แต่ผู้อื่นจะรู้จิตของอีกคนได้อย่างไรว่าเขาหดหู่เศร้าหมองอยู่ (คิดเองหรือฝึกจนหยั่งรู้ได้ล่ะ) เขาอาจจะมีสุขใจอยู่กับเรื่องอื่นอยู่ก็ได้
เพราะเห็นว่าที่พูดว่า "ไม่อย่างนั้นมันจะฝังเรื้อรังอยู่ในจิตของเราคับ ของพวกนี้เก็บไว้มากๆ ไม่ค่อยดีเท่าไร" (พูดเสียดสี เอ๊ย!......หรือหวังดีหรือเปล่าน๊า.....ไม่แน่ใจ)จึงอยากรู้ว่าสอนให้ผู้อื่นฝึกเมตตาแล้วตนคนสอนได้ฝึกบ้างหรือเปล่าล่ะ?
ผมเจริญเมตตาควบคู่ไปกับการเจริญสติคับก็เลยมาแบ่งปันประสบการณ์
จริงเหรอ โม้หรือเปล่า?โกหกผิดศีลนะ
คนฝึกเมตตาอะไรกันเขาจะพูดคล้ายๆเสียดสี เรื่องอย่างนี้ไม่ต้องกลัวคนอื่นเขาจะฝังเรื้อรังในจิตหรอกห่วงตัวเองดีกว่า ที่ตัวเองว่า"เราไม่มีความจำเป็นต้องไปรู้จิตผู้อื่นครับ จำเป็นเพียงแค่รู้จิตเราก็เพียงพอแล้ว"ถ้าทำอย่างที่ว่าจริงคงไม่มาว่า"แต่จากข้อความที่ถกเถียงกันนั้นถ้าท่านอ่านจะสังเกตุได้ว่ามันมีโอกาสสูงที่ผู้อ่านหรือผู้แสดงความคิดเห็นจะเกิดความเศร้าหมองของจิตขึ้นมา" อย่างนี้หรอก ไหนบอกว่าไม่
ไม่มีความจำเป็นต้องไปรู้จิตผู้อื่นครับ จำเป็นเพียงแค่รู้จิตเราก็เพียงพอแล้ว ไงล่ะ
เนื่องจากการฝึกดูจิตนั้นในขณะที่มีจิตหดหู่ศร้าหมอง ก็ให้รู้ว่าจิตหดหู่เศร้าหมอง เป็นต้นไม่ต้องหนีไม่ต้องปฎิเสทอาการของจิต หนีไปเจริญเมตตาภาวนาหรอก ให้รู้เท่าทันเท่านั้นพอ เป็นการฝึกสติดูจิตโดยตรง ส่วนตรงนี้ไปฟังบรรยายมาค่ะตอนไปเข้าครอสอบรมสติ เขาสอนเช่นนี้ค่ะ
แต่จากข้อความที่ถกเถียงกันนั้นถ้าท่านอ่านจะสังเกตุได้ว่ามันมีโอกาสสูงที่ผู้อ่านหรือผู้แสดงความคิดเห็นจะเกิดความเศร้าหมองของจิตขึ้นมา เช่นข้อความนี้คับ "ไม่ร่วมเสวนาด้วยแล้วล่ะ แล้วแต่ความคิดเห็นและความเข้าใจอธิบายมากก็ยิ่งมากเรื่อง กลายเป็นการต่อล้อต่อเถียงกันไปไม่ยอมจบสิ้น เหมือนจะเอาชนะกันซะอย่างนั้น ไปทำกิจอื่นๆที่ต้องทำต่อดีกว่า บายดีกว่า" มันก็เท่านั้นเองคับ
คิดเองหรือเปล่าว่าเขาเศร้าหมอง ไม่ใช่เศร้าหมอง
นีคือเอ๋อเลยลองใช้เม้าส์ชี้ดูสิ อารมณ์ที่เกิดคือรู้สึกเบื่อ รำคราญต่างหาก ขี้เกียจโต้เถียงด้วย ไม่ใช่หดหู่เศร้าหมองอย่างที่คุณเดา จะสอนอะไรของคุณก็สอนกันไปเถอะ สงสัยเหมือนกันที่คุณๆมารู้สึกเดือดร้อนกล่าหาว่าบทความนี้ ว่าแต่ยุคนี้พวกวิปัสสนา (จริงๆ ไม่ใช่หรอก) ชอบมารุกรานพวกสมถะ เป็นคนๆเดียวกันหรือเปล่าหนา ไม่มีใครเขาคิดรุกรานสมถะหรอกคุณร้อนตัวไปเอง อธิบายตั้งยาวเยียดมากมายไว้แล้วยังไม่เข้าใจหรือ เบื่อไม่ใช่เศร้าหมอง แล้วก็อย่าเข้าข้างตนเองว่ามีเมตตาเสียจนนึกว่าผู้อืนเขาขาดเมตตา คนอื่นเขาอาจมีเมตตามากกว่าคุณก็ได้ ห่วงตัวเองเถิด ขอบคุณที่เป็นห่วงกลัวว่าจะฝังเรื้อรังอยู่ในจิต
