ไม่ว่าคุณจะทำอะไร ไม่ว่าเป็นเด็กหรือผู้ใหญ่ ไม่ว่าจะเป็นหญิงหรือชาย
เล่นมือถือติดมือถือกันไปทั่ว

บางคนติดมากจนวางแทบไม่ลง แม้ขณะเดิน ยืน นั่ง นอน ขับรถ เข้าห้อง
น้ำ ทานข้าว เด็กบางคนได้จับตั้งแต่ยังไม่รู้จักเดิน เพราะแทบทุกเรื่องราวมี
ในมือถือนั้นผ่านอินเตอร์เน็ท ฟังเพลง เล่นเกมส์ ชื้อขาย หาเพื่อน คุยกับเพื่อน
หาแฟน หาคนหาย ต่างๆนาๆ ยากที่จะว่าให้หมดได้ง่าย โดยส่วนมากแล้วในโลก
นี้ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนแล้วแต่มีทั้งคุณ และโทษ หากนำใช้เป็นก็ได้ประโยชน์หาก
นำใช้ไม่เป็นก็เกิดโทษ ดังได้เห็น เด็กสมัยบางคนก็เล่นจนไม่เป็นอันจะทำอะไร
ไม่อยากจะทำอะไรเลย สายตาสันลง บางคนถึงกับมืดบอดไปเลย เพราะติดหนัก
จนมิอาจห้ามใจตัวเองมิให้เล่น บางคนก็โดนหลอกเสียผู้เสียคน ส่วนคุณนั้นมีน้อย
กว่าโทษ เพราะโดยปกติจิตใจของคนเรามักจะไหลลงสู่ที่ต่ำเหมือนแม่น้ำ สิ่งใด
ไม่ดีนั้นมักจะสนใจมากกว่า สิ่งที่ดีนั้นเอง

บางคนเล่นจนไม่สนใจคนรอบข้าง ครอบครัวการงาน ขับรถ
เล่นไปด้วย ชนกันก็มีหลายราย บางคนนั่งเล่นจนเค้าขโมยของ
ตนไปก็ยังไม่รู้ บางคนเล่นจนไม่ยอมพักผ่อนสุขภาพเสื่อมถอย
อ่อนแอ พ่อแม่ควรให้ลูกใช้มือเป็นเวลา คอยดู เอาใจใส่ สิ่งที่เด็ก
นั้นดู และเล่นอยู่ หลายคนเด็กวัยรุ่นต้องเรียนไม่จบเพราะสื่อทาง
อินเตอร์เน็ทนั้น มาจากทุกมุมโลก มาจากทุกชั้นคน ทุกศาสนา
และที่สำคัญ เรื่องดีๆ คนเราโดยส่วนมากมิค่อยจะนำเสนอด้วย

เมื่อมีการนำเสนอแล้วมักจะมีคนเข้าใจผิดคิดว่าอวดอ้างบ้าง ขี้โม้
บ้าง คุยโวบ้าง และคนก็ไม่ค่อยจะติดใจ ส่วนเรื่องที่ไม่ดีนั้นคุยกัน
ฟุ้งเลย ส่งต่อกันไปอย่างรวดเร็วเช่นเรื่อง ฆ่ากัน ข่มขืน ต่างๆ ส่วน
เรื่องลูกที่ดี คนที่ดี ทำตัวดีนั้นมีน้อยมาก ลองค้นหาดูได้ แม้คนที่ดู
ส่วนมากก็ไม่ค่อยที่จะดีใจและสนใจเท่าไหร่ นี้ก็อีกมุมหนื่ง อีกจุด
หนึ่งที่ทำให้สิ่งดีงามลดน้อยถอยลงไปเรื่อยๆ

ยุคนี้เป็นยุคที่เจริญไปด้วยความรู้ คือมีความรู้มากมาย
แต่คนยุคนี้กลับขาดความขยันหมั่นเพียร เป็นสิ่งที่จำเป็นต่อ
การเรียนรู้ไปอย่างน่าเสียดาย และการเลี้ยงดูลูกหลานของบาง
ท่านก็เลี้ยงดูกันแบบผิดๆ รักมากจนเกินไปจนทำให้ไม่มองเห็น

ความจริงในข้อนี้คือ คนเราไม่ว่าจะทำอะไร ก็ล้วนแล้วแต่ต้องอา
ศัยความขยันหมั่นเพียร เพื่อทำ เพื่อเรียนรู้ วิชาต่างๆ เพื่อทำการ
งานต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นการปฏิบัติธรรมก็เช่นเดียวกัน หากขาดสิ่งเหล่า
นี้แล้วก็เปรียบเหมือนขยะของครอบครัว ของหมู่บ้าน ของสังคมนั้นเอง
ความรู้บนมือถือนั้นมีมาก หากมีแต่การดูการเรียนแต่ไม่ลงมือปฏิบัติลง
มือกระทำสักทีก็ย่อมจะไม่เกิดผล และเป็นได้

เกี่ยวกับการสร้างความขยันหมั่นเพียรอ่านเพิ่มเติมจากที่นี้ครับ
http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=19&t=56785

เงินทองยิ่งหาได้ยากอยู่แล้ว เราก็ควรรู้จักใช้จ่ายอย่างประหยัด
รู้จักว่าสิ่งใดควรใช้ สิ่งดีควรละเลิก สิ่งดีควรทำให้เจริญ ทำให้มี
ให้เกิดขึ้น สิ่งใดมีสาระ สิ่งใดไม่มีสาระ สิ่งใดมีสาระมาก สิ่งใด
มีสาระน้อย สิ่งใดมีโทษมาก สิ่งใดมีโทษน้อย ก็เลือกกระทำปฏิบัติ
ให้มีหากสิ่งนั้นดีมีสาระและประโยชน์มากก็ควรเจริญ ลงมือกระทำ
และขจัดสิ่งที่ไม่ดีออกจากตัวเราก่อน แล้วค่อยแผ่ไปสู่คนใกล้ตัว
คนรอบข้างครับ

ลูกเรานั้นหากไม่จำเป็นอย่าเพิ่งชื้อให้เค้าเลยครับ
เป็นการสร้างภาระให้ตัวเองเพิ่มขึ้นมาอีก ลูกผมๆยังไม่
ชื้อให้ แต่พี่สาวชื้อให้แต่เป็นแบบเก่าคือแค่โทรกับรับ
ไม่ใช่รุ่นสัมผัสเล่นเกมส์เล่นเน็ทได้ ส่วนลูกชายก็เรียนอยู่
ป ๔ แล้วผมก็ไม่ชื้อให้ พี่สาวผมท่านก็มิทันชื้อให้ คิดถึง
เมื่อก่อนผมไปเรียน แม้เงินสักแดงเดียวก็ยังไม่ได้เลยอย่า

ไปว่าถึงเรื่องมีถือ แม้แต่ไปก็เดินไปเรียนเดินกลับ ป ๔ ถึง
ได้ขี่จักรยานไปโรงเรียน แต่เดียวนี้ไปรับส่งจนถึง ม ๒ แล้ว
โรงเรียนก็ไม่ไกลเท่าไหร่ แต่ผมให้ลูกสาวเดินกลับ หากไม่
เพราะความคิดผม แล้วละก็คงต้องไปรับอีก ถือเป็นการออก
กำลังกาย สร้างเสริมความแข็งแรงให้ร่างกาย ความขยันหมั่น
เพียร อดทน อดกลั้นเมื่อโดนเพื่อนว่าใส่ แชว หรือดูถูกว่าจน

เมื่อเติบโตไปเค้าก็จะรู้คุณค่าของสิ่งเหล่านั้นได้เองเข้าใจเอง

หลายครั้งผมเห็นพ่อแม่บางคน เอามือถือรุ่นแพงๆ
ให้ลูกตัวเล็กๆ ที่ยังเดินไม่ทันได้เลยถือเล่น หากทำ
ตกแตกเสียหายก็คงหมดไปหลายตัง บางครั้งอาจ
โดนพวกลักขโมยฉุดดึงวิ่งราวไปอีก อาจทำให้ลูก
น้อยบาดเจ็บหรือแม้กระทัั่งเสียชีวิตก็มี ดั่งนั้นเวลา
จะให้ลูกจับเล่นหรือถือก็ควรดูสถานที่ด้วยครับ

เมื่อพ่อแม่ไม่ทันคิดเห็นภัยที่เกิดจากการให้มือถือลูกเล่นแต่
ยังเด็ก คือ เมื่อเค้าเติบโตขึ้นเค้าจะติดมือถือจงแทบไม่อยากจะ
คิดทำอะไร เด็กบางคนติดเล่นจนตาเสีย สายตาสั้น และอาจบอด
ได้ด้วยครับ เมื่อนั้นพ่อแม่คิดได้ก็สายแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วครับ

ยุคนี้เป็นเป็นยุคของมือถือดั่งนั้นเราควรใช้มือถือ
ให้เกิดประโยชน์ด้วยการใช้เป็นเหยื่อยล้อให้ลูก ทำ
การงานต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นการเรียน การงาน ล้างถ้วย
ชาม กวาดบ้าน เช็ดถูบ้านเรียน แล้วค่อยให้เล่นๆเป็นเวลา
เล่นอยู่ในการดูแลของพ่อแม่ ผู้ปกครอง หากเราห้ามเค้าก็
จะออกไปนอกบ้านไปหาเล่นนอกบ้านก็ยังจะไปกันใหญ่

พ่อแม่ไม่ต้องชื้อมือถือให้ลูกหรอกครับ ใช้
เครื่องเดียวกันกับพ่อแม่ด้วยการแบ่งปันสละ
ลด การใช้ลงบ้างเพื่อไม่ให้ตนเองติดด้วยเช่น
กัน ด้วยการให้ลูกใช้ และควรหาเรื่องธรรมะ
เรื่องบาปบุญคุณโทษ เรื่องศีล ธรรมให้ลูกดู
และที่สำคัญตนเองต้องดูด้วย เพื่อเป็นแบบอย่าง
ที่ดี

อยากให้ลูกดีตนควรจะต้องดีก่อน อยากให้ลูกดูตนก็ต้องดูก่อน ดูด้วยกัน

เมื่อเค้าดูแล้วเข้าใจเรื่องกฏแห่งกรรมบ้างแล้วเค้าจะ
ละอายบาป เกรงกลัวต่อการทำบาปเมื่อนั้นลูกเราก็จะ
เริ่มเป็นเด็กดีของพ่อแม่ และสังคมต่อไปครับ

เมื่อโลกทันสมัยเราก็จำเป็นต้องเดินตามแต่ไม่ควรวิ่ง
ตามยุคตามสมัยไปเสียทุกอย่างก็หาไม่ เพราะจะทำให้
ชีวิตเราและครอบครัวคนรอบข้างพลอยเดือดร้อนไปด้วย
การเดินตามนั้นย่อมจะไม่ทำให้ชีวิตลำบากมาก แต่หาก
วิ่งตามแน่นอนไม่นานเลยชีวิตท่านจะพบแต่ความลำบาก
ความหยุ้งยากนานับประการ ย้ำเดินตามแต่มิควรวิ่งตาม

ถึงโลกจะก้าวไปไกลทันสมัยแค่ไหน สิ่งที่ยังควรยึดถือ
และปฏิบัติกันไปตลอดนั้นก็คือคุณความดี ความซื่อสัตย์
ความกตัญญูกตเวที ความอ่อนน้อม ความถ่อมตน ความ
เครารพ ความละอาย ความเกรงกลัวต่อบาป ความเมตตา
กรุณา มุทิตา อุเบกขา การแบ่งปัน ความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่
ความเห็นใจ ความเข้าใจ การอภัย รวมแล้วนั้นก็คือมีศีลธรรม
ย่อมนำความสงบสุขมาให้คุณ ครอบครัว คนใกล้ชิดเพื่อนมิตร
สหาย และสังคมที่ดีได้ครับ

อีกกลุ่มที่สำคัญในการดำเนินชีวิตที่ดีนั้นก็คือ
ทุกคนควรสร้างความขยันหมั่นเพียร ความอดทน
อดกลั้นให้มีให้เกิดขึ้น เมื่อมีสิ่งเหล่านี้แล้วย่อมเป็น
สิ่งที่รับประกันได้ว่าชีวิตของคุณนั้นจะต้องดี เพราะ
สิ่งเหล่านั้นเมื่อมีมากกับบุคคลใดแล้วย่อมจะทำความ
สำเร็จให้เกิด ย่อมสร้างโอกาสให้มีมากขึ้น หากยังไม่
เข้าใจวิธีสร้างเรียนเชิญอ่านได้จากที่นี้ http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=19&t=56897

บางคนก้มหน้าเล่นแต่มือถือจนทำให้ครอบครัวแตกร้าว
เพราะไม่มีเวลาให้แก่ครอบครัวเลย บางคนนั่งรอรถเล่นแต่
มือถือจนเค้าขโมยของไปก็ไม่รู้สึกตัว กว่าจะรู้ตัวขโมยก็ไป
ถึงไหนแล้ว บางคนนั่งเฝ้าร้านขายของลูกค้ามาก็ไม่เห็นเพราะ
มัวแต่ก้มหน้าเล่นมือถือ บนมือถือมีสิ่งที่เพลิดเพลินเจริญตา
เจริญใจ ทำให้หลายคนติดกันจนแถบไม่อยากจะวาง แม้จะทาน
ข้าวก็ยังเล่น ยังเสียดายเล่น นี้เรียกว่าติดหนักแล้ว พอไม่ได้เล่น
ไม่ได้จับเหมือนใจจะขาดลอนๆ เสียอารมณ์ โกรธ ดุด่าว่าคนที่
เอามือถือตนไปเป็นต้น

ใช้ของเป็นได้ประโยชน์ ใช้ไม่เป็นได้แต่โทษได้แต่ภัย

ได้ยินพ่อแม่หลายคนชอบบนว่าการเลี้ยงลูกสมัยนี้เลี้ยงยาก
ลำบาก ที่ว่ายากนั้นผมเห็นว่า เพราะตัวของพ่อแม่เองเป็นสำคัญ
เพราะเป็นผู้นำผู้ปกครอง ผู้วางแผน ออกแบบชีวิตชี้ทางเดินชีวิต
เป็นแบบอย่างให้กับลูก เห็นพ่อแม่ใช้ชีวิตแบบเพียงพอ รู้จักใช้จ่าย
แบบประหยัดบ้าง ไม่ให้สิ่งที่ยังไม่ควรให้แก่ลูกมากเกินไป ไม่ห่วง

ลูกมากเกินไปแล้วก็จะทำให้เลี้ยงง่ายขึ้นมากเลย อย่างเช่นพ่อแม่
ของผมท่านมีลูกตั้ง ๑๑ คน แต่ท่านก็เลี้ยงจนเติบโตและมีชีิวิตที่ปาน
กลางถึงขั้นรวยก็มีได้ ทั้งที่ลูกๆก็มิได้ร่ำเรียนสูงๆกันเลย เพราะอะไร?
เพราะท่านบ่มอบรมให้ลูกๆเน้นในเรื่องของความขยันหมั่นเพียร อดทน
เรียนรู้วิชาชีพ คนเราเมื่อมีสิ่งเหล่านี้แล้วก็ไม่ต้องกลัวว่าจะอดตายหรอกครับ

ยิ่งสมัยนี้แล้วความรู้เต็มเกลื่อนในโลกของอินเตอร์เน็ท หากเรามีความ
ขยันหมั่นเพียร อดทน และตั้งใจจริงแล้วจะเรียนที่ไหนก็ได้ครับ

อย่างผมเลี้ยงลูกนั้น ผมไม่ค่อยจะชื้อของเล่นให้ลูกๆ เพราะเห็นความจริง
ที่ว่า เค้าเล่นไม่กี่วันก็เบื่อแล้ว แล้วก็ต้องชื้อใหม่อีก พ่อแม่บางท่านชื้อของ
เล่นให้ลูกจนเต็มบ้านเลย แม้ลูกเติบโตแล้ว และไม่คิดจะมีลูกอีกก็ยังหวงไว้
ไม่นำไปแจกจายให้เด็กที่เป็นลูกของคนจน คนข้างบ้านเก็บไว้จนผุพังไปก็
ไม่เสียดาย อย่างน่าเสียดาย

หากเราฝึกฝนในเรื่องของความอดทน อดกลั้นบ้างได้แล้ว
ย่อมจะเป็นการดี เช่นเวลา ที่มีมือถือหรือวัตถุสิ่งของอะไรใหม่ๆ
ออกมา ลองไปฝึกดูนะครับ คืออย่าเพิ่งชื้อ แต่ให้บอกตัวเองว่า
ไว้วันหลัง ไว้เดือนหน้าก่อน รอดูก่อน รอก่อน ของเก่ายังใช้ได้
อยู่หากชื้อของใหม่มาของเก่าจะทำไง จะขายก็ขายทุนมาก ยังไม่
จำเป็นประมาณนี้ก็อาจช่วยให้คุณลดค่าใช้จ่ายลงไปได้มากเหมือน
กันครับ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของการแต่งตัวของคุณผู้หญิง หรือเรื่องการ
กินดื่มต่างๆของคุณผู้ชายหากรู้จักอดทน อดกลั้นไว้บ้างก็จะทำให้ชีวิต
ของคุณๆดีขึ้นอย่างแน่นอนครับ แต่ต้องไม่ลืมในเรื่องของการทำบุญ
มีทาน ศีล ภาวนาด้วยนะครับ