เราเคยช่วยนกที่ตกจากรังก็ คงจะรุ่นๆเดียว นี่แหละค่ะ
ช่วงแรกนกเค้ายังตกใจ แล้วก็กลัว เค้าจะไม่กินอาหารเองค่ะ
ต้องคอยป้อน เราใช้หลอดที่ดูดยาคูลย์นี่แหละค่ะ
นำมาตัดให้เป็นแหลมๆ เหมือนปากกาหมึกซึม
แล้วก็จิ้มไปที่อาหารเม็ด (รู้สึกว่าจะเป็นเม็ดข้าวสาลีนะ)

แล้วก็ใช้นิ้วชี้ของเรา ค่อยๆเปิดที่ปากของเค้า แล้วใส่อาหารไปที่ปาก
แล้วก็เอาหลอดไปจุ่มน้ำ ใส่ที่ปากตามไป
ทำอย่างนี้แหละค่ะ ก็ประมาณเอาว่าเค้าอิ่มหรือยัง

สัตว์ก็เหมือนคน เค้าชอบคนคุยกับเค้า พูดกับเค้าดี
เค้าชอบที่จะให้คนที่ช่วยเค้า จับหรืออุ้มเค้า แล้วใช้นิ้วของเรา
ไปลูบที่ขนของเค้า พอคุยกับเค้าบ่อยๆ เค้าจะชิน

เค้าจะไม่กลัว พอต่อไปเวลาที่ป้อนอาหารให้เค้า พอหลอดไปชนที่ปากของเค้า
เค้าจะอ้าปากกินเอง สำหรับเราจะป้อนทุกชั่วโมงค่ะ ถ้าอยู่บ้าน
ถ้าว่างก็จะเอาเค้ามาอุ้มมาคุย พอเค้าชินแล้ว
เค้าจะคุยกับคนที่เลี้ยงเค้าค่ะ พอทำไปบ่อยๆ
ความรักความเมตตาจะเกิด

สำหรับรังของเค้า เราใช้ท่อพีวีซี ที่วงพอประมาณน่ะค่ะ
แล้วก็ใส่หญ้าแห้งลงไป ทำให้เหมือนเป็นรังนก
ตอนแรกต้องจับให้เค้าไปนอนก่อน แล้วก็พูดกับเค้า "หนูนอนที่นี่น่ะ"

เวลาจะทำอะไรให้เค้า พูดหรือบอกเค้าบ่อยๆ พอต่อไปเค้าจะชิน
เวลาจะให้อาหารเค้า ก็บอกว่า "หิวหรือยัง พี่จะป้อนอาหารให้น่ะ
หรือคุณอยากจะเป็นพ่อคุณก็พูดไป"

สัตว์เค้าก็ต้องการความรัก ความอบอุ่น
อยากให้คนพูดดีๆกับเค้า
เหมือนคนเช่นกันค่ะ

คุณ Eikewsang อย่าไปคิดว่าเป็นวิบากกรรมสิค่ะ
คิดว่าเราช่วยเพื่อนร่วมโลกของเรา ส่วนการที่คุณต้องให้เค้าอยู่ในกรง
เราคิดว่าไม่น่าจะบาป
เพราะความต้องการของคุณคือ
ต้องการช่วยชีวิตเค้า

ถ้าคุณ Eikewsang ว่าง
คุณก็พาเค้าไปที่ต้นไม้ ให้เค้าฝึกบิน ถ้าเค้าบินได้แข็งแรงดีแล้ว
เค้าจะบินไปเลยก็ปล่อยเค้า

นกตัวที่เราช่วยไว้ เราจะปล่อยให้เค้าไปฝึกบิน
พอได้ซักพัก เราจะพูดว่า "จิ๊บๆมาหาแม่ลูก พอแล้ว"
แล้วเรายื่นมือไป เค้าจะบินมาเกาะที่มือค่ะ

แล้วเค้าจะคุยให้ฟัง การคุยของเค้าก็คือจิ๊บๆนี่แหละค่ะ
(เราก็ไม่รู้ว่าเค้าเป็นนกกระจิบหรือนกกระจอก)
พอคุณคุยกับเค้าบ่อยๆ เค้าจะชินกับคุณค่ะ
ต่อไปคุณไม่ต้องให้เค้าอยู่ในกรงหรอกค่ะ
คุณให้เค้าอยู่ตรงไหน เค้าก็อยู่ตรงนั้นแหละค่ะ

แต่พอถึงวันที่เค้า จะต้องไปสู่โลกบนท้องฟ้าของเค้า
วันนั้นจะเป็นวันที่เศร้าที่สุด นกของเราเค้าบินหายไป7วัน
เค้ายังบินกลับมาหาเราเลยค่ะ

สัตว์เค้าจะไม่มีวันลืม คนที่ช่วยเค้าหรอกค่ะ
ทุกวันนี้ เรายังแปลกใจอยู่เลยค่ะ
ทำไมเค้าถึงรู้จักบินกลับมาหาเรา
เรายังงงคิดไม่ออกค่ะ

มีข้อสงสัยเพิ่มอีก 1 ข้อแล้วครับ (พิ่งนึกได้)

เมื่อคืน นำเศษผ้าสะอาด (คือเอาเสื้อเก่าที่ซักแล้วมาฉีก)
นำมากองไว้ในลักษณะคล้ายๆ กับรังนก หวังว่าจะให้เจ้าทามะใช้เป็นที่นอนแทนรัง

ตื่นตอนตี 1 (บอลโลกเป็นเหตุ)
เจ้าทามะ ก็ยังเกาะคอนที่ในท่าเดิม ก่อนที่จะราตรีสวัสดิ์กัน

เช้ามาดูอีกครั้ง ก็ยังอยู่ในท่าเดิม

จึงสงสัยและอยากทราบว่า "นกเอี้ยง" ไม่นอนรังเหมือนพวก "นกขุนทอง" หรือเปล่าครับ

ถ้าเย็นนี้กลับไปแล้วยังเห็นมันยืนเกาะคอนนะ
พามันไปหาหมอสักหน่อยก็ดี เผื่อหมอจะให้น้ำเกลือ ฉีดยาบำรุง ยาลดอาการอักเสบ
เพราะ มีโอกาสรอดเยอะอยู่

เราก็ไม่เห็นนี่เน๊อะ ถ้าเห็นเราก็พอจะประเมินได้
ไม่ร้อง อาจเพราะมันเจ็บคอ หรือเป็นสัญชาตญาณของมัน
นกเวลามันที่มันพักฟื้นมันจะหดคอ เอาคางชิดอกหลับ และเกาะแบบนั่งได้
เพราะยังมีแรงในการควบคุมสมดุลของร่างกายได้ ถ้าได้รับการรักษา
การอัดฉีด
แต่ถ้าการหลับเป็นแบบคอพับคออ่อน และยืน หรือนั่ง แต่มีอาการย้วย
อาการเอียง นี่เตรียมขุดหลุม

ที่แม่เคยทำ ก็มีบ้าง คือให้มันรู้สึกว่ามันถูกกก
คือยัดอาหาร ยัดน้ำ บางคนกลัวนกท้องแตกตาย
ถ้าตัวเล็กขนาดนกเอี้ยง คุณต้องป้อนอาหารมันให้คลำเจอกระเปาะเท่าเม็ดมะขามคลุกหนึ่งเม็ด
พอเสร็จจับมันห่อผ้า ให้มืด แต่ให้มีช่องทางอากาศถ่ายเท
แล้วค่อยมาลุ้นกันตอนเช้า ว่ามันยังทำตาปริบ ๆ รึเปล่า

...ท่านอิกคิวต้องกำหนดรู้ว่า...ทุกข์นั้นเกิดกับนกไม่ใช่เกิดกับเราเพราะเราป่วยแทนนกไม่ได้...
...รู้แล้วก็ให้ละทุกข์เพราะเป็นกรรมของนกตัวนั้น...ให้คิดว่าเราเอื้อเฟื้อช่วยไปตามสภาพ...
...เพราะเราไม่ควรไปคิดแทนว่านกนั้นสุขหรือทุกข์อย่างไร...ให้เข้าใจธรรมะที่เกิดขึ้นนั้น...
...กลับมานกยังอยู่ก็ดีแล้ว...ไม่งั้นเกิดนกตายไปขณะอยู่กับเราก็จะมาทุกข์ใจภายหลังอีกอ่ะค่ะ...

โตป่านนี้แล้ว มันโตมาในที่อุดมไปด้วยกลิ่นขี้กลิ่นเยี้ยว กลิ่นพ่อ กลิ่นแม่
ไม่ใช่กลิ่นเดิม ๆ มัน กว่ามันจะชินกับสิ่งใหม่
คุณนี่...
ไม่ต้องห่วง หากอง ๆ ไว้ก็ถูกแล้ว ถ้ามันเริ่มขี้เกียจยืนเกาะคอนนอน
มันจะลงไปเอียงเอง ...

ถ้าสงสัยว่าทำไมมันไม่นอนรัง
นกเจ็บนี่ มันจะยืนหรือจะนั่ง แม้จะยืนหลับมันก็เป็นงั๊นเลย
เหมือนมันกำลังต่อสู้กับสภาวะ น่ะ มันจะยืน หรือจะนั่งยอง ๆ
เพราะมันเหมือนว่ามันพยายามแข็งใจสู้อยู่

เท่าที่เลี้ยงมา เราจะเห็นนกลงไปนอนแผ่เล่นกับพื้นเมื่อมันผ่อนคลายอารมณ์

แต่ถ้าป่วยอยู่แล้วลงไปแผ่นี่ คือ มันไม่มีแรงแม้แต่จะยืนแล้วนะ...

นะ คุณก็ทำอย่างดีที่สุดแล้วล่ะ

พ่อนกมือใหม่ ...

ขอบคุณครับ ...คุณRosarin

แต่ความจริงผมไม่ได้มีทุกข์หรอก

เพียงแต่ เมื่อความรู้(ปัญญา) เพื่อทำเหตุให้สมบูรณ์ยังไม่พอ ก็เลยเสาะหา

ส่วนที่สงสารเจ้าทามะนั้น ก็เป็นไปตามธรรมดาเท่านั้น

หากผลสุดท้าย เจ้าทามะ จากไปก่อนเวลาอันควรก็เป็นธรรมดาอีกนั้นแหละ

ช้า - เร็ว ก็คงต้องเหลือแค่ชื่อ "ทามะ" ในบ้านของผมอยู่แล้ว

ซึ่งก็ไม่แน่ว่าอีกนั่นแหละว่า ผม...กับ...เจ้าทามะ ใครจะมีชาติหน้าก่อนกัน

เดี๋ยวเตอะ กำลังรอฟังข่าวอยู่เชียว

.....รายงาน......

เมื่อวานนี้ (14 มิย.)

เดิมคิดว่าต้องกลับบ้านค่ำมืด แต่บังเอิญภาระกิจเสร็จสิ้นเร็วเกินคาด

ประมาณ บ่าย 2 โมง ป้อนอาหารได้ประมาณ 5 เม็ด

หลังป้อนอาหาร เจ้าทามะ กระโดดเกาะคอน กินน้ำในกระป๋องที่เตรียมไว้ให้เองหลายอึก

จากนั้นยอมลงไปนอนในรังที่ทำด้วยผ้า ใส่ไว้ในขันน้ำพลาสติก
นอนพักผ่อนได้ประมาณถึง 5 โมงเย็น , ป้อนอาหารอีกครั้ง

คราวนี้ ผู้ป้อน ป้อนเก่งขึ้นไม่ขลุกขลักเมื่อ 2 ครั้งแรก

หลังป้อนอาหาร เจ้าทามะ ยืนขึ้นอยู่ในรัง แล้วใช้ปากไซ้รขนบริเวณปีกทั้ง 2 ข้าง

มีบางครั้ง กระโดดออกมายืนนอกขัน ซึ่งดูแล้วทาทีแข็งแรงขึ้นมาก

คำแนะนำของคุณเอรากอน ผมปฏิบัติตามทุกประการครับ

ขอบคุณคุณเอรากอน และทุกๆ ท่านครับ

โอเค เริ่มหันมาห่วงความหล่อนี่ ถือว่าผ่านด่าน

ดีใจด้วยนะ พ่อนก

ขอขอบพระคุณคุณเอรากอน ที่คอยให้คำแนะนำ
รวมทั้งคอยส่งถ้อยคำที่คำที่ผมถือว่า เป็นแรงใจมาโดยตลอด

แต่ทว่า สิ่งที่เห็น.....ตรงกันข้ามกับผลที่ตามมา

..........................................................................


รายงาน....(2)


ทามะ....ตายแล้ว

ยังคงเที่ยงตรงเสมอ ไม่แปลผันเปลี่ยนแปลง.....อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

ขออนุโมทนา ในมหากุศลจิตของท่าน ที่แผ่ความกรุณามายังเจ้าทามะ

แม้ผลจะไม่ได้เป็นไปตามที่เราอยากไม่เป็น แต่เราได้ทำเหตุ (อันประกอบด้วยกุศลจิต) ด้วยกันแล้ว

ขออุทิศส่วนแห่งมหากุศลในครั้งนี้ จงสำเร็จเป็นประโยชน์แก่เจ้าทามะ ด้วยเทอญ

อื้มห์ ดีแล้ว...หมดภาระ ที่บ้านเอกอนจึงพูดคำเดียวว่า เข็ด
เพราะบางครั้งมันก็ยากที่เราจะรู้ จริง ๆ
ว่าเป็นปัจจัยตามธรรมชาติ ของสัตว์ที่อยู่ตามธรรมชาติ
หรือเพราะความรุนแรงของแผลภายใน...
หรือเพราะว่าเราผิดพลาดอะไรไป...

แบบว่าเอกอนเป็นตัวที่ขี้สงสัย ดังนั้นจะมีการชันสูตรกันบ้าง
เพื่อล้มล้างความรู้สึก เศร้าหมอง อันเกิดต่อผู้ที่เพียรเฝ้าดูแลมัน ด้วยหวังมันจะหายดี

ที่บ้านก็เลี้ยงแมว ซึ่งแผลเนื่องจากแมวกัดที่น่ากลัวคือแผลในลักษณะเหมือนเข็มจิ้ม
เล็กลึกเลือดออกปากแผลเล็กน้อย
เพราะสิ่งที่จะเกิดคือ การติดเชื้อ เป็นหนองภายใน อวัยวะภายในสูญเสียการทำงาน
อาการก็เหมือนกับคนไตวายเฉียบพลัน คือนึกจะพับเพียบก็ไปเลย

คือ บางครั้งเวลาที่เราเห็น นก ที่บางครั้งไข่หลายใบ ไข่ที่ฟักช้ามันจะเขี่ยทิ้ง
แม้ลูกที่ฟักออกมาแล้ว สามถึงสี่ตัว ตัวไหนที่ตามฝูงไม่ได้ ก็เช่นกัน
ซึ่งในลักษณะนี้ เมื่อคนเห็น และมองด้วยความรู้สึกพื้นฐานของความเป็นคน
และพยายามช่วย แต่... แล้วมันก็ตาย
เพราะร่างกายมันอ่อนแออยู่แล้ว จึงถูกทิ้ง ตามฝูงไม่ทัน แมวไปพบ

คือ เราไม่รู้ว่าก่อนหน้าที่มันจะมาอยู่ในปากแมว จนมาอยู่ในมือเรา มันเจออะไรมาก่อน

อืมห์ ชีวิตในป่า มันได้สะท้อนให้เห็นมุมมองมากมาย ที่แตกต่าง
ไม่ใช่ความสงบ แต่มันเปิดเผยให้เห็นธรรมชาติของความเป็นจริงบางอย่าง
ที่เมื่อตอนที่เราอยู่ในวงล้อมสังคมเมือง เรามองป่าอย่างหนึ่ง
แต่เมื่อเราได้เข้าไปสัมผัสมัน และนั่งมองความเป็นไปของมัน
เราจะเห็นทั้งธรรมชาติของป่า และ ธรรมชาติของเราด้วย

และเราจะเริ่มเห็นเองว่า สันติจากการปรุงแต่ง กับ สันติตามธรรมชาติที่แท้จริง
มันต่างกันตรงไหน
มันไม่มีภาษาใด ๆ ที่เข้าถึง เพราะมันไม่ใช่สิ่งที่เข้าถึงได้ด้วยความคิดใด ๆ
แต่มันเข้าถึงได้ ด้วย คุณต้องเข้าไปสัมผัสกับมันด้วยใจ...ที่ไม่ได้นุ่งห่มสิ่งใด ๆ

พ่อนก ไม่ต้องคิดมาก การได้มีสัตว์ตามธรรมชาติมาอยู่ในความดูแลสองวัน
อาจจะเป็นเหตุโอกาสในชีวิตที่ทำให้ท่านได้คำนึงถึงป่า อย่างที่มันเป็น

ภายใต้กรอบคอนกรีต ยังมีอะไรอีกมากมาย ที่ตัดเราออกจากสีเขียว
เมื่อท่านเปลี่ยนไปยืนในมุมที่แตกต่างจากเดิมไปเพียงนิด
นั่นอาจจะเป็นมุมที่ท่านอาจจะเห็นโลกที่แตกต่างไปจากเดิม
โลกที่อาจจะทำให้ท่าน ต้องหันกลับมาทบทวนในเรื่องของความจริง กับ มายา กันใหม่
เพราะ สิ่งที่คิดว่าใช่นั้น มันชักจะไม่ใช่แล้ว
ความสงบภายในที่เคยคิดว่าใช่ มันกลับดูเหมือนว่าจะไม่ใช่แล้ว...

เรื่อยเปื่อย ...

ในโอกาสอันดีนี้ ขอให้พ่อนกโชคดี

ได้อ่านผ่านๆ ว่า มีการเลี้ยงตุ๊กแกส่งออก เลี้ยงเป็นฟาร์มด้วยนะ ไม่ทราบว่าที่ไหน ใครรู้บ้างน้า อิอิ

พ่อตับหว๋าน จะไปเปิดโรงงานส่งออกตับไปขายอยู่ใกล้ ๆ หรือจ๊ะ...อิ อิ

ไปแระ เพราะที่ทำอยู่ก็เพราะห่วงพ่อนก
เมื่อไม่มีนก ให้พ่อนกต้องห่วงแล้ว และ พ่อนกก็ส่งนกแล้ว
ซึ่งเช่นกัน ก็ไม่มีพ่อนก ให้ต้องห่วงแล้ว และเราก็ได้ส่งพ่อนกแล้ว อิ อิ

และคนนอกสาระ ก็แผ่นต่อล่ะ ไปเกาะในที่ ๆ ควรอยู่... อะฉึ๊บ อะฉึ๊บ