"เราสร้างความดีกับใคร เราก็ดีใจ ถึงเขาไม่รู้ แต่เรารู้
ในทำนองเดียวกัน เราทำความชั่ว ถึงเขาไม่รู้ แต่เรารู้"
หลวงพ่อจรัญ ฐิตธัมโม





"วิ่งไล่ความสุขเท่าไร
ก็ไม่ทันสักที

หยุดวุ่น หยุดฟุ้งเมื่อไร
ความสุข ก็มาหาเราเอง"

พระอาจารย์ชยสาโร ภิกขุ







การแผ่เมตตาต้องมีทุกวัน เราจะ อะหัง สุขิโต โหมิ นิททุกโข โหมิ อะเวโร โหมิ ก็ได้ หรือ สัพเพ สัตตา สะทา โหนตุ อะเวรา สุขะชีวิโน ก็ได้ เมื่อพูดจบแล้วภาษาใจของเราต้องมีอีก นึกในใจว่า ข้าพเจ้าจงเป็นสุข ผู้อื่นจงเป็นสุข ข้าพเจ้าต้องการความสุขอย่างไร ผู้อื่น สัตว์อื่น วิญญาณอื่น ทั่วไตรโลกธาตุ ขอให้มีความสุขอย่างที่ข้าพเจ้าต้องการ อย่างที่ข้าพเจ้าปรารถนา ทุกๆดวงใจ ทุกๆวิญญาณ ด้วยเทอญ กล่าวออกมาจากใจจริงๆ นึกคำนี้ออกมาจากใจจริง

ข้าพเจ้าจะไม่ผูกพยายาทอาฆาตจองเวรกับใครๆทั้งหมดในพื้นปฐพีนี้ เพราะต่างคนต่างก็มีกรรมของใครของเรา เขาก็มีกรรมของเขา เราก็มีกรรมของเรา กรรมดีกรรมชั่วอยู่กับตัวของเรากับตัวของเขาทุกคน แบกกรรมดีกรรมชั่วของใครของเราอยู่แล้ว เราก็ให้อภัยทุกคน ที่ผ่านๆมาแล้วก็ถือว่าผ่านไป เราไม่ถือโทษโกรธเคืองให้กับเขา เขาจะมาถือโทษโกรธเคือง อันนั้นก็สุดแท้แต่ใจของเขา แต่เราก็ไม่ได้สนใจ
ไม่ต่อล้อต่อเถียงตอแยกับเขาอีก เราจะอยู่แบบเป็นธรรม

หลวงพ่ออินทร์ถวาย สันตุสสโก
วัดป่านาคำน้อย อ.นายูง จ.อุดรธานี






สูเจ้าทุกคนนี้ ...
1.ไหว้พระเช้าเย็นได้ทำอยู่หรือ
2.เคารพบิดามารดาได้ทำอยู่หรือ บำรุงได้อยู่หรือ
3.ตอบแทนคนผู้มี่คุณ ได้ทำอยู่หรือ
4.ศีล5ได้ไหม วันพระ ศีล 8 ได้ไหม
5.ความดีเป็นอย่างใด ความชั่วเป็นอย่างใด
6.ได้ฝึกภาวนาไหมล่ะ
7.รู้จักไหมตนของตน เกิดมาแล้วต้องตาย

ตายแล้วเสาะหาเกิด เกิดแล้วอยากใหญ่ ศึกษาเล่าเรียน เป็นโลก เป็นสงสาร ได้ลูกได้หลาน แก่เฒ่าไม่ต้องการ ตายไม่อยากได้ จึงให้รู้จักตนเอง อย่าไปรู้แต่โลก ตัวเองไม่รู้ใช้ไม่ได้ ตั้งใจคิดอ่านแก้ไขตนเองทุกคน อยากได้บุญ ทำบุญ บุญพาไปดี อยากได้ทุกข์ ให้ทำความชั่ว ชั่วพาไปนรก อยากได้ธรรมะให้ปฏิบัติเอา

ธรรมะมีมาก ก็รู้จักตัวเองมาก
ธรรมะมีน้อย ก็รู้จักน้อย
ไม่มีธรรมะใดๆ ในใจ ก็อยู่ไปในโลกผู้ทุกข์นี้
ตั้งใจของตนทุกคนเน้อ!
หลวงตาเฒ่าผู้นี้ บอกไว้แล้ว ให้สูเจ้าตั้งใจทำความดี

หลวงปู่จาม มหาปุญโญ

จิตที่คิดจะเอากิเลสย่อมจะเผารนจิต
จิตที่คิดแต่จะให้ ย่อมยังจิตให้ชุ่มเย็นเป็นสุข

รับมาก็มากแล้ว ให้บ้างจะเป็นไรไป

พ่อแม่มีแต่ให้ แล้วเราล่ะได้ให้อะไรแด่ท่านบ้างหรือยัง

เมื่อเมตตามีมากก็จะกลายเป็นควากรุณาอยากช่วยเหลือ
แบ่งปันสิ่งของหยิบยื่นสิ่งดีๆให้แก่กัน ความผูกพันเริ่มเกิดความ
สมัคคีก็เริ่มเจริญงอกงามนั้นคือต้นเหตุของความร่วมแรงร่วมใจ
ความสงบร่มเย็น และความสุข

เมตตาเจริญ ปัญญาก็ย่อมเจริญ เพราะธรรม
ทั้งหมดย่อมจะเกี่ยวเนื่องเชื่อมต่อถึงกันเกี่ยวพัน
กัน เกื้อหนุนกัน