อุเบกขา การวางเฉย มี ๑๐ อย่าง

ฉฬังคุเปกขา ได้แก่ ตัตรมัชฌัตตตาเจตสิก ซึ่งเป็นสภาพที่วางเฉยในอารมณ์ ๖ ของพระอรหันต์ผู้ดับกิเลสหมดสิ้นแล้ว

พรหมวิหารุเปกขา ได้แก่ ตัตรมัชฌัตตตาเจตสิก ซึ่งวางเฉยเป็นกลางในสัตว์ทั้งหลาย

โพชฌังคุเปกขา ได้แก่ ตัตรมัชฌัตตตาเจตสิก ที่เป็นองค์ คือ ส่วนประกอบที่ทำให้ตรัสรู้อริยสัจธรรม

วิริยุเปกขา ได้แก่วิริยเจตสิกที่เป็นความเพียรถูก ซึ่งไม่ตึงนัก ไม่หย่อนนักในการเจริญภาวนา

สังขารุเปกขา ได้แก่ ปัญญาเจตสิกที่วางเฉยเมื่อประจักษ์ไตรลักษณะของสังขารธรรม

เวทนุเปกขา ได้แก่ เวทนาเจตสิกที่ไม่รู้สึกเป็นทุกข์หรือเป็นสุข

วิปัสสนูเปกขา ได้แก่ ปัญญาเจตสิกที่เป็นกลางในการพิจารณาอารมณ์ที่เกิดตามเหตุปัจจัย

ตัตรมัชฌัตตุเปกขา ได้แก่ ตัตรมัชฌัตตตาเจตสิก ที่เป็นกลางไม่เอนเอียงด้วยอคติ

ฌานุเปกขา ได้แก่ ตัตรมัชฌัตตตาเจตสิกในฌาน ซึ่งคลายความฝักใฝ่ในธรรมอื่นที่ทำให้ไม่สงบมั่นคง โดยเฉพาะได้แก่ ตติยฌาน (โดยจตุกกนัย) ซึ่งคลายปีติแล้ว

ปาริสุทธุเปกขา ได้แก่ ตัตรมัชฌัตตตาเจตสิกในจตุตถฌาน (โดยจตุกกนัย) ซึ่งสงบหมดจดแล้วจากข้าศึกทั้งปวง ไม่ต้องทำกิจละองค์ฌานใดอีก

https://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%AD ... 2%E0%B8%B2

เฉยโง่

อัญญาณุเบกขา มาจากคำว่า อัญ+ญาณ

ญาณ แปลว่า ความรู้, อัญญาณ แปลว่า ความไม่รู้, อุเบกขา ที่แปลว่า ความวางเฉย,

อัญญาณ + อุเบกขา วางเฉยโดยไม่รู้ เรียกง่ายๆ ว่า เฉยโง่

องค์ธรรม คือ โมหะ ซึ่งเป็นอีกชื่อของอวิชา แปลว่า ความไม่รู้

เกิดได้ในมูลจิต ๒ ดวง คือ วิจิกิจฉาสัมปยุต และ อุทธัจจะสัมปยุต โดยมีเวทนาเป็นอุเปกขา