ตักบาตรอย่างไรให้ได้มหากุศล

กุศล กับ มหากุศล นี่เป็นศัพท์บัญญัติที่เพิ่มกันขึ้นมาเองทีหลังนะครับ เพื่อให้เข้าใจในลักษณะที่แตกต่างกันของกุศล ซึ่งในพระไตรปิฎกแบ่งออกเป็น 8 แบบ ด้วยกัน เราคงไม่ได้ลงไปรายละเอียด เพื่อให้เข้าใจและนำไปปฏิบัติได้ถูกธรรม จะแสดงให้เห็นโดยพิสดารดังนี้...

เวลาท่านทำบุญตักบาตร ท่านอธิฐานไว้ว่าอย่างไร?

1.ขอหวย ขอให้รวย ขอให้สวย ขอให้หล่อ ...
2.ไม่ได้คิดอะไร ทำตามๆ กันตามประเพณี พ่อทำ แม่ทำ เราก็ทำ
3.เกิดคิดว่า ถ้าพระมาตักบาตรเช้า ได้บาตรเปล่าไป แล้วพระจะฉันอะไร พระพุทธองค์ก็ห้ามไม่ให้พระทำมาหากินอะไรด้วย
4.อธิฐานว่า ขอให้ความโกรธ ความโมหะ ความโลภในใจกระผม/ดิฉัน ลดลงไปบ้างเถอะ รบกับมันเหนื่อยเหลือเกิน
5.อธิฐานว่า ขอให้มีดวงตาเห็นธรรม ดังกับที่พระอริยะสาวกทั้งหลายได้เห็นมาแล้ว
6.อธิฐานว่า ขอให้ได้นิพพานในชาตินี้ด้วยเทอญ

การตักบาตรนี่มีอานิสงค์มากกว่าการทำสังฆทานมากมายหลายเท่า เพราะผู้รับก็ตั้งหน้าตั้งใจมารับ ผู้ให้ก็ตั้งหน้าตั้งตามาให้ การทำสังฆทานบางทีไปเวลาพระท่านไม่พร้อม กำลังทำธุระอยู่ บ้างก็กำลังจำวัด ต้องไปเรียก ต้องไปปลุก ปลุกขึ้นหรือเปล่าก็ไม่รู้ เราแบ่งช่วงเวลาในการทำบุญบักบาตรออกเป็น 3 ช่วงด้วยกันคือ

1.ก่อนทำ
2.หลังทำ
3.ระหว่างทำ

ในช่วงระยะเวลาทั้ง 3 นั้น ห้ามคิดอกุศลเป็นอันขาด เช่น โมโห หงุดหงิด ปลุกขึ้นมาแต่เช้าทำไมฟะ กำลังนอนสบายๆ ตอนใส่ก็เห็นพระไม่สำรวม ก็นึกตำหนิพระ อย่างไปตำหนิพระท่านเลย เราใส่บาตรนึกถึงพระพุทธเจ้า ท่านมาในฐานะตัวแทนของพระพุทธเจ้า ท่านเป็นพระเสขะ ยังบวชเรียนไม่ได้อรหันต์ สุดท้ายถ้าเกิดนึกเสียดายของที่ใส่บาตร เกิดตระหนี่ นี่ก็เกือบจะฟาวไปแล้ว ก็ไม่ได้ว่าจะไม่ได้บุญหรอก แต่ก็เป็นบุญเล็กๆ น้อยๆ อย่างน้อยก็ถือว่าได้ทำกุศลแล้ว

กลับไปที่คำถามข้างต้น ถ้าใครอธิฐาน 2 ข้อแรก ก็ได้กุศลไปเหมือนกัน แต่มันไม่ส่งผลถึงมรรคผลนิพพาน เพราะความอยากก็ดี ความพอใจไม่พอใจก็ดี ความหลงก็ดี เป็นฝ่ายอกุศล เรียกว่ามีความเห็นผิดเข้ามาประกอบ

เพราะฉะนั้น ข้อที่เหลือ จะเป็นเหตุเป็นปัจจัยให้ท่านทั้งหลายถึงมรรคผลนิพพานได้ในภายภาคหน้า เพราะเช่นนี้ ผมจึงได้กล่าวไว้ว่า ยังจิตให้เป็นมหากุศลทุกครั้งเมื่อทำบุญตักบาตรก็ด้วยประการเช่นนี้แล....