ปฏิบัติมากซาบซึ้งมาก... ปฏิบัติน้อยซาบซึ้งน้อย
ท่านเขมานันทะ (อาจารย์โกวิท เอนกชัย)
เมื่อเราภาวนา ให้เอาใจเป็นหลักรู้
อย่าไปรู้ที่คนอื่น ที่อื่น
ให้รู้ตัวมากๆ เอาความรู้สึกสดๆ เป็นที่ตั้ง
รู้เข้าไปในตัวเอง แล้วบ่มความรู้ตัวๆ มากๆ
เหมือนแม่ไก่กกไข่
หรือชาวนาชาวสวนเก็บผลไม้ดิบมาบ่มให้สุกหอมหวาน
เมื่อบ่มรู้ดูใจนานๆ เมื่อมันสุกงอมหอมหวานแล้ว
จะรู้เองว่าธรรมะมีรสชาติอย่างไร
เดี๋ยวนี้เราปฏิบัติธรรมเช่นดียวกับที่พวกเซนเขาเปรียบว่า
“สำรวจรายการอาหาร”
สำรวจจนน้ำลายสอ
แต่ยังไม่ได้ลิ้มรส เพราะเรามัวแต่คิดเรื่องธรรมะ
ตอนที่ผมเป็นพระอยู่
ได้สนทนากับเพื่อนพระเรื่องพระพุทธเจ้าและพระอรหันต์
กันจนสว่างคาตาไม่รู้กี่คืน แต่ไม่รู้เรื่องการภาวนา
อย่างนั้นจะได้อะไรล่ะ
พระพุทธเจ้าทรงเปรียบว่า
เหมือนคนที่เลี้ยงวัวคนอื่นโดยที่ตนไม่ได้ดื่มนมวัว
ดังนั้นเราอย่าสนใจสิ่งอื่น
การปฏิบัติธรรมนี้ต้องโดดเดี่ยว แต่อย่าแตกแยกจากคนอื่น
ให้โดดเดี่ยว แต่อย่าปลีกเปลี่ยวออกไป
เราอยู่ท่ามกลางเพื่อนฝูง แต่ดูใจ
ยิ่งโดดเดี่ยวได้ดีเท่าไร ก็จะรู้ตัวดีเท่านั้น
ปฏิบัติถูกต้องสัมผัสเท่าไหร่ ก็จะรู้เท่านั้น
ปฏิบัติมากจะรู้มาก ซาบซึ้งในธรรมะมาก
ปฏิบัติน้อยก็จะซาบซึ้งน้อย
คนเราถ้าไม่ซาบในธรรมะแล้ว ต้องซาบซึ้งในโลกแน่
ทั้งเรื่องสมบัติพัสสถาน เรื่องอาหารเช้า อาหารเย็น
มื้อนี้จะกินอะไร ดูวุ่นวายติดรส
ล้วนแล้วแต่แสดงว่าเราได้หลุดมาจากความรู้สึกตัวทั้งสิ้น
เมื่อเราจงกรม บ่มรู้ ดูใจใช้สถานที่สงัดเงียบ
โดยไม่ต้องทำอะไรเลย แค่รู้ตัวเท่านั้น
ไม่ช้าไม่นาน ธรรมชาติจะขัดเกลา
เราจะรู้สึกถึงความเกลี้ยงๆ ความสากสถุลหายไป
เช่น คำพูดหยาบจะไม่ค่อยหลุดออกจากผู้รู้ตัว
การกระทำที่หยาบจะไม่ออกมา ในที่สุดก็ประณีตขึ้น
การงับประตูก็ดี การล้างถ้วยล้างชาม
และการสวมเสื้อผ้าก็ดีเริ่มแปรสภาพไป เรียกว่าเนียนขึ้นก็ได้
ลึกซึ้งขึ้นในตัวเอง ซาบซึ้งในชีวิตขึ้น
เรียกร้องต้องการจากผู้อื่นน้อยลง
(มีต่อ)
ขออนุโมทนา สาธุๆๆ ค่ะ