ตามหัวข้อนะคะ
คือตอนนี้ เราฝึก สติปัฏฐาน 4
แบบจริงจัง ซักระยะ หนึ่งแล้วค่ะ
ครั้งนี้ ตั้งใจแบบ จะฝึกแบบจริงจังค่ะ!!
คือในความ เข้าใจ ของเรานะคะ!!
เรา เข้าใจว่า สติปัฏฐาน4
คือการฝึกจิต ให้อยู่ในกรอบ
คือหยุดการสร้าง มโนกรรม
เปรียบคือดึงจิตให้อยู่ ในกรอบ
ของการทำจิตให้เป็นสมาธิ!!
แต่ ทีนี้ ถ้าเราต้องทำงาน หรือต้องพูดคุย!!
เวลา ที่ใครพูดถึง ในเรื่องที่เป็นเหมือนทางลบ!!
เราจะดึงจิต คือแค่ฟัง แค่รู้ แต่ไม่ตาม!!
ตามความ เข้าใจ ของเราคือ
การฝึก สติปัฏฐาน 4 คือเป็นการหยุด
การสร้าง มโนกรรม !!
แล้วในขณะ ที่จิต ของเราปราศจาก
การสร้างมโนกรรม หยุดการคิด ในทางลบ
ทุกอย่าง มีแต่ความ
ว่าง อย่างนี้ ถูกต้อง หรือปล่าวค่ะ !!

คุณป้าเข้าใจผิดหมดเรยค่ะ

คุณป้าฝึกสติปัฎฐานสี่ เริ่มตั้งใจจริงจัง ก็ผิดไปแล้วค่ะ มีแต่ลงมือทำ และเพียร เพราะไปตั้งกฎไว้ว่าจะจริงจัง
เรยไปกดสภาพธรรมะต่างๆไว้ไม่ให้เห็นชัด แถมตั้งใจอยากเห็นแค่บางอย่าง
อยากให้จิตได้ดี ว่างั้นเหอะ

การไปฝึกจิตให้อยู่ในกรอบก็ผิดอีกน่ะแหละค่ะ จิตเรยติดอยู่ในกรอบ ไม่มีอิสระไปมา ตามตรงในสภาพของจิตที่จะสอดส่ายไปทุกอย่าง

การไปหยุดสร้างมโนกรรมก็ผิดอีกหละค่ะ เพราะธรรมชาติของจิตต้องแส่ส่ายไปทั้งกุศล อกุศล และที่ไม่เป็นทั้งกุศลหรืออกุศล เพราะยังไม่ใช่พระอรหันต์

การไปทำให้จิตเป็นสมาธิก็ผิดอีกหละค่ะ บาทฐานองค์ธรรมของสมาธิ เป็นคนละเรื่องกะสติปัฎฐานค่ะ

การไปคอยดึงจิต แค่ฟัง แต่ไม่ตาม นั่นก็ผิดอีกค่ะเพราะหลายๆคนหลงไปว่า การดึงได้แรงและ เร็วจิตมีกำลัง
แต่จิตที่มีกำลังแท้จริง เค้าหลุดออกมาเองไม่ต้องให้ใครช่วยดึง

ขนะที่จิดหยุดคิดในทางลบ หรือจะหยุดคิดทางบวกก็ตาม ว่างค่ะ ถูกต้อง แต่เป็นการว่างจากการมีกำลังของจิต คือจิตว่างอดอาหาร แล้วจิตแห้งเหี่ยวตาย


คุณป้ามาตั้งแต่ปี 09 ป่านนี้ 19 แล้วนะคะ ยังไม่คิดปฎิบัติเรยหรอคะ
โชคดีนะเนี่ย ที่เมเข้ามา

เอานี้นะคะป้า

แนะนำง่ายๆ

ป้ามีลูกแล้วยังหละคะ
หรือมีสามีแระยัง หรือยังโสดแบบเม

ให้คุณป้า รักจิตให้มากๆๆ คอยดูแลเหมือนลูกอ่อน เหมือนสามี แต่เค้าไม่ใช่ของเรานะคะ

คอยดูแลไว้อย่าให้คลาดสายตา ตลอดเวลา นี่คือความเพียร จริงจังแค่ไหน อยู่ที่ตรงนี้แหละค่ะ
ว่าคลาดสายตาไปมากน้อย

ปล่อยเค้าตามอิสระที่สุดที่จะทำอะไรๆ จะเหวี่ยง จะวาร์ป จะเล่น จะไปไหนมาไหน

ตามดูเค้า ทั้งวันทั้งคืน ป้าจะทำงานหรือนั่งพักผ่อน เข้าห้องน้ำ ได้ทุกอิริยาบท

ตามดูเค้าไป ไม่ต้องไปตามด่า ตามว่า ตามสอนอะไร หรือไปดึง ไปฉุดกระชาก

เมื่อเค้าเกิดความรู้สึกที่กาย ตรงไหน อ่อน แข็ง ตึง ไหว ก็เอามือไปโอ๋ๆๆ

เมื่อเค้าคิดอะไรขึ้นมา ไม่ว่าคิดไปทางไหน คิดดี คิดร้าย คิดลบ คิดทะลึ่ง ก็เอามือไปโอ๋ๆๆ

เมื่อเค้ามีอารมณ์อะไรขึ้นมา ไปอยาก ไม่อยาก ก็แค่เอามือไปโอ๋ๆ

ง่ายๆ นี่แหละ มหาสติปัฎฐาน กาย เวทนา จิต ธรรม

สติระลึกได้ว่า ทำอยู่มากน้อย เพียรหรือหย่อน
สัมปชัญญะ รู้ว่าจิต เกิดอะไรขึ้นมาปนเป
สมาธิ ก็ตั้งมั่น อยู่จดจ่อในการคอยดูแลจิต ไม่ว่าไปติดไปคาอยู่ที่ไหนจุดใดค่ะ

แล้วก็อ่านหนังสือธรรมะ หัดเรียนพระอภิธรรมซะนะคะ
จะได้เอาปริยัติเอาพระไตรปิฎก เอาพระอภิธรรม มาตรวจทานสอบว่ายังไม่ตรงพระธรรมตรงไหน
ก็จะก้าวหน้าไปได้เร็ว ค่ะ

คุณโลกสวย เขียน



เข้ามา 10 ปีค่ะ !!
ตอนแรก อ่าน แต่ไม่ได้คิด
ก้อ คิดว่า โอ้โห๋ !! เราเข้ามาในเว๊บนี้19 ปีแล้วเหรอ!!
แต่พอนึกถึงอายุ เฮ๊ย ไม่ใช่ 10 ปี !!
แต่ต้องขอบคุณ คุณโลกสวย นะคะ
ที่ทำให้ นึกถึง เพื่อน ที่เป็นกัลญามิตร
ทางธรรม !!
คือ จริง ๆ แล้ว ถึงจะเป็น เวลาถึง 10ปี
แต่ยังจำ คำสอน ของเพื่อนๆ ที่เป็นกัลญามิตรทางธรรม ทุก ๆคน ได้ทุกคำพูดเลยนะ!!
คิดถึงทุกๆคน ในเว๊บนี้ แทบจะทุกวันเลยคะ!!

ความหมาย ที่ เขียน คำว่า อยู่ในกรอบ!!
คือ ฟังคำสอน ของหลวงพ่อ หลาย ๆท่าน
ท่านจะบอกว่า พอจิตเริ่มซุกซน ให้ฝึก ดึงจิต
กลับมา ก้อเลย เข้าใจว่า คงจะเหมือนให้จิต
อยู่ในกรอบ คือให้จิตตั้งอยู่ในสมาธิ !!
ทีนี้ ก้อเลยทำอย่างนั้น พอจิตไปนึกถึง เรื่องโน้น
เรื่องนี้ ก้อดึงจิต กลับมา คือไม่ให้เตลิด!!
ฟังคำพูด หรือคุยกับใคร จะชอบในคำพูดนั้น ๆ
หรือไม่ชอบ ก้อวาง ไม่เก็บมาคิด ทุกข์ก้อปล่อยวาง
สุขก้อปล่อยวาง ไม่ยึดติด !! นี่คือ ความเข้าใจว่า
เหมือนดึงให้จิต อยู่ในกรอบ !!!

แล้วที่เขียนว่า ต่อไปนี้ จะเริ่ม ฝึกแบบจริงจังคือ
ชีวิต ทางด้านสังคม ต้องคบเพื่อน ต้องคุย
ต้องปรึกษาเรื่องงาน .......!!!
ตอนนี้ ชีวิต เริ่มอยู่ตรงจุด ของคำว่า น่าจะพอละ!!
ต่อไปนี้ ขอ มีเวลา เข้าหา สิ่งที่ตัวเราเองชอบ
และทำในสิ่งที่ตัวเราต้องการซะที !!

ต้องขอบคุณ คุณโลกสวย นะคะ ที่ทำให้ คำถามที่มี อยู่ใน ใจ มาตลอด ที่มักจะชอบถาม ตัวเองว่า
" ใช่อย่างนี้ หรือปล่าวนะ "
ตอนนี้ เริ่มคลายแล้วคะ พอจะเข้าใจ ละ !!

จริง ๆ แล้ว จะคุย หรือถาม เรื่องนี้ หลายเดือน
แล้วคะ !! แต่ พอทำอะไร แล้วได้พัก
ก้อคิดว่า ว่า อยากปล่อย ให้สมองมันโล่ง ๆบ้าง
ก้อเลย เหมือน ผลัดวัน ประกันพรุ่ง !!

แสดงว่า ผู้สอน รู้จักแต่กรอบ แต่ไม่ ไม่รู้จักชัยภูมิ

ไม่ต้องไปเที่ยววางการงาน เพื่อนฝูง สังคม หรือวางความ ชอบไม่ชอบ ไว้รอบๆตัวหรอกค่ะ
ฆราวาส ก็ไม่ต้องไปวางสังคมฆาราวาส พระก็ไม่ต้องไปวางสังคมของพระ

และไม่ต้อง จะไปถามตอบ ตามอำนาจของจิต หรอกค่ะ เพราะก็จะได้คำตอบ เลือกเอาอย่างที่จิตต้องการให้นั่นแหละค่ะ

เพราะไม่รู้ความจริงอันเป็นปรมัตถ์ ว่า

สภาพแท้จริง ตัวคนเราสัตว์ ล้วนเกิดจากอำนาจของจิต การดำรงชีวิตอยู่ สัมผัส การกระทบ ปัญญาเจตสิก การเรียนรู้ สัญญา และแม้แต่ลมหายใจสุดท้าย ความตาย ก็ไม่พ้นจากอำนาจของจิตไปได้

จะไปอิงอาศัยจิตเจตสิก ชนิดไหนกันคะ ที่จะไปต่อต้านทำลายอำนาจและพลังของจิตได้

มีแต่รู้ในความจริงปรมัตถ์
ที่มีแต่ จิต เจตสิก รูป เท่านั้น
รู้จริง แจ้ง ไม่หลง

นั่นแหละนิพพาน