกิด) ๔. อนุรักขนาปธาน เพียรอนุรักษ์ หรือเพียรรักษาและส่งเสริม (กุศลที่เกิดขึ้นแล้ว) (องฺ.จตุกฺก.21/13/19) สัมมัปปธาน แปลเป็นไทยง่ายๆว่า ความเพียรถูกต้อง หรือสมบูรณ์แบบ

เจ้าของ:	กรัชกาย [ 06 ธ.ค. 2009, 21:32 ]
หัวข้อกระทู้:	Re: สัมมาวายามะ
บางแห่งมีคำอธิบายแบบยกตัวอย่างความเพียร ๔ ข้อนี้ เช่น ๑. สังวรปธาน ได้แก่ ภิกษุเห็นรูปด้วยจักษุแล้ว ไม่ถือนิมิต ไม่ถือ อนุพยัญชนะ ย่อมปฏิบัติเพื่อสำรวมอินทรีย์ ที่เมื่อไม่สำรวมแล้วจะพึงเป็นเหตุให้บาปอกุศลธรรม คือ อภิชฌาและโทมนัส ครอบงำเอาได้ ย่อมรักษาจักขุนทรีย์ ถึงความสำรวมในจักขุนทรีย์ พังเสียงด้วยหู สูดกลิ่นด้วยจมูก ลิ้มรสด้วยลิ้น ถูกต้องโผฏฐัพพะด้วยกาย รู้ธรรมารมณ์ด้วยใจ (ก็เช่นเดียวกัน) ๒. ปหานปธาน ได้แก่ ภิกษุไม่ยอมให้กามวิตก พยาบาทวิตก วิหิงสาวิตก และบาปอกุศลธรรมทั้งหลาย ที่เกิดขึ้นแล้วตั้งตัวอยู่ได้ ย่อมละเสีย บรรเทาเสีย กระทำให้หมดสิ้นไปเสีย ทำให้ไม่มีเหลืออยู่เลย ๓.ภาวนาปธาน ได้แก่ ภิกษุเจริญโพชฌงค์ ๗ ประการ ซึ่งอิงวิเวก อิงวิราคะ อิงนิโรธ โน้มไปเพื่อการสลัดพ้น ๔. อนุรักขนาปธาน ได้แก่ ภิกษุอนุรักษ์ (คอยถนอมรักษา) สมาธินิมิตอันดี คือ สัญญา ๖ ประการที่เกิดขึ้นแล้ว (องฺ.จตุกฺก.21/14/20) ถือโดยนิมิต คิดเคลิ้มหลงติดในรูปลักษณะทั่วไป (ถือรวบทั้งองคาพยพ) ถือโดยอนุพยัญชนะ คิดเคลิ้มหลงติดในรูปลักษณะปลีกย่อย (แยกๆถือ)

เจ้าของ:	กรัชกาย [ 07 ธ.ค. 2009, 09:47 ]
หัวข้อกระทู้:	Re: สัมมาวายามะ
ความเพียรเป็นคุณธรรมสำคัญยิ่งข้อหนึ่งในพระพุทธศาสนา ดังจะเห็นได้จากการที่สัมมาวายามะ เป็นองค์มรรคประจำข้อ ๑ ใน ๓ ข้อ (สัมมาทิฐิ สัมมาวายามะ สัมมาสติ) ซึ่งต้องคอยช่อยหนุนองค์มรรคข้ออื่นๆ ทุกข้อเสมอไป - (ดู ม.อุ.14/258-278/181-187) และในหมวดธรรมที่เกี่ยวกับการปฏิบัติแทบทุกหมวด จะพบความเพียรแทรกอยู่ด้วย ในชื่อใดชื่อหนึ่ง การเน้นความสำคัญของธรรมข้อนี้ อาจพิจารณาได้จากพุทธพจน์ เช่น “ธรรมนี้ เป็นของสำหรับผู้ปรารภความเพียร มิใช่สำหรับคนเกียจคร้าน” (องฺ.อฏฺฐก. 23/120/237) “ภิกษุทั้งหลาย เรารู้ชัดถึงคุณของธรรม ๒ ประการ คือ ๑) ความเป็นผู้ไม่สันโดษในกุศลธรรมทั้งหลาย ๒) ความเป็นผู้ไม่ยอมถอยหลังในการบำเพ็ญเพียร ...เพราะฉะนั้นแล เธอทั้งหลาย พึงศึกษาดังนี้ว่า เราจักตั้งความเพียรอันไม่ถอยหลัง ถึงจะเหลือแต่หนังเอ็นและกระดูก เนื้อและเลือดในสรีระจะแห้งเหือดไปก็ตามที ยังไม่บรรลุผลที่บุคคลพึงลุถึงได้ด้วยเรี่ยวแรงของบุรุษ ด้วยความเพียรของบุรุษ ด้วยความบากบั่นของบุรุษแล้ว ที่จะหยุดยั้งความเพียรเสีย เป็นอันไม่มี เธอทั้งหลาย พึงศึกษาฉะนี้แล” (องฺ.ทุก.20/251/674)

เจ้าของ:	กรัชกาย [ 07 ธ.ค. 2009, 09:48 ]
หัวข้อกระทู้:	Re: สัมมาวายามะ
การที่ต้องเน้นความสำคัญของความเพียรนั้น นอกจากเหตุผลอย่างอื่นแล้ว ย่อมสืบเนื่องมาจากหลักพื้นฐานของพระพุทธศาสนาที่ว่า สัจธรรมเป็นกฎธรรมชาติหรือหลักความจริงที่มีอยู่โดยธรรมดา พระพุทธเจ้าหรือศาสดามีฐานะเป็นผู้พบหลักความจริงนั้น แล้วนำมาเปิดเผยแก่ผู้อื่น การได้รับผลจากการปฏิบัติ เป็นเรื่องของความเป็นไปอันเที่ยงธรรมตามเหตุปัจจัยในธรรมชาติ ศาสดามิใช่ผู้บันดาล เมื่อเป็นเช่นนี้ ทุกคนจึงจำเป็นต้องเพียรพยายามสร้างผลสำเร็จ ด้วยเรี่ยวแรงของตน ไม่ควรคิดหวังและอ้อนวอนขอผลที่ต้องการโดยไม่ทำ หลักพุทธศาสนาในเรื่องนี้ จึงมีว่า “ตุมฺเหหิ กิจฺจํ อาตปฺปํ อกฺขาตาโร ตถาคตา- ความเพียร ท่านทั้งหลายต้องทำเอง ตถาคตทั้งหลาย เป็นแต่ผู้บอก (ทาง) ให้” (ขุ.ธ. 25/30/51)

เจ้าของ:	กรัชกาย [ 07 ธ.ค. 2009, 09:59 ]
หัวข้อกระทู้:	Re: สัมมาวายามะ
อย่างไรก็ตาม การทำความเพียร ก็เช่นเดียวกับการปฏิบัติธรรมข้ออื่นๆ จะต้องเริ่มก่อตัวขึ้นในใจให้พร้อมและถูกต้องก่อน แล้วจึงขยายออกไปเป็นการกระทำในภายนอกให้ประสานกลมกลืนกัน มิใช่คิดอยากทำความเพียร ก็สักแต่ว่าระดมใช้กำลังกายเอาแรงเข้าทุ่ม ซึ่งอาจกลายเป็นการทรมานตนเองทำให้เกิดผลเสียได้มาก โดยนัยนี้ การทำความเพียรจึงต้องสอดคล้องกลมกลืนกันไปกับธรรมข้ออื่นๆด้วย โดยเฉพาะสติสัมปชัญญะ มีความรู้เข้าใจ ใช้ปัญญาดำเนินความเพียรให้พอเหมาะ อย่างที่เรียกว่าไม่ตึง และไม่หย่อนเกินไป ดังเรื่องต่อไปนี้ ครั้งนั้น ท่านพระโสณะพำนักอยู่ในป่าสีตะวัน ใกล้เมืองราชคฤห์ ท่านได้ทำความเพียรอย่างแรงกล้า เดินจงกรมจนเท้าแตกทั้งสองข้าง แต่ไม่สำเร็จผล คราวหนึ่ง ขณะที่อยู่ในที่สงัด จึงเกิดความคิดขึ้นว่า “บรรดาสาวกของพระผู้มีพระภาค ที่เป็นผู้ตั้งหน้าทำความเพียร เราก็เป็นผู้หนึ่ง ถึงกระนั้น จิตของเรา ก็หาหลุดพ้นจากอาสวะหมดอุปาทานไม่ ก็แหละ ตระกูลของเราก็มีโภคะ เราจะใช้จ่ายโภคสมบัติ และทำความดีต่างๆไปด้วยก็ได้ อย่ากระนั้นเลย เราลาสิกขา ไปใช้จ่ายโภคสมบัติ และบำเพ็ญความดีต่างๆเสียเถิด”

เจ้าของ:	เอรากอน [ 07 ธ.ค. 2009, 10:02 ]
หัวข้อกระทู้:	Re: สัมมาวายามะ
อิ..อิ... มาติดตาม....เจ้าค่ะ.... เรื่องซนก็เรื่องหนึ่ง...เรื่องใฝ่ใจศึกษาก็เรื่องหนึ่ง...

เจ้าของ:	กรัชกาย [ 07 ธ.ค. 2009, 10:53 ]
หัวข้อกระทู้:	Re: สัมมาวายามะ
ไบกอน เป็นคนใช้ความคิด หรือรู้จักใช้โยนิโสมนสิการได้ระดับหนึ่ง

เจ้าของ:	กรัชกาย [ 07 ธ.ค. 2009, 10:56 ]
หัวข้อกระทู้:	Re: สัมมาวายามะ
กุสโลบายฝึกอบรมคนของพระพุทธเจ้า คือ พระองค์นำสิ่งที่เขารู้เข้าใจอยู่แล้วนั่น เป็นข้ออุปมาอุปไมยเปรียบเทียบเพื่อให้ผู้นั้นเข้าใจเอง (ต่อ) พระพุทธเจ้าทรงทราบความคิดของท่านโสณะ และได้เสด็จมาสนทนาด้วย พระพุทธเจ้า: โสณะ เธอเกิดความคิด (ดังกล่าวข้างต้น) มิใช่หรือ โสณะ: ถูกแล้ว พระเจ้าข้า พระพุทธเจ้า: เธอคิดเห็นอย่างไร ? ครั้งก่อน เมื่อเป็นคฤหัสถ์ เธอเป็นผู้ชำนาญในการดีดพิณมิใช่หรือ โสณะ: ถูกแล้ว พระเจ้าข้า พระพุทธเจ้า: เธอคิดเห็นอย่างไร ? คราวใดสายพิณของเธอตึงเกินไป คราวนั้น พิณของเธอมีเสียง เพราะหรือเหมาะที่จะใช้การ กระนั้นหรือ โสณะ: หามิได้ พระเจ้าข้า พระพุทธเจ้า: เธอคิดเห็นอย่างไร ? คราวใดสายพิณของเธอหย่อนเกินไป คราวนั้น พิณของเธอ มีเสียงเพราะ หรือเหมาะที่จะใช้การ กระนั้นหรือ โสณะ: หามิได้ พระเจ้าข้า พระพุทธเจ้า: คราวใด สายพิณของเธอ ไม่ตึงเกินไป ไม่หย่อนเกินไป ตั้งอยู่ในระดับพอดี คราวนั้น พิณของเธอ จึงจะมีเสียงเพราะ หรือเหมาะที่จะใช้การ ใช่ไหม โสณะ: ถูกแล้ว พระเจ้าข้า พระพุทธเจ้า: ฉันนั้นเหมือนกัน โสณะ ความเพียรที่ระดมมากเกินไป ย่อมเป็นไป เพื่อความฟุ้งซ่าน ความเพียรที่หย่อนเกินไป ย่อมเป็นไปเพื่อความเกียจคร้าน เพราะเหตุนั้นแล เธอจงตั้งใจกำหนดความเพียรให้เสมอพอเหมาะ จงเข้าใจความเสมอพอดีกัน แห่งอินทรีย์ทั้งหลาย * และจงถือนิมิตในความเสมอพอดีกันนั้น” (เรื่องนี้มาใน วินย. 5/2/5 องฺ.ฉกฺก. 22/326/419) * อินทรีย์ ๕ คือ สัทธินทรีย์ วิริยินทรีย์ สตินทรีย์ สมาธินทรีย์ และปัญญินทรีย์ (ศรัทธา วิริยะ สติ สมาธิ และปัญญา) (การปฏิบัติกรรมฐานต้องรู้จักปรับอินทรีย์นี้เองด้วย)

เจ้าของ:

กรัชกาย [ 07 ธ.ค. 2009, 16:22 ]

หัวข้อกระทู้:

Re: สัมมาวายามะ

(ต่อ)

ตัวสัมมาวายามะเองแท้ๆ ที่เป็นองค์มรรคนั้น เป็นคุณธรรมอยู่ภายในจิตใจของบุคคลก็จริง

แต่กระนั้นก็ตาม สัมมาวายามะจะทำหน้าที่ของมันได้ และจะเจริญงอกงามขึ้นได้

ย่อมต้องอาศัยความสัมพันธ์กับโลกภายนอก กล่าวคือ การวางท่าที ตอบสนอง และจัดการกับอารมณ์

ต่างๆ ที่รับรู้เข้ามา ทางตา หู จมูก ลิ้น กายบ้าง

การแผ่ขยายความเพียรนั้นจากภายในจิตใจออกไปเป็นการกระทำ ความประพฤติ การดำเนินชีวิต

และการประกอบกิจการต่างๆ บ้าง

สภาพแวดล้อมภายนอกที่เอื้อ หรือไม่เอื้อ มีอิทธิพลต่อการประกอบความเพียร และความเจริญงอกงาม

ของคุณธรรมภายใน ทั้งในทางเกื้อกูล และในทางขัดขวางบั่นรอนบ้าง

เฉพาะอย่างยิ่ง ความเพียรพยายามในการประพฤติปฏิบัติธรรม ชนิดที่ขยายออกเป็นการกระทำ

ภายนอกและซึ่งกระทำกันอย่างเป็นงานเป็นการ ที่เรียกว่า “ปธาน” นั้น

ต้องเกี่ยวข้องและอิงอาศัยปัจจัยแวดล้อมภายนอกเป็นอันมาก ทั้งปัจจัยแวดล้อมทางร่างกาย

ทางธรรมชาติ และทางสังคม

ณ จุดหรือขั้นตอนนี้แหละที่พุทธธรรม กล่าวถึงบทบาทและความสำคัญของปัจจัยแวดล้อมภายนอก

เหล่านั้น ต่อการสร้างสรรค์ชีวิตที่ดีงาม และการเข้าถึงจุดหมายสูงสุดของพระพุทธศาสนา

เพื่อให้เห็นตัวอย่างที่แสดงความคิดดังกล่าวแล้วนั้น ขอนำเอาพุทธพจน์ที่ตรัสเกี่ยวกับเรื่องเช่นนี้

มาประกอบการพิจารณาสักเล็กน้อย

“ภิกษุทั้งหลาย คุณสมบัติของผู้บำเพ็ญเพียร (องค์ของผู้มีประธาน) มี ๕ อย่างเหล่านี้

๕ อย่างคือ อะไร ? กล่าวคือ ภิกษุในธรรมวินัยนี้

๑. เป็นผู้มีศรัทธา เชื่อตถาคตโพธิ ว่าแม้เพราะเหตุผลดังนี้ พระผู้มีพระภาคเจ้านั้น เป็นอรหันต์

เป็นสัมมาสัมพุทธะ ฯลฯ เป็นผู้จำแนกแจกธรรม

๒. เป็นผู้มีอาพาธน้อย มีโรคน้อย ประกอบด้วยไฟเผาผลาญ ที่สำหรับย่อยอาหารอันสม่ำเสมอ

ไม่เย็นนัก ไม่ร้อนนัก พอปานกลาง เหมาะแก่การบำเพ็ญเพียร

๓. เป็นผู้ไม่โอ้อวด ไม่มีมายา เป็นผู้เปิดเผยตัวตามเป็นจริง ทั้งในพระศาสดา ทั้งในเพื่อนพรหมจารี

ผู้เป็นวิญญู

๔. เป็นผู้ระดมความเพียร เพื่อละอกุศลธรรม เพื่อยังกุศลธรรมให้ถึงพร้อม มีความเข้มแข็ง

บากบั่นมั่นคง ไม่ทอดธุระในกุศลธรรมทั้งหลาย

๕.เป็นผู้มีปัญญา ประกอบด้วยปัญญาอย่างอริยะ ที่หยั่งถึงความเกิดขึ้นและความดับสลาย

ชำแรกกิเลสได้ อันให้ถึงความสิ้นทุกข์โดยชอบ”

(ที.ปา.11/411/295 ฯลฯ)

ไฟล์แนป:

girl_med2.jpg [ 23.9 KiB | เปิดดู 5750 ครั้ง ]

เจ้าของ:	กรัชกาย [ 07 ธ.ค. 2009, 16:40 ]
หัวข้อกระทู้:	Re: สัมมาวายามะ
(ตอ) “ภิกษุทั้งหลาย สมัยที่ไม่เหมาะสำหรับบำเพ็ญเพียร มี ๕ อย่างเหล่านี้ ๕ อย่างคือ อะไร ? กล่าวคือ ภิกษุในธรรมวินัยนี้ ๑. เป็นผู้แก่เฒ่า ถูกชราครอบงำ ๒. เป็นผู้เจ็บไข้ ๓. สมัยที่มีอาหารขาดแคลน ข้าวไม่ดี หาอาหารยาก ไม่สะดวกที่จะยังชีพด้วยการหาบิณฑบาต ๔. สมัยที่มีภัย มีความกำเริบวุ่นวายในป่าดง ชาวชนบทต่างพากันขึ้นยานพาหนะผันผายไป ๕.สมัยที่สงฆ์แตกแยกกัน เมื่อสงฆ์แตกแยกแล้ว ย่อมมีการด่าว่ากัน บริภาษกัน มีการใส่ร้าย และละทิ้งกันและกัน คนที่ยังไม่เลื่อมใส ก็ไม่เลื่อมใส คนบางคนที่เลื่อมใสแล้ว ก็เปลี่ยนไปกลายเป็นอย่างอื่น

เจ้าของ:	กรัชกาย [ 07 ธ.ค. 2009, 16:42 ]
หัวข้อกระทู้:	Re: สัมมาวายามะ
(ต่อ) “ภิกษุทั้งหลาย สมัยที่ควรบำเพ็ญเพียร มีห้าอย่างเหล่านี้ ห้าอย่างคือ อะไร ? กล่าวคือ ภิกษุในธรรมวินัยนี้ ๑. ภิกษุยังหนุ่ม ยังเยาว์ มีผมดำสนิท ประกอบด้วยวัยหนุ่มอันเจริญ เป็นปฐมวัย ๒. ภิกษุเป็นผู้มีอาพาธน้อย มีโรคน้อย ฯลฯ ๓. สมัยที่อาหารพร้อมดี ข้าวดี หาอาหารได้ง่าย สะดวกที่จะยังชีพด้วยการหาบิณฑบาต ๔. สมัยที่มนุษย์ (ประชาชน) ทั้งหลายพร้อมเพรียงกัน ชื่นชมต่อกัน ไม่วิวาทกัน เป็นเหมือนน้ำนมกับน้ำ มองดูกันด้วยสายตาประกอบด้วยความรัก ๕. สมัยที่สงฆ์พร้อมเพรียงกัน ชื่นชมกัน ไม่วิวาทกัน มีอุเทศร่วมเป็นอันเดียวกัน เป็นอยู่ผาสุก เมื่อสงฆ์พร้อมเพรียงกัน ก็ไม่มีการด่าว่ากัน ไม่บริภาษกัน ไม่ใส่ร้ายกัน ไม่ทอดทิ้งกัน คนที่ยังไม่เลื่อมใส ย่อมเลื่อมใส และคนที่เลื่อมใสแล้ว ย่อมเลื่อมใสยิ่งขึ้นไป” (องฺ.ปญฺจก.22/54/75)

เจ้าของ:

กรัชกาย [ 07 ธ.ค. 2009, 16:52 ]

หัวข้อกระทู้:

Re: สัมมาวายามะ

จบสัมมาวายามะ

ต่อด้วยสัมมาสติ ลิงค์นี้

viewtopic.php?f=2&t=21861&p=104636#p104636

ไฟล์แนป:

482595bp20ksiiv6.gif [ 5.66 KiB | เปิดดู 5856 ครั้ง ]

เจ้าของ:	เอรากอน [ 07 ธ.ค. 2009, 20:18 ]
หัวข้อกระทู้:	Re: สัมมาวายามะ
กรัชกาย เขียน: จบสัมมาวายามะ ต่อด้วยสัมมาสติ ลิงค์นี้ viewtopic.php?f=2&t=21861&p=104636#p104636 เยี่ยมไปเลย จานป้อ.. จานป้อ ทำ link กลับไปหากระทู้เก่าที่เคยลงไว้ เจ๋งมาก... ไม่ต้องไปเสียเวลาควานหา... ขอบคุณ....คร๊าาาา

หน้า 1 จากทั้งหมด 2	เขตเวลา GMT + 7 ชั่วโมง
Powered by phpBB © 2000, 2002, 2005, 2007 phpBB Group http://www.phpbb.com/