มีรักที่ไหนมีทุกข์ที่นั้น
ความรักความใคร่มันโตขึ้นมาได้
รักน้อยๆ ต่อไปมันก็รักมากเข้าๆ
เมื่อไรจะออกจากกันได้
ถ้าจะออกจากกันก็เป็นห่วงเป็นทุกข์
ความผูกความพันมันเหนียวแน่นมาก
เหนียวแน่นจนลืมตัวเอง
หลวงปู่ท่อน ญาณธโร





ให้หมั่นสวดมนต์คาถาท่านพ่อลี
"อะระหัง พุทโธ อิติปิโส ภะคะวา นะมามิหัง"
เอาสัก๓รอบหรือ๕รอบ
ถ้าเวลาไม่พอ เอารอบเดียวเป็นนิจศีลนะ
เเล้วจึงนั่งสมาธิ๕นาทีหรือกว่านั้น เเล้วเเต่เวลา
เเล้วเเผ่บุญตามเเบบเเล้วจึงค่อยนอนนะ
ความเป็นมงคลกลับมาหาเราหมด
ความดีนี้กลับมาหาเราหมด ไปที่ไหนมีเเต่ความสุข

หลวงปู่ฟัก สันติธัมโม



อัศจรรย์แห่งการภาวนาได้เห็นในทิพยจักขุ

เมื่อครั้งที่หลวงปู่ไม อินทสิริ ไปสร้างวัดป่าหนองช้างคาว ใหม่ๆ หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต ซึ่งเป็นพระอรหันต์ ท่านนิพพานปี พ.ศ. ๒๔๙๒ ท่านนิพพานไปนานหลายปี แต่ท่านก็มาเยี่ยมหลวงปู่อยู่บ่อยๆ และพระอุปคุตซึ่งท่านนิพพานไป ๒,๐๐๐ กว่าปี ท่านก็มาเยี่ยมหลวงปู่ และเมื่อครั้งที่หลวงปู่ไมเป็นเณรอายุ ๑๙ ปี มีพระอรหันต์ที่ยังมีชีวิตอยู่มาเยี่ยม พระอรหันต์องค์นั้นคือ หลวงปู่อ่อน ญาณสิริ

ตอนนั้นหลวงปู่ไมเป็นเณร นั่งภาวนาอยู่ในกุฏิ จิตใจสว่างไสวอยู่นั้น เห็นหลวงปู่อ่อนเหาะมาโดยอากาศ มาสนทนาธรรม แก้ปัญหาธรรมให้เณรไมอยู่เป็นประจำ จึงทำให้เณรไมได้บรรลุธรรมขั้นสูงขึ้นเป็นลำดับ เณรไม เมื่อได้หลวงปู่อ่อน เป็นพ่อแม่ทางธรรมเพิ่มอีก จึงอยากจะตอบแทนบุญคุณ จึงได้ถามหลวงปู่อ่อนว่า

"หลวงปู่ครับ หลวงปู่มาจากวัดไหนครับ?

หลวงปู่อ่อนก็ตอบว่า “มาจากวัดป่านิโครธาราม อำเภอหนองวัวซอ จังหวัดอุดรธานี ซึ่งห่างจากวัดของเณรไม ประมาณ ๑๐๐ กิโลเมตร”

นี้แหละความอัศจรรย์ของการภาวนา ทั้งๆ ที่ไม่เคยเห็นหน้าตากันเลย ก็ได้เห็นกันในทิพย์จักษุ ได้เห็นทั้งพระอรหันต์ที่ยังมีชีวิตอยู่มาเยี่ยม และได้เห็นทั้งพระอรหันต์ที่นิพพานไปแล้วมาเยี่ยม คำว่านิพพานจะเรียกว่า "ผู้มีจิตที่ไม่ตาย" ก็ไม่ผิด

หลวงปู่ไม อินทสิริ
(เทศน์สอนพระเณร)





'...ไม่มีสภาวะจิตใดที่ไม่ปรุงแต่ง เว้นจากจิตแห่งอริยะบุคคล การทำให้เราเท่าทันและพ้นไปจากอำนาจการปรุงแต่งของจิต ตัดวงจรแห่งความทุกข์ และการเกิด แก่ เจ็บ ตาย นั้นมีเพียงการภาวนาเท่านั้น..."

หลวงปู่บุญฤทธิ์ ปัณฑิโต