สำคัญตนผิดว่ามีสัตว์บุคคลตัวตน
จึงเพียรทำทุกอย่างสนองความคิดตัวตน
ลืมพึ่งพระพุทธพจน์เพื่อลดละความต้องการ
ด้วยความหลงว่ามีสัตว์บุคคลตัวตนมานาน
พอมีใครชักชวนทำอะไรก็ไปตามกิเลสที่มี
พอใจอยากได้เพิ่มคือโลภะเป็นอกุศลธรรม
ไม่ชอบไม่อยากได้คือโทสะเป็นอกุศลธรรม
คิดพูดทำทุกอย่างตามความสำคัญตนผิด
ยึดตนเองเป็นศูนย์กลางความดีเพื่อ
กวาดอกุศลเข้าหาตัวตนโดย
คิดเอาเองว่าตนเองทำดี
แบบมีวัตถุสัตว์บุคคล
เป็นเหตุให้ทำกรรม
ลืมฟังคำสอนเพื่อ
เข้าใจถูกว่ามีแต่
ธรรมจึงไม่มีเรา
นอกจากทุกข์
ไม่มีอะไรเกิด
นอกจากทุกข์
ไม่มีอะไรดับ
จึงเป็นทุกข์
ในการเกิด
ไม่หยุดเกิด
ไม่รู้จักธรรม

ถ้าไม่ฟังให้รู้ความจริง
ก็หลงเชื่อและทำตามกัน
ศรัทธาฟังจึงไม่หลงเชื่อ
ไม่เลื่อมใสฟังพระธรรม
จึงไม่รู้จักพระพุทธเจ้า
พระพุทธเจ้าตรัสรู้ธรรม
ธรรมแปลว่าสิ่งที่มีจริง
ต้องกำลังมีกำลังปรากฏ
ว่ากำลังมีในขณะนี้เป็นปกติ
จะรู้ว่าปกติอย่างไรต้องฟังดีดี
ว่าอะไรที่กำลังมีจริงต้องศึกษา
คือฟังพระพุทธพจน์จนเป็นพหูสูต
ลาภอันประเสริฐคือฟังพระพุทธพจน์
ถ้าฟังแล้วไม่เข้าใจก็ทิ้งสิ่งที่ผิดไม่ได้ทุกชาติ
ฟังจนกว่าจะรู้สึกตัวจนสำนึกตนได้ว่าไม่สำคัญตนผิดอีกแล้ว
สำคัญผิดมีมานะถือดีว่าตัวเองดีกว่าเก่งกว่ารู้มากกว่าท่องจำได้หมดนั่นปัญญาของพระพุทธเจ้า
ถ้ายังสำคัญตนผิดก็จะหลงสมมุติชื่อที่เรียกคือจำแต่บัญญัติคำได้ไม่ได้เข้าใจสิ่งที่กำลังมีจริงจริงเลย
ชอบคิดเอาเองคือลืมว่าเราคิดเอาเองไม่ได้ก็เราไม่ใช่ชาติสุดท้ายของพระพุทธเจ้าหรือพระปัจเจกพุทธเจ้า
https://youtu.be/vlwdP3G49zg

มานะคือความสำคัญตนมีมาก
ยังยึดติดอัตตาซึ่งเป็นอกุศล
ดับมานะได้เมื่อบรรลุอรหันต์
เพราะมีเราจึงรู้ได้ว่ามีธรรม
แต่การแยกแยะความต่าง
ต้องศึกษาแต่ละคำเพื่อรู้
ลักษณะการปรากฏขึ้น
ว่าเกิดมีแบบสั้นมาก
หมดเร็วกว่าความคิด
ดังนั้นสิ่งที่ปกปิดมีมาก
จึงต้องฟังละเอียดจริงจรืง
เพื่อเปรียบเทียบพฤติกรรม
ว่าลักษณะของธรรมประเภทใด
ปรากฏในขณะมีพฤติกรรมอย่างนั้น
คือรู้ทันพฤติกรรมที่ไม่ดีเพื่อเปลี่ยนให้ดีขึ้นได้
https://youtu.be/J9QWtApcaTk