มีตัวอย่างโยคีผู้ปฏิบัติจริงๆ แล้วประสบภาวะจริงๆต่อหน้า ดูครับ ->


การฝึกสมาธิ ด้วยการภาวนาคำ หายใจเข้า พุทธ และหายใจออก โธ จนลมละเอียด จนจับลมไม่ได้
พุทธ - โธ ก็หายไป กายก็หายไป ควรทำอย่างไรต่อ
เพราะ มาถึง ขั้นนี้แล้วไม่กล้าทำต่อ ขอความคิดเห็นทุกๆท่านได้โปรดชี้แนะด้วยครับ เพื่อที่จะก้าวหน้าต่อไป
ในช่วงเข้าพรรษานี้

http://larndham.net/index.php?showtopic=35213&st=0

อันนั้นคงเป็นมุตโตทัยใช่ไหมครับ

ไม่ใช่คิดเอา หรือเดาเอา หรือคาดคะเนเอาได้

ตั้งสติตามกำหนดจิตจนกว่าจิตนั้นจะหยุด : อันนี้ต้องใช้สติอย่างมากคือฝึกสมาธิมามากพอแล้ว จนจิตนั้นสามารถตามกำหนดสิ่งที่ปรากฏในปัจจุบันนั้น ๆ ได้และเห็นตามเป็นจริงว่ามันเกิดขึ้นแล้วมันก็ดับไปเป็นธรรมดา ซึ่งส่วนใหญ่ที่เห็นจะเป็นความคิดของเรานั่นเองครับ จะเห็นได้ชัดเจนที่สุด เมื่อกำหนดตามอยู่าอย่างนี้ จนถึงสภาวะที่เรียกว่า ความคิดความนึกต่างๆ นั้นมันหยุดลงไปเองโดยธรรมชาติของมัน แต่ต้องไม่ลืมว่า เราต้องมีกำลังสติมากเพียงพอที่ตามดู จนจิตนั้นหยุด ที่จริงแล้วจิตไม่ได้หยุด แต่ความคิดนึกทั้งหลายหยุดลงต่างหาก เกิดสภาวะที่เรียกว่า ว่าง ให้จิตนั้นกำหนดเอาที่ความว่างนั้นเป็นอารมณ์ต่อไป

อาการตอนนี้คือ เมือคำบริกรรมหายไป ถ้ามีความคิดก็ดูตามไปจนความคิดหาย ถ้าไม่มีความคิดก็ดูที่ความสุขที่เกิดขึ้นจากอารมณ์กรรมฐานเมตตา แต่พอดูตามความสุขไปความสุขก็หาย เหลือจิตว่างๆ ซักพักก็มีความคิดมากอีก ความสุขมาอีกสลับกันไป สภาวะก็แช่อยู่ประมาณนี้ อาจเป็นเพราะไม่ได้ลงมือทำสมถะจริงจังอย่างเดียว โดยส่วนใหญ่ 90% ของการปฏิบัติจะเจริญสติปัฎฐานสี่เนื่องจากรู้สึกว่าทำให้สติเพิ่มขึ้นได้อย่างรวดเร็ว