https://www.youtube.com/watch?v=mVthvNitb5o

ลูกโดยส่วนมากมักจะเป็นเช่นนี้ เมื่อก่อนผมก็เป็นเช่นกันครับ
เมื่อเรามีความสุขไม่ค่อยจะคิดถึงพ่อกับแม่ ยิ่งอยู่ห่างไกลแล้วก็
ยิ่งจะมีความเหินห่าง แต่เมื่อใดเจอทุกข์หนักแก้ปัญหาไม่ได้ตอน
นั้นก็มักจะนึกถึงแม่เป็นอันดับแรก และพ่อแม่ เมื่อเจ็บหนัก หรือทุกข์
ปางตายก็มักจะร้องเรียกว่า แม่จ้าช่วยลูกด้วย ผมดูเรื่องนี้กับภรรยาแล้ว

ถึงตอนพ่อแม่ดูแลลูก ป้อนข้าวน้ำเช็ดตัวให้ แล้วคิดไปว่า เค้าน่าจะ
นึกเห็นบุญคุณของพ่อแม่ออกตอนนี้ คนที่เรารักแต่เค้าไม่รัก แต่คนที่
รักเรามากที่สุดก็คือพ่อแม่ แต่เราก็มองไม่เห็น พูดแทบไม่ออก เพราะชึ้ง
จุกที่คอน้ำตาคอเลย พอนึกถึงพ่อแม่เราท่านก็จากไปหลายสิบปีแล้ว
เมื่อรู้จักบุญคุณ และรู้จักกราบก็มิได้มีโอกาส แต่ก็นำพาภรรยากราบแม่
ยาย ภรรยาก็ไม่เคยกราบท่านเช่นกัน ท่านก็น้ำตาคอเบ้าเลย แม้ลูกผม
ทั้งสองก็บอกให้กราบท่าน เพราะเคยสั่งสอนอบรมมาพอสมควรเลยทำได้ไม่ยาก

เรียนรู้ทางโลกมามากก็หันมาเรียนรู้เรื่องของ
ชีวิต หรือทางธรรมกันบ้างเผื่อไว้ เมื่อเจอปัญหา
ก็จะได้รับมือและแก้ทันท่วงที มิปล่อยให้ลามปราม
จนบ้างครั้งอาจแก้ไขอะไรไม่ได้เลย

รักลูกมากเกินไป จะเกิดภัยขึ้นในภัยหลัง

เมื่อความรักมีมากก็เกิดการตามใจไปทุกอย่าง
กลัวลูกจะเจ็บ ตาย ทุกข์ เกินไปจนไม่ค่อยจะให้
ทำอะไร และคิดอีกว่าแค่เรียนสูงๆก็จะสบายได้เอง

มักจะได้ยินคำนี้บ่อยๆว่า ทำไมฉันไม่ได้ผัวดี ไม่ได้แฟนดีๆ
กับเค้าสักคน ไม่ได้ลูกดีๆกับเค้า ไม่ได้ภรรยาดีๆกับเค้าบ้างล่ะ

แล้วเคยถามตัวเองไหมครับว่า ตัวเราเองดีแล้วหรือ
ยังไงยังถึงจะเรียกว่าคนดี

ทำตนเช่นไรก็มักจะพบเจอ และได้กับคนเช่นนั้น

เพราะกรรมเป็นเผ่าพันธุ์ กรรมเป็นที่พึ่งอาศัย กรรมเป็นแดนเกิด
ตัวกรรมนั้นแลจะชักนำเราไปพบเจอ หรือชักนำคนเช่นกับเรามาเจอ
กันครับ

ทำตัวดีวันนี้ เพื่ออนาคตจะได้พบแต่สิ่งดีๆ คนดีๆ คู่ดีๆ........
กันเถอะครับ ด้วย การคิดดี พูดดี ทำดี

พ่อแม่ป้อนข้าวลูกตั้งแต่ยังเล็ก เกิดมาใหม่ๆป้อนน้ำ
นม ล้างอุจจาระ ปัสสาวะเรากี่ครั้ง ชักผักนุ่งผ้าห่ม ยาม
เจ็บไข้ได้ป่วยท่านก็ค่อยดูแลรักษา และพาไปหาหมอ
แม้ยามนอนหลับก็ไม่เต็มตา ช่วงเกิดใหม่ลูกร้องไห้แม่
ก็ต้องตื่นมาดูแลลูก ดูว่าลูกหิวหรือถ่ายใส่ผ้า โตขึ้นมาหน่อย
ก็หาเงินส่งเสียให้เล่าเรียนหนังสือ แม้พ่อแม่บางท่านไม่

รู้หนังสืออ่านไม่ออกเขียนไม่ได้ แต่ก็อุตสาหะหาเงินส่ง
ลูกเรียน บางครอบครัวถึงจะยากจนก็ยังส่งลูกให้ได้เรียน
จบสูงๆ แล้วลูกล่ะทำอะไรให้อะไรช่วยเหลืออะไรพ่อแม่
บ้าง เพราะมิได้ปลูกฝังคุณธรรมตั้งแต่เล็ก และปลูกฝัง
บ่อยๆ ความขยันหมั่นเพียร ความเครารพ น้อมน่อมต่อ

ผู้หลักผู้ใหญ่ พอเรียนจบโดยส่วนมากแล้วก็เสียผู้เสียคน
หรือบางทีไม่ทันจบก็ออกนอกลู่นอกทางเดินทางผิดไป
ก็มากเห็นแล้วน่าสังเวธ ความจริงนั้นคนจะดีนั้นมิใช่เพราะ
ร่ำเรียนมาสูงๆ อย่างผมนี้ก็มิได้ร่ำเรียนสูงอะไรจบแค่ ม๔
แต่เพราะความใฝ่รู้ขยันหาความรู้ร่ำเรียนจากข้างนอกคือ

ไม่ใช่ที่โรงเรียน จนทำเป็นหลายอย่าง ไปสมัคงานแต่ละ
ครั้งผมก็ไปลงมือทำให้ดูเลยพอใจรับก็รับไม่พอใจก็ไปสมัค
ที่อื่น แต่เค้าก็รับเพราะเห็นความสามารถ แต่ตอนนี้ผมละทิ้ง
หมดวิชาต่างๆคือไม่ค่อยจะทำ เอาวิชาพระพุทธศาสนาอย่าง
เดียวเป็นหลักเพราะเป็นของดี ของจริง และมีน้อยคนที่สนใจ
ทุ่มเทที่จะเล่าเรียน