ตอนที่ ๕
ในตอนที่ ๔ ข้าพเจ้าได้ทิ้งท้ายไว้ว่า
"การปฏิบัติสมาธิ ตามหลักศาสนาทุกศาสนา ในที่นี้จะหมายเอา การปฏิบัติสมาธิตามหลักพุทธศาสนาเท่านั้น ล้วนเป็นสิ่งจำเป็น ล้วนมีความสำคัญ ที่จะเป็น เครื่องมือในการ สร้างความพอดีแห่งการสังคมเป็นอยู่ร่วมกัน ในทุกสาขา อาชีพ ในทุกสถาบันการเรียนการสอน ในทุกสำนักงาน ในทุกกลุ่มบุคคล ในทุกกระทรวงทบวงกรม จนไปถึง ในทุกประเทศ เพราะการปฏิบัติสมาธิ จะเป็นเครื่องมือ หรือเป็นยารักษาโรครูปแบบหนึ่ง ในอันที่จะ ฟื้นฟู รักษา ทบทวน สร้างความเข้มแข็งมั่นคง ให้กับระบบการทำงานของร่างกาย อันเป็นผลต่อพฤติกรรม การกระทำทั้ง ทางกาย และใจ"

หลายๆท่านอาจเกิดความสงสัย หรือไม่เข้าใจว่า การปฏิบัติสมาธิ จะฟื้นฟู รักษา ทบทวน สร้างความเข็มแข็งมั่นคง ให้กับระบบการทำงานของร่างกายได้อย่างไรกัน
เพราะมนุษย์แท้จริงแล้ว มีความต้องการในปัจจัย ๔ ตามหลักพุทธศาสนา คือ อาหาร,เครื่องนุ่งห่ม ,ที่อยู่อาศัย, ยารักษาโรค เพื่อการดำรงชีวิต เป็นประจำ
แต่หากท่านทั้งหลายคิด พิจารณาให้ดี ก็จะเกิดความรู้ว่า มนุษย์ จะมีอาหาร จะมีเครื่องนุ่งห่ม มีที่อยู่อาศัย หรือ มียารักษาโรค ได้ ก็ต้องอาศัย การสังคมเป็นอยู่ร่วมกัน ต้องอาศัย พฤติกรรม และการกระทำต่อกันและกัน โดยอาศัยปัจจัยทรัพยากรตามธรรมชาติต่างๆ มาปรุงแต่ง ประดิษฐ์ ฯ เป็น อาหาร เครื่องนุ่งห่ม ที่อยู่อาศัย และ ยารักษาโรค
การที่มนุษย์จะปรุงแต่ง ประดิษฐ์ ฯ สิ่งต่างๆตามที่ได้กล่าวไป ก็ล้วนต้องได้รับการสัมผัสทางอายตนะ แล้วเกิดกระบวนการคิดในระบบสรีระร่างกาย ตรงนี้แหละที่การปฏิบัติสมาธิ เกิดความจำเป็น และความสำคัญต่อระบบการทำงานของร่างกาย เพราะถ้ามนุษย์ ไม่รู้จักควบคุมความคิด ก็อาจจะ หรือทำให้เกิดความผิดปกติในการทำงานของระบบสมอง ระบบประสาท ฯ ดังนั้น สมาธิ จึงเป็นตัวควบคุม ให้เกิดความสมดุลในการคิด ทำให้เกิดสติสัมปชัญญะทุกขั้นตอน ไม่ขาดตกบกพร่อง
หากบุคคลขาดสมาธิ หรือมีสมาธิน้อย หรือคิดมากจนหาที่จบไม่ได้ ไม่รู้จักควบคุมความคิด ก็จะส่งผลถึงระบบการทำงานของร่างกายในส่วนอื่นๆ อาจเบื่ออาหาร นอนไม่หลับ เดินไปเดินมา ไม่รู้จักหยุด อันก่อให้เกิดอันตรายต่อร่างกายของบุคคลนั้นๆ หรือหากมีสมาธิไม่เพียงพอ ก็จะทำให้ขาดสติสัมปชัญญะในบางขั้นตอน ก่อให้เกิด พฤติกรรม หรือการกระทำ ที่ไม่พึงประสงค์ตามค่านิยมทางสังคม ก่อให้เกิด ความเดือดร้อน เป็นทุกข์ ทั้งตัวเอง และผู้อื่น
คำว่าเป็นทุกข์นั้น แท้จริงก็คือ การที่ไม่รู้จักควบคุมความคิด คือไม่มีสมาธิ ขาดสติสัมปชัญญะในบางขั้นตอน นั้น แหละ จึงทำให้เกิดความคิดหาที่จบไม่ได้ จนเกิดผลต่อร่างกายตามไปด้วย
ด้วยเหตุที่ได้กล่าวไปข้างต้น การปฏิบัติสมาธิ ตามหลักศาสนา จึงเป็นเครื่องช่วย จะเรียกว่า ยารักษา หรือยาบำรุง ให้กับระบบการทำงานของสรีระร่างกาย เพื่อให้เกิดความสมดุลในด้านความคิด และพฤติกรรม ซึ่ง การปฏิบัติสมาธิ ตามหลักศาสนาต่างๆ ก็ล้วนมีข้อแตกต่างกันไป และแต่ละหลักการปฏิบัติสมาธิ ก็มีผลที่แตกต่างกันไปด้วย
หากเป็นหลักการปฏิบัติสมาธิ ตามหลักพุทธศาสนาแล้ว เท่าที่ปฏิบัติกันอยู่ หรือสอนกันอยู่นั้น บ้างก็ถูกต้อง บ้างก็ไม่ค่อยถูกต้อง เพราะแต่ละคนต่างความคิด ต่างความเข้าใจ ในหลักการปฏิบัติ ไม่มีความรู้ ในระบบการทำงานของสรีระร่างกายของมนุษย์ดีพอ ทำกันไปโดยหลงผิด ถึงแม้จะเป็นความปรารถนาดีในอันที่จะบำรุง รักษา สืบสาน ศาสนา และช่วยเหลือผู้มีจิตใจเป็นทุกข์ให้คลายความทุกข์ลง จึงทำให้เกิดการปฏิบัติหลากหลายรูปแบบ ไม่เป็นรูปแบบเดียวกัน ทั้งๆที่ พระไตรปิฎก ก็มีเพียงชุดเดียว อ่านมาเหมือนกัน ข้อความเดียวกัน แต่เกิดความเข้าใจไม่เหมือนกัน แถมยังเข้าใจไม่ถูกต้อง
การปฏิบัติสมาธิ ตามหลักพุทธศาสนา ที่ถูกต้องและเป็นไปตามหลักธรรมชาติ ย่อมมีเพียงรูปแบบเดียว วิธีการปฏิบัติ แบบเดียวกัน ไม่มีการแบ่งแยกแตกแขนง ด้วยความอวดรู้ อวดฉลาด รู้เท่าไม่ถึงกาล ซึ่งข้าพเจ้าจะได้สอน และอธิบายโดยละเอียด ถึงมรรค และผล แห่งการปฏิบัติสมาธิ ทุกขั้นตอน อันได้รับการอบรมฝึกสอน,ชี้นำ,แนะนำ จาก ครู อาจารย์ ผู้หลักผู้ใหญ่ ผู้เฒ่าผู้แก่ ผู้รู้ผู้คงแก่เรียน และได้วิจัย ศึกษา ค้นคว้า ทดลอง ปฏิบัติ ตามหลักพุทธศาสนา อย่างแท้จริง ดังต่อไปนี้.-
จบตอนที่ ๕
เขียนโดย
จ่าสิบตรี เทวฤทธิ์ ทูลพันธ์

สาธุ ค่ะ

ข้าพเจ้าได้แก้ไข และเพิ่มเติมข้อความบางตอน เพื่อความกระจ่างในความคิด ของหลายๆท่านที่สงสัย แล้วขอรับ