ไม่แว่วหลอกครับ ก็อย่างที่ผมเพิ่งตอบไป จิตนั้นคือ อทิสมานกายหรือกายทิพย์หรือวิญญาณธาตุ เมื่อคุณทำสมาธิจนได้ฌานใดฌานหนึ่ง จิต จะแยกออกจากร่างกาย จิตมันอยู่ในปรโลกหรือโลกวิญญาณ มันย่อมได้ยินเสียงต่างๆในโลกนั้น บางคนในยินเสียงคนด่า บางคนมีวิญญาณมาเป่าหู ฯลฯของคุณโชคดีที่ได้ยินเสียงพระสวด

ก็เช่นเดียวกัน จิตหรือกายทิพย์หรือวิญญาณธาตุของคุณ แยกออกจากขันธ์ 5 บางส่วน เมื่อจิตกับกาย(ขันธ์ 5)เริ่มแยกกัน กายคุณหันหน้าอยู่ แต่จิตมันแยกออก มันจะหันหลังเอง ฯลฯ เป็นเรื่องธรรมดา เมื่อ 20 ปีก่อนผมยังไม่เข้าใจเหมือนคนอื่นๆ ผมรู้แต่ว่า ตัวของผมลอยมาติดเพดานบ้าน ตอนหลังเลยรู้ว่าวิญญาณธาตุหรือจิตของเรามันออกจากร่างได้

ไอ้พวกวิญญาณที่ผมแผ่เมตตาอุทิศกุศลให้มัน มันชอบชวนผมออกไปดูบ้านใหม่ของมัน ที่เกิดขึ้นจากการอุทิศส่วนบุญจากการแผ่เมตตาของผม ผมไปเป็น 10 ครั้ง...สนุกดี

วันหลังถ้าคุณฝึกได้สูงขึ้น คุณลองออกไปบ้างซิ แต่อย่าออกไปเกิน 5 นาที เพราะเวลาในปรโลกมันไปเร็วกว่าเวลาบนโลกมนุษย์มากเป็น 100ๆเท่า มีผู้ฝึกวิชาแล้วออกไปเที่ยวจนเพลินมีมาก พอจะกลับเข้าร่างอีก เขาไม่ได้แล้ว เพราะร่างกายตายไปแล้ว จำได้ว่าหลวงพ่อโอภาสีก็ถอดกายทิพย์ไปที่อื่น เลยตายไปเลย

ปากขยับ ตัวโยก ตัวลอย แผ่นดินไหวสะเทือน สปอตไลท์ส่องหน้า สว่างจ้า ฯลฯ น่าสนุก น่าตื่นเต้น มากมาย แต่ย้อนมองดูที่จิตที่ใจ เหมือนเดิม มันไม่ช่วยให้เราเลิกเบียนเบียนตัวเอง และผู้อื่นได้เลย แต่นั่นก็ไม่ไร้สึงประโยชน์ซะทีเดียว แสดงถึงการเป็นผู้เอาจริงต่อการพ้นทุกข์ สักวันหนึ่ง เมื่อรู้ว่าอะไรมันไร้สาระ ก็จะมีแต่สาระ ความเบาจิตเบาใจ มีสติฉับไว้ ไร้อาการมารยาต่าง ๆ จิตว่าง วางบริกรรม วางกำหนด ดำรงอยู่ด้วยสติตื่นรู้ ทั่วพร้อม จะฟอกจิต ที่ละน้อย ทีละนิด ไร้คำถาม แล้วใครจะบอกได้นอกจากตัวเอง

ปากสั่นได้หรือคะ ไปหาหมอหรือยังเอ่ย (อาจจะไม่เกี่ยวมั้ง) บางทีถ้านั่งสมาธิทั้งๆ ที่เราเป็นโรคต่างๆ แล้ว เนี่ย จะเกิดอาการแปลกๆ นะคะ พิจราณาด้วยนะคะ อนุโมทนาสาธุค่ะ

นี่มันไม่ธรรมดาแล้วครับบบบบบ

การทำสมาธิเป็นการทำให้จิตไม่ฟุ้งซ่านเท่านั้น เอามาใช้กับการทำงาน หรือกิจกรรมเท่านั้น
ไม่สามารถดับทุกข์ที่เกิดกับตัวเราได้ หรือทำให้เกิดสุขถาวรได้เลย วิธีที่ดีที่สุดคือการวิปัสสนา

เห็นด้วยครับ รู้ ณ ปัจุบัน เท่านั้นพอ แค่รู้ไป รู้ทันตัวเรา

ให้กำหนดรู้อาการนั้น นั่นแหละเป็นสภาวะที่เราต้องรู้ทันทุกอย่าง หัวใจจะเต้นก็กำหนดจะเต้นหนอๆ ถ้าหายก็หายหนอ ไม่หายก็ไม่หายหนอ ปากจะขยับกำหนด จะขยับหนอๆ หายก็หายหนอ ไม่หายก็ไม่หายหนอ เพราะว่าอนาคตยังไม่เกิด อดีตดับไปแล้ว หน้าที่ของเรารู้ทันปัจจุบันนั่นแหละวิชาครู กำหนดตัวจะให้ต่อเนื่องกันไป..