หนังสื่อเรื่อง "ทำอย่างไรจึงจะมีชีวิตยืนยาว และมีความสุข"

โดยนายแพทย์ เฉก ธนะสิริ

เรื่องของสุขภาพถือว่าเป็นเรื่องสำคัญ ทุกคนต้องการมีสุขภาพดี แต่ไม่ปฏิบัติตามหลักของสุขภาพและอนามัยส่วนบุคคล กลับปล่อยปละละเลยไม่เอาใจใส่กับสุขภาพของตนเองเท่าที่ควรอันเป็นเหตุให้ร่างกายทรุดโทรม ตรงกันข้ามมีคนจำนวนมากกลับไปสนใจสิ่งอื่นๆ มากกว่าตนเอง เช่น พยายามนำรถยนต์คันสวยงามไปอู่เพื่อให้ช่างตรวจสอบเครื่องยนต์อยู่เสมอ
นำสุนัขที่เลี้ยงไว้ที่บ้านไปให้สัตวแพทย์ตรวจตามคำสั่งของสัตวแพทย์ แต่ในปีหนึ่ง ๆ เขาไม่เคยตรวจสอบสุขภาพของตนเองเลย จึงไม่ต้องสงสัยเลยว่า ทำไมคนบางคนจึงอายุสั้น

(คำนำบางนำของผู้เขียน)

เหตุจูงใจให้เขียนเรื่องนี้ขึ้น เพราะผู้เขียนมีบิดาที่มีสุขภาพกาย และสุขภาพจิตแข็งแรงสมบูรณ์ยากที่จะมีบุคคลวัยใกล้เคียงกันเทียบได้

ตลอดชีวิตของท่านเกือบจะไม่เคยได้ยินคำว่า ปวดหัว เป็นหวัด ไอ ตัวร้อน เมื่อย ปวด แม้จะเข้าสู่วัยชรามากถึง ๙๐ ปี ก็ตาม ก็ไม่ปรากฏอาการหลงหรือเลอะเลือน ความทรงจำดีตลอด แม้ในขณะนอนป่วยครั้งสุดท้ายในชีวิตก็ไม่กระวนกระวาย ไม่สั่งเสียเรียกหาหรือแสดงความห่วงใยวิตกกังวลแม้แต่น้อย ท่านได้ใช้ชีวิตทั้งทางโลก และทางธรรมอย่างมีความสุขกายสุขใจตามควรแก่อัตภาพ แม้กาลเวลาใดที่มีปัญหาเดือดร้อนใจเกิดขึ้นท่านก็สามารถตัดความวิตกกังวลได้โดยสิ้นเชิง ไม่มีการเก็บเอามาเป็นอารมณ์ ยังคงกินได้นอนหลับโดยตลอดจนกระทั่งบั้นปลายของชีวิต

เมื่อล้มหมอนนอนเสื่อแล้ว หลังจากนั้นอีกประมาณ ๒ เดือน ก็ค่อยงอมและมอดดับไป โดยไม่มีอาการเจ็บปวดอย่างใดทั้งสิ้น ทั้งๆที่ได้ตรวจทางการแพทย์พบทั้งเบาหวาน วัณโรคปอดและมะเร็งปอด ที่ลามไปจากอวัยวะส่วนอื่น แต่ตรวจไม่พบว่ามาจากที่ใด และสงสัยว่าลามไปที่ตับด้วย
สำหรับสองโรคแรกนั้น ได้ตรวจพบเมื่ออายุประมาณ ๖๐ ปี ทั้งสองโรคไม่มีอาการอย่างใดเลย ตรวจจากพยาธิสภาพแล้วหมอแปลกใจที่ไม่มีอาการเจ็บปวดแม้แต่น้อย ทั้งนี้ เป็นเพราะพ่อออกกำลังกายเพื่อสุขภาพจริงๆ ด้วยการเดินไกลทุกวันทุกโอกาส จนตลอดอายุขัยของท่าน และในตอนเย็นก่อนอาหารท่านจะสวดมนต์ไว้พระ ทำสมาธิเป็นประจำเช่นกัน สิ่งเหล่านี้ จึงช่วยให้พ่อมีสุขภาพกายและจิตดีเยี่ยม โรคภัยไม่สามารถลุกลามและไม่มีอาการเท่าที่ควร

อาการต่างๆ ที่ไม่ปรากฏนี้ ผู้เขียนเชื่อว่า เป็นด้วยอำนาจของพลังจิต จากการปฏิบัติสมาธิเป็นประจำจนสามารถแยกกายกับจิตได้ หรือเรียกว่า สมาธิแยกเวทนา เพราะจิตรู้ว่างไม่เกาะเกี่ยวกับกาย จึงสามารถบรรเทาความเจ็บปวดของตัวเองได้

ระหว่างการป่วยของพ่อ ผู้เขียนนอนเฝ้าปฏิบัติท่านทุกคืน ท่านได้ปฏิบัติสมาธิสวดมนต์ขณะนอนป่วย ตั้งแต่จำบทสวดมนต์ได้หมดจนหลงๆลืมๆ จนที่สุดชีวิตของท่านก็ค่อยๆมอดดับไปเปรียบเสมือนตะเกียงลานที่ดับทั้งแสงและเสียงลาน เพราะหมดทั้งลาน ไส้ และน้ำมันโดยแท้
ฯลฯ

ในฐานะที่ผู้เขียนเป็นแพทย์ที่สนใจและปฏิบัติเรื่องการออกกำลังกายเพื่อสุขภาพและการ”พักจิต”อย่างสม่ำเสมอติดต่อกันไม่ต่ำกว่า ๑๒ ปี และในระยะประมาณ ๕-๖ ปี ที่ผ่านมาเป็นระยะเวลาที่ผู้เขียนมี ”เวลานอก” ให้โอกาสผู้เขียนได้มีโอกาสฝึกปฏิบัติทางด้านจิตบ้างตามสมควร

นอกจากนั้น ยังได้มีโอกาสศึกษาหาความรู้จากครูอาจารย์และผู้สูงอายุอีกหลายท่าน ตลอดจนได้ศึกษาจากตำราและเอกสารต่างๆ มาเสนอประกอบบทความนี้ ซึ่งปรากฏอยู่ท้ายเล่มเพื่อสำหรับท่านผู้สนใจจะได้ค้นคว้าอานประกอบได้สะดวกยิ่งขึ้น

เรื่องของจิต เป็นเรื่องที่น่าสนใจอย่างยิ่ง ผู้เขียนอยากจะกล่าวว่า เป็นหัวใจของการดำรงชีวิตที่จะประกอบสัมมาชีพโดบริสุทธิ์ผุดผ่องอย่างมีประสิทธิภาพ และมีชีวิตอยู่อย่างมีความสุขแท้จริง เป็นเรื่องละเอียดอ่อน เข้าใจและอธิบายยาก หากไม่ได้ปฏิบัติด้วยตัวเอง ผู้เขียนรู้ไม่ลึกซึ้งดีพอ จึงจำเป็นต้องอ้างอิงท่านผู้รู้แท้จริงในด้านต่างๆ เอาไว้ท้ายเล่ม ฯลฯ

ดังได้ทราบเรียนให้ท่านผู้อ่านได้ทราบในตอนต้นแล้ว ถึงเหตุดลใจให้เขียนเรื่องนี้เพราะธรรมฉันทะของผู้เขียนเองอันสืบเนื่องมาจากความมีสุขภาพกาย และจิต ของผู้เขียน นับว่าดีเลิศจนชีวิตหาไม่ทั้งๆที่ความรู้อันลึกซึ้งในเรื่องของจิตของผู้เขียนนั้นน้อยเต็มที

ส่วนเรื่องกายนั้น เพราะเป็นแพทย์จึงพอทราบบ้าง ฉะนั้นจึงเชื่อว่าเนื้อหาของเรื่องและความคิดเห็นตลอดจนหลักวิชาอภิจิตวิทยาหรือหลักธรรมก็ดีที่ไม่ถูกต้อง ผู้เขียนใคร่ขอประทานอภัยท่านผู้รู้ และจะเป็นพระคุณอย่างสูงถ้าหากท่านจะได้กรุณาแจ้งให้ผู้เขียนทราบในส่วนที่ไม่ถูกต้องนั้น

ฯลฯ

(น.พ.เฉก ธนะสิริ)

"สุขอื่นใดยิ่งกว่าความสงบเป็นไม่มี"

"ผู้มีความสุขที่สุดในโลก ได้แก่บุคคลที่ได้สร้างความสุขให้ผู้อื่นและตัวเองได้มากที่สุด"

เรามักจะได้ยินได้ฟัง และจากการพินิจพิจารณาตัวของเราเองแล้วจะเห็นว่า ชีวิตเรานี้มันสั้นนัก วันเวลาผ่านไปแต่ละวันแต่ละปีช่างรวดเร็วจริงๆ เรายังจำได้ ยังกับว่า เมื่อวานนี้เองว่าเรายังเป็นเด็กซุกซนวิ่งเล่นอยู่หยกๆ บัดนี้เรามีอายุล่วงเข้าปูนนี้แล้ว

ถ้าเราไม่คิด หรือไม่ตระเตรียมตัวเตรียมใจในเรื่องเหล่านี้แล้ว เราเองก็จะเกิดความรู้สึกเสมอๆว่า นี่ถ้าเราได้ปฏิบัติหรือได้กระทำสิ่งนั้นสิ่งนี้เสียตั้งแต่เมื่อนั้นเมื่อนี้ เราก็คงจะดีกว่านี้

แต่อย่าไปคิดถึงมันให้เสียเวลาเลย เพราะมันได้กลายเป็นอดีตไปแล้ว วันเวลาที่ผ่านไปนั้น เราจะจับเอามาถอยหลังตั้งต้นกันใหม่ก็เป็นไปไม่ได้ ฉะนั้น พึงควรจะคิดจะทำอะไรทันทีเสียแต่วันนี้ หรือปัจจุบันนี้ จะไม่ดีกว่าหรือ


เราจะไม่คิดบ้างเลยหรือ และเราจะไม่ลองปฏิบัติด้วยตัวของเราเพื่อตัวของเราเองบ้างหรือว่า จะทำอย่างไร เราจึงจะมีชีวิตที่มีความสุขทั้งทางโลกผสมธรรม มีอายุยืนยาวตามสมควร และในที่สุดเมื่อจะตายก็น่าจะตายอย่างสงบ หมดอายุขัยไม่ทรมาน และไม่เป็นภาระแก่ลูกหลานหรือผู้ใกล้ชิด


สิ่งเหล่านี้ จะทำได้ จะต้องมีการฝึกกาย ฝึกจิต เตรียมกาย เตรียมใจ ตลอดจนควรจะต้องเตรียมตายให้พร้อมด้วย ทำได้อย่างนี้แล้วท่านก็จะเป็นผู้ที่มีความสุขที่คนอื่นอิจฉา


หากท่านคิดอย่างนี้แล้ว ผู้เขียนก็ใคร่ขอเชิญท่านค่อยๆอ่านบทความนี้ อ่านแล้วคิดถามตัวท่านเองตามไปด้วยว่าจริงอย่างที่เขียนหรือไม่

ในหัวข้อเรื่องนี้ มีคำอยู่ ๓ คำ คือ

๑.ชีวิต
๒.อายุยืนยาว
๓.ความสุข

คำแรก คือ "ชีวิต" ในที่นี้ หมายถึงชีวิตมนุษย์เราท่าน ชีวิตของเรานี้ประกอบด้วยเซลล์ชนิดต่างๆมากมายหลายหมื่นชนิด แต่ละชนิดก็จะประกอบด้วยเซลล์ของแต่ละชนิดๆ อีกมากมายหลายล้านเซลล์ ประกอบกันเป็นเรือนร่างของเรา หรือเป็นชีวิตมนุษย์เรานี่เอง

มีความจำเป็นจะต้องทำความเข้าใจให้ถ่องแท้ในเรื่องชีวิตมนุษย์ ว่ามนุษย์นั้นเกิดขึ้นมาได้อย่างไรเสียก่อน

ชีวิตมนุษย์นั้นเกิดจากการผสมพันธ์ุระหว่างชาย กับ หญิง ซึ่งมีตัวอสุจิของชายเพียง ๑ ตัวเท่านั้น ในจำนวนหลายล้านตัวที่สามารถวิ่งชอนไชเข้าไปผสมพันธ์ุ กับ ไข่ในรังไข่ของหญิง แล้วก็จะเจริญเติบโตในครรภ์มารดาจนครบกำหนดคลอดออกมา อย่างไรก็ดี จำต้องนำเอาความรู้อันลึกซึ้งของสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าที่ท่านมี "ธาตุรู้" ด้วยญาณว่า ชีวิตจะเกิดขึ้นได้นั้น นอกจากอสุจิ กับ ไข่จะผสมกันและมีสิ่งแวดล้อมที่เหมาะสมแล้ว ยังมีตัวกลางอีกคือ "ปฏิสนธิวิญญาณ" หรือ "กรรม" เข้าไปมีบทบาทให้แต่ละชีวิตแตกต่างกันไป

ยิ่งยาวก็ยิ่งร่วงโรย ไม่น่าปราถนาเลยสำหรับผมตอน
นี้ ฟันก็หายไปหลายเล่มละ จะทานอะไรแต่ละอย่างลำบาก
ลำบน ทานร้อนไปก็ไม่ได้ เย็นไปก็ไม่ได้ ยังดีที่ปฏิบัติธรรม
มาบ้างเลยทำใจปล่อยวางได้บ้าง มิงั้นคงหงุดหงิดน่าดู จิตเป็น
นายกายเป็นบ่าว คนโดยส่วนมากจะบริหารแต่ร่างกายไม่ค่อย
บริหารจิตเท่าไหร่ เรื่องเพื่อสุขภาพอ่านที่นี้เพิ่มเติมครับ

http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=19&t=56941

ยังไงตอนมีชีิวิตอยู่ใครๆก็ปราถนาสุขภาพดีแข็งแรงกันทั้งนั้น
แต่การใช้ชีิวิตของคนยุคนี้โดยส่วนมากแล้ว ดำรงชีวิตไปในทาง
ที่ค่อนข้างจะทำลายตัวเองมากกว่ารักษาครับ

กรรมอดีต + กรรมปัจจุบัน = สุขภาพและอายุ

ทางพระพุทธศาสนาเราท่านก็บอกไว้แล้วว่าการไม่เบียดเบียน
การไม่ฆ่าสัตว์ และการรักษาศีลก็จะเป็นเหตุเป็นปัจจัยให้มีอายุยืน
และแข็งแรง รวมทั้งการภาวนาเพราะจะทำให้จิตสงบ เกิดปัญญา
รู้จักพิจาณา และปล่อยวางสิ่งต่างๆ ลดความยึดมั่นถือมั่นลงไปด้วย

บทแทรก

"ภิกษุทั้งหลาย เพราะความประชุมพร้อมแห่งปัจจัย ๓ ประการ จึงมีการตั้งครรภ์ เมื่อใดมารดาบิดาร่วมกัน มารดาคราวมีฤดู ทั้งสัตว์ที่จะเกิดก็ปรากฏ, เพราะความประชุมพร้อมแห่งปัจจัย ๓ ประการอย่างนี้ จึงมีการตั้งครรภ์, มารดาอุ้มท้องประคับประคองครรภ์นั้นตลอดเวลา ๙ เดือนบ้าง ๑๐ เดือนบ้าง ด้วยความเสียงชีวิตเป็นอย่างมาก ทั้งเป็นภาวะอันหนัก ครั้นล่วงเวลา ๙ เดือน หรือ ๑๐ เดือนแล้ว มารดาก็คลอดทารกในครรภ์ ด้วยความเสี่ยงชีวิตเป็นอันมาก อย่างเป็นภาระอันหนัก แล้วเลี้ยงทารกที่เกิดนั้น ด้วยโลหิตของตน ภิกษุทั้งหลาย ในธรรมเนียมของอริยชน ถือน้ำนมของมารดานี้ว่า คือ โลหิต" (ม.มู.12/452/487)

(พุทธธรรม หน้า ๑๐๒๖)

เรื่องกรรมพุทธศาสนิกชนบ้านเราพูดกันมากมายหลายนัยหลายแนว นี่ตัวอย่างสั้นๆ

กรรมเก่า คือ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ (สํ.สฬ.18/217/166) เป็นเจ้าบทบาทเดิม จากนั้น การศึกษาอาศัยปรโตโฆสะ ซึ่งมีคติว่า "คนเป็นไปตามสภาพแวดล้อมที่ปรุงปั้น" และ โยนิโสมนสิการ ซึ่งมีคติย้อนกลับว่า "ถ้าเป็นคนรู้จักคิด แม้แต่ฟังคนบ้าคนเมาพูด ก็อาจสำเร็จเป็นพระอรหันต์"

ท้ายสุด ปรโตโฆสะอย่างเดียว ไม่พอให้ลุสัจธรรม โยนิโสมนสิการ เป็นตัวชี้ขาด

(พุทธธรรม หน้า ๘๗๗)

ต่อ กท.

ผู้เขียนใคร่ขอพูดถึง “กรรม” ซึ่งแปลว่า “การกระทำ” สักเล็กน้อย มนุษย์บางคน หรือคนบางศาสนาไม่เชื่อในเรื่องของกรรม แต่เขาเชื่อว่า การกระทำสิ่งนั้น เมื่อกระทำไปแล้วก็สิ้นสุด แต่พุทธศาสนาสอนตรงกันข้าม ฉะนั้น จึงมีคำพูดถึง “กฎแห่งกรรม” ตลอดไปจนถึงเรื่องของตายแล้วเกิดใหม่

พุทธศาสนาไม่ต้องการให้มนุษย์งมงายหรือคิดมากไปในสิ่งที่ยังพิสูจน์ไม่ได้ ฉะนั้น ท่านจึงพูดถึงแต่กรรมหรือการกระทำที่เป็นปัจจุบัน ท่านสอนให้ทำกรรมดี ก็จะได้ผลตอบสนองทีดีแน่นอน จึงมีคำสอนว่า ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว ซึ่งตรงกับหลักวิทยาศาสตร์ในเรื่อง Action – Reaction หรือหลัก ธรรมชาติวิทยา (Low of Nature)

เรื่อง “ปฏิสนธิวิญญาณ” นี้เป็นสิ่งน่าสนใจมาก ผู้เขียนได้เคยไปฟังปาฐกถาของ Professor Francis story บรรยายหัวข้อเรื่อง “ระลึกชาติ” (Reincarnation หรือ Rebirth) เมื่อประมาณ ๓๐ กว่าปีมาแล้ว ที่สมาคมค้นคว้าทางจิต (เดิมตั้งอยู่ในบริเวณวัดมงกุฎกษัตริย์) ก่อนจะเล่าว่า ท่านผู้นี้บรรยายว่าอย่างไร ผู้เขียนขออธิบายถึงอาจารย์ผู้นี้เพื่อท่านผู้อ่านได้ทราบพื้นฐานของท่าน

อาจารย์ผู้สนใจศึกษาวิชาอภิจิตวิทยา (Parapsychology) ได้รับทุนจาก University of Verginia ให้ศึกษาค้นคว้าในเรื่องนี้ ท่านจึงเดินทางไปศึกษาเรื่อง ”ระลึกชาติ” ในหลายประเทศในโลก รวมทั้งประเทศไทยด้วย ท่านเคยบวชเป็นพระในพุทธศาสนาเป็นเวลา ๔ ปี ณ ประเทศศรีลังกา และศึกษาวิชานี้ไปด้วย

ปาฐกถาในวันนั้นเพื่อแสดงให้เห็นว่า ”ปฏิสนธิวิญญาณ” หรือ ”กรรม” เข้ามามีบทบาทในชีวิตที่เกิดขึ้นได้อย่างไรโดยศึกษาจากปรากฏการณ์แท้จริงที่เกิดขึ้นในประเทศต่างๆ หลายแห่งในโลก

ในทางวิทยาศาสตร์การแพทย์ ยังไม่สามารถพิสูจน์ได้ว่า ปฏิสนธิวิญญาณรูปร่างอย่างไร หรือมีสูตรหรือสมการอย่างไร รู้แต่เพียงเรื่องของกรรมพันธุ์ (Genetic) ว่า มี Gene หรือ Chomosome อยู่ในตัวอสุจิของพ่อและในไข่ของแม่ ก็รู้เพียงพื้นๆ แค่นั้นเอง

นักวิทยาศาสตร์ทั้งหลายอยากรู้ต่อไปว่า "ปฏิสนธิวิญญาณ" หรือ "กรรม" ที่ถ่ายทอดมาถึงลูกหลานนั้นเป็นอย่างไร ก็ได้แต่ศึกษา ย้อนจากผลมาหาเหตุ

ปาฐกถาในวันนั้น เล่าถึงเรื่องเด็กระลึกชาติได้ในประเทศศรีลังกา (ระหว่างที่เขาบวชพระอยู่ที่นั่น) เด็กคนนี้พออายุได้ประมาณ ๙ ขวบ ก็บอกกับพ่อแม่ของเขาว่าเขามิใช่ลูกของพ่อ เขาเป็นน้องของพ่อซึ่งถูกลงโทษแขวนคอด้วยข้อหาใช้มีดฆ่าสาวคู่รัก ซึ่งไม่ยอมแต่งงานด้วย ระหว่างที่เขากำลังถูกแขวนคอเขาก็คลุ้มคลั่งตะโกนลั่นๆว่า เขาจะกลับมาเกิดอีกเพื่อแก้แค้นคู่รักที่ไม่ยอมแต่งงานด้วย

ในที่สุด ๑๐ ปี ต่อมาเขาก็มาเกิดในครรภ์ของพี่สะใภ้ดังกล่าว เขาสามารถชี้ที่ทางที่เขาเคยอยู่ ชี้ญาติพี่น้องในชาติก่อนของเขาได้ถูกต้องทุกอย่าง

แต่เขาเกิดมาพิการ คือ มือขวา (ที่เคยจับมีดจ้วงแทงคนรักของเขา) นิ้วติดกันทั้ง ๕ นิ้ว อยู่ในท่ากำมือ เหยียดไม่ออก คอของเขามีรอยแผลเป็นแต่กำเนิดเป็นรอยขวั้นรอบๆ คอ (ถูกแขวนคอ) หน้าอกเบื้องซ้ายมีรอยแผลเป็นแต่กำเนิด เป็นรูบุ๋ม (เขาแทงคู่รักด้วยมีดตรงหน้าอกเบื้องซ้าย)

เด็กคนนี้เล่าอย่างถูกต้องว่า ชาติก่อนเขาถูกแขวนคอ เขาดิ้นเขาร้องอย่างไร ในที่สุดรู้สึกวูบตกลงไปในท่ามกลางไฟที่ลุกโพลงและรู้สึกรุ่มร้อนทุรนทุรายแล้วก็ดับไป มารู้ตัวอีกทีก็เมื่อตอนกลับมาเกิดใหม่

Professor ท่านนี้ได้ศึกษาเรื่องคล้ายคลึงอย่างหลายแห่งในโลกนี้ ศึกษาถึงอดีตชาติและพยายามจะศึกษาย้อนหลังด้วยการสะกดจิตมนุษย์ให้ถอยหลังอายุลงไปจนถึงชาติปางก่อน ว่าได้ทำกรรมอะไรมาเมื่อชาติก่อน พยายามหาคำอธิบายว่า ทำไมมนุษย์เราจึงเกิดมาไม่เหมือนกัน ก็แล้วบางคนเกิดมาก็พิการแต่กำเนิด เรื่องมันเป็นมาอย่างไร พยายามหาหลักวิชาการทางวิทยาศาสตร์อธิบาย สัพพัญญูรู้แจ้งของสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าให้ได้ จนกระทั่งบัดนี้ก็ยังไม่มีใครพิสูจน์ให้ถ่องแท้ได้ แต่มันมีปรากฏการณ์ให้เห็นกันอยู่ชัดๆ อย่างนี้แหละ

สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าท่านคงจะทราบแล้วว่า เรื่องนี้มนุษย์เราคงสงสัยไม่สิ้นสุดและคงจะพิสูจน์ไม่ได้ไปอีกนานเท่านาน ท่านจึงอุตส่าห์เป็นห่วง ยังสั่งเสียด้วยว่า อย่าไปสนใจให้เสียเวลา ท่านจึงเพียรสั่งสอนให้ปฏิบัติ ปฏิบัติชอบอยู่ในสัมมาอาชีพ กระทำแต่กรรมที่ดีในชาตินี้ให้เป็นนิจสินก็ชอบก็ควรแล้ว ไม่ต้องไปคิดถึงเรื่องข้างหน้าให้เสียเวลาเลย

อนุโมทนา สาธุกับ อาจารย์ผู้สนใจศักษา

อยากรู้ต้องลองดู ด้วยการเอาตัวเข้าบวชปฏิบัติธรรมเลย

เมื่ออายุเลยวัยเติบโตแล้วก็ควรคุมเรื่องอาหารการกิน
ดื่ม ลดลงให้เหมาะสมกับถานะสภาพของตน ย่อมจะยังชีวิต
ให้ยาวยืนไปได้อีกทั้งสุขภาพก็ดี ดูพระสงฆ์ที่ปฏิบัติดีปฏิบัติ
ชอบสิครับ ท่านทานน้อย แต่มีอายุยืนเพราะอะไร

และความจริงอีกเรื่องคือ บุคคล ๒ กลุ่มคือ กลุ่มหนึ่งชอบ
ทำบุญ อีกกลุ่มหนึ่งไม่ชอบทำ สอง กลุ่มๆ ไหนมีอายุยืนกว่า
แข็งแรงกว่า และความจำดีกว่า