"...#เราบวชแต่ยังเล็ก มิได้มาเลี้ยงบิดามารดาเหมือนกับคนธรรมดา แต่หล่อเลี้ยงน้ำใจของท่านด้วยเพศสมณะ ตอนนี้เราคุยโม้โอ้อวดได้เลยว่า เราเกิดเป็นลูกผู้ชาย ได้บวชแต่เล็ก มิได้เลี้ยงบิดามารดา เหมือนคนธรรมดาสามัญทั่วไป แต่หล่อเลี้ยงน้ำใจของท่านทั้งสองด้วยทัศนะเพศสมณะ อันเป็นที่ชอบใจของท่านอย่างยิ่ง ระลึกถึงท่านอยู่เสมอว่า ลูกของเราได้บวชแล้วๆ ถึงอยู่ใกล้หรือไกลตั้งพันกิโลเมตร ก็มีความดีใจอยู่อย่างนั้น แล้วก็สมประสงค์อีกด้วย ท่านทั้งสองแก่เฒ่าลง เราก็ได้กลับมาสอนท่านให้เพิ่มศรัทธาบารมีขึ้นอีก จนบวชเป็นชีปะขาวทั้งสองคน และภาวนาเกิดความอัศจรรย์หลายอย่าง ทำให้ศรัทธามั่นคงขึ้นไปอีก เราสอนไปทางสุคติ ท่านทั้งสองก็ตั้งใจฟังโดยดี เหมือนอาจารย์กับศิษย์จริงๆ เต็มใจรับโอวาททุกอย่าง ท่านไม่ถือว่าลูกสอนพ่อแม่

บิดาบวชเป็นชีปะขาวอยู่ได้ ๑๑ ปี ถึงแก่กรรมเมื่ออายุ ๗๗ ปี มารดาบวชเป็นชีอยู่ได้ ๑๗ ปี จึงถึงแก่กรรม อายุได้ ๘๒ ปี มารดาเสียชีวิตหลังบิดา ตอนจะตายเราก็ได้แนะนำสั่งสอนจนสุดความสามารถ เราได้ชื่อว่า ได้ใช้หนี้บุญคุณของบิดามารดา สำเร็จแล้ว หนี้อื่นนอกจากนี้ไม่มีแล้ว ท่านทั้งสองล่วงลับไปแล้ว เราก็ได้ทำฌาปนกิจศพให้สมเกียรติท่านตามวิสัยของเราผู้เป็นสมณะอีกด้วย

ดีเหมือนกันที่เราบวชในพระพุทธศาสนา และได้อยู่นานถึงปานนี้ ได้เห็นความเปลี่ยนแปลงของสังขารร่างกาย พร้อมทั้งโลกภายนอกด้วย ได้เห็นอะไรหลายอย่างทั้งดีและชั่ว เพิ่มปัญญาความรู้ของเราขึ้นมาอีกแยะ นับว่าไม่เสียทีที่เกิดมาร่วมโลกกะเขา คิดว่าเราเป็นหนี้บุญคุณโลก เอาดิน น้ำ ลม ไฟ ของเขามาปั้นเป็นรูปกาย แล้วเราจึงได้มาครองอยู่ มาบริโภคใช้สอย ของที่มีอยู่ในโลกนี้ทั้งนั้น ของเราแท้ๆไม่มีอะไรเลย ตายแล้วก็สละปล่อยทิ้งไว้ในโลกทั้งนั้น

บางคนไม่คิดถึงเรื่องเหล่านี้ จึงหลงเข้าไปยึดเอาจนเหนียวแน่น ว่าอะไรๆก็ของกูๆไปหมด ผัว เมีย ลูกหลาน เครื่องใช้ในบ้าน ของกูทั้งนั้น แม้ที่สุด ของเหล่านั้นที่มันหายสูญไปแล้ว หรือมันแตกสลายไปแล้วก็ยังไปยึดว่าของกูอยู่ร่ำไป..."

โอวาทธรรมหลวงปู่เทสก์ เทสรังสี






#การอุทิศบุญ

หลวงพ่อมีคุณตา ซึ่งแกเป็นนายพรานล่าสัตว์ สมัยยังไม่มีปืนก็ใช้หน้าไม้ แต่ก่อนเขาเรียกหน้าเก้ง ล่าลิง ล่าสัตว์ต่างๆ ต่อมามีปืนแก๊ป ก็มาเป็นนายพรานปืนแก๊ปนั่งห่างนั่งเล็งอยู่ ต่อมาๆเมื่อหลวงพ่อมาบวชแล้ว ได้ยินครูบาอาจารย์ท่านเทศน์ก็เก็บมาเล่าให้แกฟัง แน่ะนำให้แกเลิกละสิ่งเหล่านั้น แต่แกก็พูดมาประมาณว่า “หลานไปได้ตาก็ยินดีด้วย แต่ตานี้คงไปด้วยไม่ได้ ก็จะอยู่ไปแบบนี้แหละ แต่ความเป็นตาเป็นหลานก็ยังคงเหมือนเดิม” เวลาคิดถึงแกก็จะมาเยี่ยม อยู่วัดหนองป่าพงก็มา แต่จะให้แกมาเอาศีลเอาธรรมนี้ แกไม่เอา อยู่ต่อมาจนปี พ.ศ.2526 แกก็เสียชีวิต เสียไปเกือบปี ปรากฏว่ามาหาหลวงพ่อในฝันนี่แหละ มาหาอยู่กุฏิ ขาแกนี่ตีตรวน แบกโซ่ทั้งสองข้าง มือก็ใส่กุญแจ นุ่งเสื้อผ้าเก่าๆขาดกะรุ่งกะริ่ง ยืนก้มหน้าอยู่น่ากุฏิ ในความรู้สึกหลวงพ่อมาเจอเลยร้องถามว่า “คุณตาสบายดีไม๊?” แกก็ตอบว่า “สบายดี” แต่หลวงพ่อมาคิดดูแล้วมันไม่น่าจะสบาย โดนตีตรวนบ่าแบบโซ่มาขนาดนี้ จะว่ามาขอบุญก็ไม่พูด อาจจะเป็นกฎอย่างหนึ่งของยมโลก ให้มาแสดงตัวกับญาติพี่น้อง ถ้าเขาคิดได้กรรมวิบากของเราๆก็จะทุเลาเบาบางลง ถ้าคิดไม่ได้ก็ต้องก้มหน้ารับกรรมต่อไป รู้สึกตัวตื่นขึ้นมานั่งคิด แกคงจะมีบาปหนักหนาสากรรจ์มาก คงจะมาขอส่วนบุญกับหลาน ถ้าเป็นแบบนี้หลวงพ่อก็เลยขออุทิศบุญให้ เอาบุญบวชนี้แหละ อุทิศให้คุณตากอง วงคำผา ถ้าหากว่าต้องการบุญกุศลก็ให้ตั้งใจอนุโมทนารับเอา หลวงพ่อก็นั่งให้ใจสงบ เมื่อใจสงบเป็นหนึ่งแล้วก็น้อมใจนึกเอานี่แหละ ไม่ได้ไปหาน้ำหาอะไรมากรวดหรอก ก็แล้วไป ไม่ได้ข้องใจอะไรอีก จนต่อมาหลายเดือน 5-6 เดือน ฝันว่าจะไปกิจนิมนต์ข้างนอก สะพายย่ามออกมานั่งรอรถอยู่ที่หน้าวัด ปรากฏว่าแกซ้อนจักรยานยนต์มาแต่ทางบ.นาส่วงโน่น ขับรถมาเลี้ยวเขาวัดไป เรียกก็ไม่จอด แต่มารอบนี้แต่งตัวดี โซ่ตรวนที่เคยมีก็หายไปหมด เสื้อผ้าใหม่เอี่ยมอ่อง ยิ้มแป้นมาเลย แสดงว่าบุญที่หลวงพ่ออุทิศให้ได้รับแน่นอน คงจะมาส่งข่าวว่าได้รับแล้ว โซ่ตรวนที่เคยตรึงไว้ก็หลุดหมด ด้วยอานิสงค์บุญนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่หลวงพ่อสัมผัสเกี่ยวกับญาติ เกี่ยวกับการอุทิศบุญ มันมีอยู่จริง ไม่ใช่เรื่องพูดเพ้อเจ้อ ขอให้เราตั้งใจแน่วแน่อุทิศบุญ ทำบุญ ก็พอ

พระครูอุดมวนานุรักษ์ (สมหมาย ปิยธัมโม) วัดป่าอุดมวนาสันต์ ทายาทธรรมหลวงปู่ชา สุภัทโท




คนยิ่งมากขึ้นเท่าไหร่ ศาสนาก็ยิ่งเสื่อมมากขึ้นเท่านั้น
คนก็ไม่มีธรรม มีแต่กิเลสตัณหา
นักบวชก็เหมือนกันนั่นแหละ ครูบาอาจารย์ท่านพาดำเนินมา
ท่านไม่เคยมีนะ ว่าให้รู้จักนิสัยใจคอกันนะ
ให้ฝึกหัดการอยู่คนเดียวนะมันสบาย
พวกนักภาวนาคนไหนที่มีภูมิจะรู้เองหรอก
พอได้เข้าใกล้มันต้องมีปีติ มีความเกรงๆกลัวๆนะ
คนไหนที่ภาวนา จิตมันไม่พลุ่งพล่านคิดนั่นคิดนี่หรอก มันเกรงๆกลัวๆอยู่
คนยิ่งภาวนามาก ผู้ที่ยิ่งพบยิ่งมีความรู้สึกเกรงๆ กลัวๆมาก
มันมีนะเรื่องนี้ เพราะวาระจิตมันถึงกัน มันสัมผัสกันได้
คนไหนที่ขี้เกียจมักง่าย อย่าไปอยู่ด้วย อยู่ไปก็ไม่ได้หลักอะไร

หลวงปู่ลี กุสลธโร วัดป่าภูผาแดง อ.หนองวัวซอ จ.อุดรธานี
“บริกรรมพุทโธๆ อย่าให้เผลอ” เทศน์อบรมพระ ปี ๒๕๕๒




อย่าถอนทำความเพียร มันจะเคยตัว
ให้ทำจนชิน ให้ได้เนื้อหรือคุ้นเคย
จึงจะเห็นมรรคเห็นผล
หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต



#อานิสงส์สะพานบุญ

บุญจากการที่เราได้เป็นผู้นำ
ชวนคนนั้นคนนี้ อาจจะเป็นร้อยคน เป็นพันคน ตามกำลังของเรามาร่วมบุญ จะส่งผลให้เรามีบริวารมาก เราก็จะสามารถทำสิ่งใดๆ สำเร็จ ตามใจปรารถนา

เกิดในภพหน้า ชาติใหม่
เราก็จะเกิดเป็นคนที่มี บริวารมาก
เราสามารถสร้างบุญได้ โดยที่เรา
ไม่มีปัจจัยมาก ไม่จำเป็นที่จะต้อง
หาเงินให้ได้เยอะๆ มากๆ
แล้วจึงค่อยไปทำบุญหนักๆ

ถึงแม้ว่าเราไม่มีเงินมาก
แต่ถ้าเกิดเราใช้ความตั้งใจ
ใช้จิตใจที่เป็นพลังบุญนั้น
ไปสร้างไปทำ เราเป็นสะพานบุญให้แก่ผู้อื่น ไปชวนคนนั้นบ้าง ชวนคนนี้บ้าง

เมื่อเราชักชวนกลุ่มคนต่างๆ
มารวมเป็นยอดเงินได้ในยอดหนึ่ง
และนำไปถวาย คนที่เป็นผู้นำ
ในการเป็นประธาน หรือเป็นผู้นำ
ชักชวนผู้อื่นนั้น ก็จะได้อานิสงส์บุญ
เท่ากับยอดบุญ ที่ได้นำมาถวาย

เช่น.. ถ้าเกิดว่าเราร่วมบุญไป สัก 2 พัน
แต่เราชวนคนนั้นบ้าง ชวนคนนี้บ้าง
แจกซองไปทางนั้นทางนี้แจกบุญไปในสายต่างๆ พอรวมยอดมาได้สัก 3 หมื่นก็เท่ากับว่า เราได้ทำบุญ 3 หมื่น

โดยที่เราไม่ต้องรอว่า..
เมื่อไหร่จะมีเงิน รอว่าเมื่อไหร่จะรวย จะได้ทำบุญเยอะๆ ทำบุญมากๆ นี่คืออานิสงส์ของสะพานบุญ

#โอวาทธรรม: หลวงปู่บุญส่ง ฐิตสาโร
วัดสันติวนาราม อ.แก่งหางแมว จ.จันทบุรี