เราได้เห็นดาบสโกงนั้น เหมือนกอง
แกลบอันไม่มีข้าวสาร เหมือนไม้เป็นโพลง
ข้างใน เหมือนต้นกล้วยไม่มีแก่น ดาบสโกง
ผู้นี้ไม่มีธรรมของสัตบุรุษ ปราศจากความเป็น
สมณะ ละธรรมขาวคือหิริ เพราะเหตุแห่ง
การเลี้ยงชีวิต. ปัจจันตชนบทกำเริบขึ้น
เพราะโจรอันเที่ยวอยู่ในดง พระชนกของเรา

เมื่อจะเสด็จไปปราบความกำเริบนั้น ตรัสสั่ง
เราว่า พ่ออย่าประมาทในชฎิลผู้มีความเพียร
อันแรงกล้านะ พ่อจงอนุวัตรตามความ
ปรารถนา ด้วยว่าชฎิลนั้น เป็นผู้ให้ความ
สำเร็จความปรารถนาทั้งปวง.

ในบทเหล่านั้น บทว่า ถุสราสึว อตณฺฑุลํ คือดุจกองแกลบอัน
ปราศจากข้าวสารและรำ ดุจต้นไม้เป็นโพลงใหญ่ภายใน. เราเห็นดาบส
ปราศจากสาระมีศีลสาระเป็นต้น ดุจต้นกล้วยไม่มีแก่น ธรรมมีญาณเป็นต้น
ของสัตบุรุษคือคนดีทั้งหลายไม่มีแก่ดาบสนี้เลย. เพราะเหตุไร? เพราะดาบส
นี้ปราศจาก คือเสื่อมจากความเป็นสมณะแม้เพียงศีล. เป็นความจริงดังนั้น

ดาบสนี้ปราศจากธรรมขาวคือหิริ คือเป็นผู้ละธรรมขาวอันได้แก่หิริ เพราะ
เหตุแห่งการเลี้ยงชีวิต. ท่านแสดงว่า เราคิดว่าดาบสนี้เที่ยวไปด้วยเพศ
ของดาบสเพราะเหตุแห่งชีวิตอย่างเดียวเท่านั้น. บทว่า ปรนฺติหิ ท่าน
แสดงว่า ชื่อว่า ปรนฺติโน เพราะมีชายแดนอันเป็นส่วนอื่นเป็นที่อยู่
คืออยู่ในระหว่างพรมแดน. ชายแดนกำเริบด้วยโจรที่อยู่ในดงชายแดน.

พระเจ้ากุรุ พระชนกของเราเมื่อเสด็จไปปราบความกำเริบในชายแดนนั้นให้
สงบ ในกาลนั้นได้สอนเราว่า พ่อโสมนัสสกุมาร พ่ออย่าประมาทชฎิล
ผู้เป็นนายของพ่อมีความเพียรสูง มีตบะกล้ามีอินทรีย์สงบอย่างยิ่ง. ชฎิล
นั้นได้ให้ความสำเร็จที่ปรารถนาทุกอย่างแก่พวกเรา เพราะฉะนั้น พ่อจง
อนุวัตรตามความปรารถนา ตามความชอบใจ อนุเคราะห์ชฎิลนั้น. ดังที่
พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสไว้ว่า:-

เราไปสู่ที่บำรุงชฎิลนั้นแล้วได้กล่าวดังนี้
ว่า ดูก่อนคฤหบดี ท่านสบายดีดอกหรือ
หรือว่าท่านจะให้นำเอาอะไรมา เหตุนั้นดาบส
โกงนั้นอาศัยมานะจึงโกรธเราว่า เราจะให้
พระราชาฆ่าท่านเสียในวันนี้ หรือจะให้ขับไล่

เสียจากแว่นแคว้น พระราชาทรงปราบปัจจันต-
ชนบทสงบแล้ว ได้ตรัสถามชฎิลโกงว่า
พระคุณท่านสบายดีหรือ สักการะสัมมานะ
ยังเป็นไปแก่พระคุณท่านหรือ. ชฎิลโกงนั้น
ทูลแด่พระราชาเหมือนว่าพระกุมารจะทำให้
ฉิบหาย. พระราชาทรงสดับคำของชฎิลโกงนั้น
ทรงมีพระราชบัญชาว่า จงตัดศีรษะเสียในที่นี้

นั่นแหละ จงสับฟันบั่นออกเป็น ๔ ท่อน
ทิ้งไว้ในท่ามกลางถนนให้คนเห็นว่า นั่นเป็น
ผลของคนเบียดเบียนชฎิล พวกเพชฌฆาต
มีใจดุร้ายไม่มีสงสารเหล่านั้น เพราะมีพระราช-
บัญชา เมื่อเรานั่งอยู่บนตักของพระมารดา
ก็ฉุดคร่านำเราไป.