คำที่สอง คือ “อายุยืนยาว” อายุเท่าไรจึงจะเรียกว่าอายุยืนยาว ปัจจุบันนี้อายุขัยประชากรไทยทั่วประเทศเฉลี่ย ชาย ๖๐ ปี หญิง ๖๔ ปี ในประเทศที่เจริญแล้ว เช่น ในยุโรปหรืออเมริกา อายุขัยประชากรชายหญิงสูงถึง ๗๖ และ ๙๗ ปี ตามลำดับ ในปัจจุบันนี้ข้าราชการในประเทศไทยเกษียณอายุชายหญิงเท่ากัน คือ ๖๐ ปี ในสหรัฐอเมริกาถึง ๖๕ ปี สรุปแล้วที่เรียกว่า อายุยืนนั้นก็น่าจะมีอายุให้นานกว่า ๖๐ ปี เป็นอย่างน้อย

สิ่งที่ทำให้อายุสั้น หรืออายุยืนนั้น คือ "ความตาย" สาเหตุของความตายทางวิทยาศาสตร์ จำแนกได้ ๗ อย่าง คือ

๑.ตายด้วยเชื้อโรค เช่น วัณโรค อหิวาต์ คอตีบ บาดทะยัก ไว้รัส เป็นต้น

๒.ตายด้วยโรคไม่มีเชื้อ เช่น มะเร็ง เบาหวาน ความดันสูง เส้นโลหิตแตก เป็นต้น

๓.ตายด้วยโรคจากสารมีพิษ เช่น โรคพิษสารตะกั่ว ปรอท แมงกานีส หรือ ถูกวางยาพิษต่างๆ

๔. ตายด้วยโรคจากสิ่งแวดล้อม ได้แก่ อากาศแปรปรวน หนาวจัด ร้อนจัด ความกดอากาศสูง หรือต่ำ

๕.ตายด้วยการกินอาหารมากไป เช่น โรคหลอดเลือด โรคหัวใจ

๖.ตายด้วยการขาดแคลน เช่น ขาดอาหาร ขาดไวตามิน ขาดเกลือแร่

๗.ตายด้วยอุบัติเหตุ อัตตวินิบาตกรรมหรือฆาตกรรม (หรือสงคราม)

ส่วนทางพุทธศาสนา ได้จำแนกสาเหตุแห่งการตายไว้ ดังนี้ คือ

๑.อายุขัย (หมดอายุ)
๒.กรรมขัย (หมดกรรม)
๓.อุภยขัย (ความชรา)
๔.อุปัจเฉทกรรม (อุบัติเหตุ) อันตรายต่างๆ หรือ (ตายโหง)

มนุษย์เราแม้จะมีสุขภาพอนามัยดีแข็งแรงปานใด แต่ก็อาจจะต้องตายได้ทุกเวลาทุกโอกาส เช่น ตายด้วยอุบัติเหตุ หรือตายด้วยโรคไม่ติดจากเชื้อ เช่น มะเร็ง หรือ
ตายด้วยโรคติดเชื้อ เช่น อหิวาต์ หรือไข้มาลาเรีย เรียกว่า หมดเวรหมดกรรม ก็แล้วแต่ความเชื่อของตน

แต่มนุษย์ทุกรูปทุกนามไม่มีใครอยากตายในวัยอันไม่สมควร ทุกคนอยากจะมีชีวิตอยู่นานเท่าที่จะนานได้ แต่ขอให้มีชีวิตอย่างสบายไม่พิกลพิการ

แม้บางคนปากก็พูดว่า พออายุเลย ๖๐ ปีแล้ว ก็ไม่อยากอยู่ให้เป็นภาระแก่ลูกหลาน แต่เอาจริงๆ เข้า พออายุผ่านเข้าวัย ๖๐ ก็ยังไม่อยากตายด้วยกันทุกคน

ยิ่งสมัยนี้จะเห็นได้ว่า การระวังรักษาสุขภาพอนามัยดีขึ้นจนผู้มีอายุ ๖๕ หรือ ๗๐ ปี ยังดูกระชุ่มกระชวย สวยงามแข็งแรงดีอยู่กับคนอายุ ๕๐-๖๐ ปี ก็มีอยู่ไม่น้อย หรือ
มนุษย์บางประเทศ เช่น ในรัสเซีย ซึ่งอาศัยอยู่บนภูเขาอากาศดี เดินขึ้นลงเขาอยู่เสมอ มนุษย์เหล่านี้ อายุเกิน ๑๒๐ ปี ยังแข็งแรงไม่เป็นภาระแก่ลูกหลานก็มีอยู่มากมาย ดังนี้ เป็นต้น

สรุปแล้ว มนุษย์ต้องการมีชีวิตยืนยาวด้วยกันทุกคน และทุกคนไม่ต้องการจะสร้างภาระและปัญหาให้แก่ลูกหลาน
ฉะนั้น ควรต้องมีการออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอโดยวิธีที่ถูกต้อง และระวังรักษาสุขภาพตนให้ดีอยู่เสมอ และปฏิบัติคือฝึกฝนจิตให้มีสมาธิ (พักจิต) ควบคู่ไปด้วยกันจึงจะมีชีวิตยืนยาวนาน และมีความแข็งแรงและมีความสุขได้พึงประสงค์


ต่อที่


http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=1&t=56993

จงกรม เดินไปมาโดยมีสติกำกับ (กำกับก้าวเดินไปแต่ละก้าวๆ)



อานิสงส์การเดินจงกรม ๕ อย่าง คือ

๑. เป็นผู้อดทนต่อการเดินทางไกล
๒. เป็นผู้อดทนต่อการบำเพ็ญเพียร
๓. เป็นผู้มีอาพาธน้อย
๔. อาหารที่กิน ดื่ม เคี้ยว ลิ้มแล้ว ย่อยง่าย
๕. สมาธิที่ได้เพราะการเดินจงกรม ตั้งอยู่ได้นาน

พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๔ อังคุตตรนิกาย ปัญจก-ฉักกนิบาต
หน้าที่ ๒๖

เพื่อจำง่าย

อาพาธน้อย
ย่อยอาหาร
นานในสมาธิ
ดำริเพียร
เซียนในการเดินทาง

กำหนดูรู้ทันกาย เวทนา จิต และธรรม ขณะนั้นสภาวะใดเกิดกระทบความรู้สึกกำหนดรู้อันนั้นขณะนั้นเดี๋ยวนั้น


@กายานุปัสสนา (ลมหายใจเข้า-ออก รวมทั้งการเคลื่อนไหวร่างกาย)

@เวทนานุปัสสนา

@จิตตานุปัสสนา

@ธัมมานุปัสสนา ซึ่งได้แก่ นิวรณ์ธรรม

โหดร้ายแทบหมดตัว ค่ารักษา รพ.เอกชน แพงเว่อร์ 600 เท่า



https://www.thairath.co.th/content/1466668

เบื้องต้นดูแลสุขภาพตนเองทั้งกายทั้งใจเสียตั้งแต่เดี๋ยวนี้

ร่างกายจะแข็งแรงต้องเคลื่อนไหว คือ ออกกำลังกายสม่ำเสมอ ส่วนด้านจิตใจจะแข็งแรงต้องสงบนิ่งควบคุมมันได้

ควรจะปฏิบัติ ๗ อ + พ (พักผ่อนให้เพียงพอ)

+ ออกกำลัง
+ อากาศ
+ อาศัย(ที่อยู่สะอาด)
+ อบรมกาย อบรมจิต
+ อดทน อดกลั้น
+ อาพอน (เครื่องนุ่งห่มสะอาด)
+ อาหาร

สิ่งที่โหดร้ายกว่านั้นยังมีอีกเยอะหากยังไม่เข้าใจ
เรื่องการดำเนินชีวิต ยังไม่ละสิ่งที่ควรละ และไม่ปฏิบัติ
สิ่งที่ควรปฏิบัติ

เสียทรัพย์ยังนับว่าดี เสียอวัยวะเสียชีวิตนี้สิหนักยิ่งกว่า

เจ็บไข้ได้ป่วยไม่มีทรัพย์ไม่มีเงินค่าหมอรักษา มันก็เสียชีวิตอยู่ทางเข้าโรงพยาบาลเท่านั้นแหละ