eragon_joe เขียน:
หาโอกาสเข้ามาแทรกไม่ได้เลย...
กับเรื่อง มิจฉา หรือ สัมมา เอกอนยังไม่มีความเห็นใด ๆ
เพราะ ความรู้สึกเอกอน ไม่ได้น้อมไปในทั้ง 2 ฝั่งอย่าง เต็มที่
ซึ่งบางครั้ง เอกอนก็บอกไม่ได้ ว่า ผู้ปฏิบัติจะต้องทรงตัวอยู่ในแต่เขตแดนแห่งสัมมาอย่างเดียวหรือไม่
ในวันที่ ความรู้ทางธรรมครุกกรุ่นในใจ วิริยะอาจหาญในธรรมมันอัดแน่น
เขตแดนแห่งสัมมาก็ปรากฏชัดเจนให้เราทรงตัวอยู่ในเขตแดน
อันเป็นหนทางที่เราเข้าใจว่าเป็น สัมมาทิฎฐิ และจิตก็ตั้งมั่น ยึดไว้ ประคองไว้ ทรงไว้
แต่เมื่อบางครั้งที่ภาระงานทางโลกเยอะ
ก็ทำให้เอกอน ห่างเหิน และ ได้คลายการยึดในเขตแดนอันเป็นที่หมายทางธรรมที่เคยเข้าใจว่าเป็นสัมมา
ซึ่งเมื่อเกิดการคลายความยึด บางครั้งเราก็จะเห็นตัวเราในช่วงวันเวลาเหล่านั้น
...ว่าเราหลงในธรรมอันเป็นสัมมา...
การย่างก้าวในเขตแดนที่ โลภะ โทสะ โมหะ ครอบงำ ก็เป็นการย่างก้าวไปพร้อมกับอารมณ์หนึ่ง ๆ
ซึ่งการย่างก้าวในเขตแดนแห่งสัมมา ก็เป็นย่างก้าวที่เราก็ก้าวไปพร้อมกับอารมณ์หนึ่ง ๆ เช่นกัน
และการย่างก้าวที่คลายออกจาก ทั้ง 2 ด้าน ก็เป็นย่างก้าวที่เราก็ก้าวไปพร้อมกับอารมณ์หนึ่ง ๆ เช่นเดียวกันอีกนั่นล่ะ
ซึ่งบางครั้งเราก็ยังตัดสินใจอะไรกับมันไม่ออกหรอก
มันเหมือนราวกับว่า "มันไม่ได้มีอะไร.........สักอย่าง"
บางครั้งเราอาจจะต้องยึดสัมมาในบางช่วง เพื่อก้าวพ้นจากมิจฉาที่รุมร้าว
แต่กระนั้น ก็คงไม่ใช่เรื่องที่ เราจะขังจิตเอาไว้แต่ในแดนสัมมา
สัมมา-มิจฉา ... บางทีมันอาจจะไม่ใช่ทั้งสองที่จะเป็นที่อันเป็นไปของจิตจริง ๆ
บางครั้งก็เลยก็ได้แต่ดูมันอยู่เงียบ ๆ ทำความรู้กับมันไป
ซึ่งการเงียบ บางครั้งมันก็เป็นอารมณ์ที่เป็นมิตรกับเรา
เพราะ เราแค่ทำความรู้สึกตัวอยู่ แต่ยังไม่ได้เข้าไปให้ค่ากับมัน
สาธุ ท่านเอกอนพูดถูกดีแล้วล่ะครับ 
(ผมเองยังเข้าไม่ถึงระดับท่านเลยนะนี่ยังห่างไกลยิ่งนัก)อุปมาเหมือนความหมกมุ่น กับ ความเพียร หรือ.. คนบ้า กับ อัจฉริยะ มันต่างกันแค่พลิกฝ่ามือ คือ..
- อันนึงระลึกไม่ได้ ยั้งคิดไม่ได้ ใจลอย หรือไม่มีความสงบ
- อันนึงระลึกได้ ยับยั้งแยกแยะพิจารณาได้ อย่างสงบตั้งมั่น
การอยู่ระหว่างของ 2 อย่างนี้ เราก็มองเห็นทั้ง 2 ฝั่ง เมื่อกำหนดรู้ ก็จะเห็นสิ่งที่ควรเสพย์ และไม่ควรเสพย์เอง แต่ทว่าจะสามารถพยุงตนในสิ่งที่ถูก ดี ควร ได้มากน้อยแค่ไหน ก็อยู่ที่ใจเราสะสมอบรมจิตในความดีมาพอแล้วหรือยัง
ความดีกับความชั่วต่างกันที่ อันหนึ่งมันเบาเย็นใจไม่เร่าร้อน จิตหนักแน่นมีกำลังฉลาดในการปล่อยวาง แต่อีกอันมันหน่วงตรึง กดข่ม บีบใจให้อ่อแอไม่มีกำลังหวั่นไหวง่าย ไหลพล่านไปตามทุกอย่างที่ตนรับรู้
โดยส่วนตัวผมก็เลยเห็นว่า หากยังเป็นคนดีไม่ได้ ก็ไม่มีทางจะถึงธรรมสูง เพราะต่อให้ท่องครบพระอภิธรรม 7 คัมภีร์ รู้ครบ 84,000 พระธรรมขันธ์ หมกมุ่นปฏิบัติให้ตาย เขาก็ยังเป็นคนขั่วเหมือนเดิม และไม่รู้สิ่งใดของจริง เพราะพระพุทธศาสนาทำที่ใจเป็นหลัก
ดังนั้นเมื่อตราบที่ยังเข้าไม่ถึงถูกตรงทั้ง กาย วาจา ใจ ก็วางใจไว้กลางๆ สบายๆ ไม่หมกมุ่น แต่ไม่ละเลย รู้ประมาณตน รู้พอดีมันก็เพียงพอแล้ว เหมือนที่ท่านเอกอนกล่าวไว้ข้างต้นนั้นแหละครับ(เพราะเราแค่ฆราวาส ปุถุชน ..มีแต่คนไม่ถึงธรรมแต่บ้าอัตตาธรรมเท่านั้นแหละฟุ้งซ่านผิดถูก นี่สูง นั่นต่ำ นี่ใช่ นั่นผิด ทั้งๆที่ตนไม่เคยรู้เห็นอะไรแท้จริงเลย)
โดยความเห็นจากปัญญาที่ยังไม่ถึงเศษฝุ่นติดพระบาทของพระพุทธศาสดาและพระอริยะสาวกอย่างผม ในทางสัมมานั้นผมเห็นว่า
- การชื่นชอบความดี เป็นเหตุให้เจริญทาน และศีล
- การชื่นขอบความดี ทำให้ใจดำรงมั่นในทาน และศีล
- การดำรงมั่นในความดี เป็นเหตุให้ดำรงมั่นใน ทาน และศีลอยู่ทุกเมื่อ
- การดำรงมั่นในความดี อันประกอบด้วยทานและศีล ทำให้เกิดความเอาใจใส่ในความดี
- การเอาใจใส่ในความดี ทำให้เกิดความคิดถึงแต่สิ่งที่ดี คงความดีไว้ รักษาความดีไว้ไม่ให้เสื่อมด้วยดี
- การคงไว้ซึ่งความดี ทำให้เรารับรู้ถึงผลของความดีแต่ละอย่าง แยกต่างหากจากการทำชั่ว เห็นผลสืบต่อของการกระทำความดี เมื่อพิจารณาเห็นย่อมเกิดความรู้แยกแยะความสืบต่อของการกระทำทั้งดีและชั่ว เช่นว่า.. การทำชั่วแม้น้อยนิดก็ยังใจให้เร่าร้อน การทำดีแม้ไม่เห็นผลแต่ก็ทำให้เราไปอยู่ที่ได้ก็เย็นกายสบายใจไม่เร่าร้อน ไม่หวากดกลัว ไม่หวาดระแวง ไม่ต้องหลบซ่อนหลีกเร้น
- เมื่อสอดส่องพิจารณาดีแล้วอย่างนี้เป็นต้น ย่อมเกิดเป็นความเห็น ระลึกรู้พิจารณาแยกแยะดีชั่ว มีหิริพละ โอตตัปปะพละ มีใจน้อมลงสู่การสะสมเหตุในมรรคแบบสาสวะไปจนถึงการอบรมจิตให้ถึงมรรคแบบอนาสวะได้อย่างมั่นคงไม่หวั่นไหว
- ดังนั้นผมจึงเห็นว่าตราบใดที่ยังปุถุชนอยู่ ไม่ควรก้าวล่วงกรรมใคร กรรมแม้น้อยนิดก็ให้ผล บางคนในเวบนี้คงเคยรับรู้ได้แล้ว
- ตราบที่ใจตนยังชั่ว วาจายังชั่ว กายยังชั่ว ก็ไม่ควรมาพร่ำเพ้อโอ้อวด เรื่องพร่ำเพ้อโอ้อวดมันเป็นเรื่องของโลก เพราะความเป็นโลกนี้คนจะดำรงอยู่ด้วยกิเลสตัณหา เป็นสันดานปุถุชนแบบโลกๆเขาทำกัน แค่เพียงกล่าวอ้างธรรมของพระพุทธเจ้ามาเท่านั้น แทนที่จะทำให้พระธรรมสูงค่ากลับยิ่งทำให้เสื่อมเพราะตน เพราะคนอื่นย่อมเห็นว่าการศึกษาธรรมแล้วเป็นแบบคนสันดารปุถุชนเหล่านั้นทำ
- ส่วนโลกุตระเป็นเรื่องของพระอริยะผู้ตัดละสมมติกิเลสของปลอมได้แล้ว ท่านไม่เอาอารมณ์ทางโลกมาปะปน ท่านไม่โม้ธรรมสูง ท่านอยู่กับโลกได้อย่างปรกติ เพราะไม่บ้า ไม่อัตตาธรรม ไม่หลงธรรม แต่เข้าถึงธรรมแล้วนั่นเอง
