สวัสดีครับคุณกังวาน และกัลยาณมิตรทุกท่านคำถามของคุณกังวาน
อยากนั่งอ่านนานๆจังแต่ยังไม่ได้ทานข้าวกลางวันเลยครับ คือว่าขอเรียนถามปัญหานึงที่ยังไม่เข้าใจได้รึเปล่าครับ คือ ผมไม่เข้าใจว่าอุเบกขาเวทนากับอุเบกขาสัมโพฌชงค์ต่างกันยังไงอ่ะครับ
ฟังคำตอบสำนวนลูกทุ่งดูไปก่อนนะครับ เดียวคณะลูกกรุงทั้งหลายคงอาจมาช่วยอธิบายเพิ่มนะครับ
อุเบกขาเวทนา
เป็นอารมณ์ธรรมที่อยู่ระหว่างกลาง ทุกขเวทนา กับ สุขเวทนา
เมื่อมีการกระทบสัมผัสที่ประสาทรับรู้ทั้ง 6 อย่่างใดอย่างหนึ่งแล้ว ถ้าทุกข สุข ความยินดี ยินร้ายไม่เกิด อาจเพราะด้วย
ไม่สนใจ (โมหะ ไม่รู้ สติ สัมปชัญญะขาด)
สติ กั้นไว้ (ศีล ความคิดพิจารณา)
จึดยึดอยู่กับอารมณ์อื่น เช่นคำบริกรรม หรืออารมณ์กรรมฐานอื่นๆ (สมถะ)
จิตหมดเหตุ หรือมีเหตุ ลดลงเหลือน้อย และผอม บาง เหตุคือ อัตตา หรืออุปาทานความเห็นผิดว่าเป็น สัตว์ บุคคล ตัวตน เรา เขา
อุเบกขาสัมโพชฌงค์ เป็น 1 ในโพชฌงค์ 7 อันเป็นองค์ธรรมที่สนับสนุนให้ ขุดถอน สมุทัย เหตุทุกข์ได้เร็ว
อุเบกขาโพชฌงค์ จะเกิดขึ้นได้ เมื่อผู้ปฏิบัติได้เจริญวิปัสสนาภาวนามาเป็นเวลานานพอแล้ว ปัญญาได้ รู้ เห็น ความจริงในกายและจิตมามากพอแล้ว จิตปล่อยวางความยึดมั่นถือมั่นใน อัตตา ตัวกู ของกู ได้มาก จนกูอ่นแรง ไม่ทำงาน หรือทำงานไม่ค่อยไหว ถึงตอนนั้น จิตจะไปพักอยู่ที่อุเบกขาญาณ
ถ้าเป็นฌาณ ก็เข้าฌาณจนถึงฌาณ 4 ได้ง่าย
ถ้าเป็นญาณ ก็จะไปทรงอยู่ที่สังขารุเปกขาญาณได้บ่อยๆ และคล่องแคล่ว ฉับไว
เมื่อจิตได้พักงานอยู่ในความวางเฉย หยุดปรุงแต่งด้วยอำนาจแห่งสมถะ หรือสังขารุเปกขาญาณ เช่นนี้ จะเป็นประดุจการไปพัก ลับมีด สติ ปัญญาให้คมกล้า คมกริบ เพื่อจะได้นำมาใช้ประหาณ กิเลส ตัณหา อัตตา ต่อไป
ความเป็นอุเบกขาสัมโภชฌงค์ จึงสมบูรณ์ด้วยอรรถ และ นัยยะ ตามคำอธิบายแบบลูกทุ่งด้วยประการฉนี้
สาธุ
| ไฟล์แนป: |
|
100_2268_resize.JPG [ 86.31 KiB | เปิดดู 3557 ครั้ง ] |
