ขออนุญาตช่วยตอบค่ะถูกแล้วค่ะเมื่อก่อนเราไม่เคยเจริญสติ ไม่เคยรักษาศีล เราจึงไม่เห็นสภาวะธรรมต่างๆ
(สิ่งที่เกิดขึ้นกับกายกับใจเราค่ะ)
ไม่ว่ากายหรือใจ เมื่อเราเจริญสติเราจะเห็นสภาวะธรรมต่างๆชัดเจนขึ้น
เลยดูเหมือนมันมากขึ้นแต่จริงๆเป็นเพราะเรามีสติรู้มากขึ้นเท่านั้นค่ะ
ส่วนเวลานั่งสมาธิแล้วจิตใจเราฟุ้งซ่านคิดนั่นคิดนี่ก็เป็นเรื่องธรรมดาค่ะ
เพราะจิตมันมีหน้าที่คิด หน้าที่ปรุง เราจะไปห้ามไม่ให้คิดไม่ให้ปรุงไม่ได้
แต่เรามีหน้าที่รู้ อย่างเป็นกลาง ไม่ยินดีไม่ยินร้าย กับสภาวะธรรมที่เกิดขึ้น
เมื่อวันนึงสัมมาสติเกิดขึ้นสภาวะธรรมต่างๆจะดับไปเอง
โดยที่เราไม่ได้มีหน้าที่ไปดึง ไประงับ ไปกดเอาไว้
นี่เป็นหลักคราวๆของการเจริญวิปัสนาค่ะ
แต่ถ้าเป็นการเจริญสมถะ จะต้องดึงใจให้กลับมาอยู่กับสมาธิ เช่น พุธโท ยุบหนอพองหนอ
แล้วแต่ว่าใครใช้หลักอะไร เราจะได้ความสงบ ได้สมาธิค่ะ แต่ยังไม่ได้ปัญญาที่แท้จริง
แต่ทั้ง สมถะและวิปัสนาจำเป็นต้องพึงพากันและกันค่ะ
ถ้าอยากเข้าใจแจ่มแจ้งมากกว่านี้
ลองเข้าไปหาอ่านหรือโหลด ซีดีธรรมะของหลวงพ่อปราโมทย์ มาฟังดูนะคะ
จะเข้าใจมากขึ้นแน่ๆค่ะ(ในเว็ปนี้ก็มีค่ะ)
ขออนุโมทนากับทุกๆ การปฎิบัติดีปฎิบัติชอบของคุณค่ะ
