หาสัตว์ บุคคล ไม่ได้ในปรมัตถ์ ไม่ใช่ สัตว์บุคคลไม่มี
หากสัตว์ บุคคล ไม่มี ปรมัตถ์จะไปมีอยู่ที่ใดใช่มั้ยล่ะครับ

พอเห็นแล้วกลายเป็นคน เป็นสัตว์ อันนี้ไม่ใช่ความเห็นผิด
มันเป็นการทำงานของขันธ์ เป็นธรรมชาติปกติ

การเห็นแล้วใจไม่ปรุงแต่ง จึงเห็นรูปเป็นแสง+สีเกิดดับ ๆ
อะไรนั้นมันคือญาณเห็นไตรลักษณ์ อันเกิดจากสัมมาสติ
โพชฌงค์ ๗ บริบูรณ์ก็เป็นสัมมาสมาธิ

ที่คุณ rosarin บอกว่าต้องรู้ตรงตามสัจจะ คุณลองเทียบ
สภาวะที่คุณเห็น ที่ว่าความเห็นตรงตามจริงตามคำสอนเดี๋ยวนี้
ปัจจุบันขณะ แล้วบอกหน่อยว่าคือสัจจะญาณอย่างไร

ทุกข์อย่างไร สมุทัยอย่างไร นิโรธอย่างไร มรรคอย่างไร

ผมอยากแลกเปลี่ยน

พระพุทธเจ้าตรัสรู้ความจริงรู้ความจริงนี้คนเดียวในโลก
ทรงแสดงโดยละเอียดเพื่อไม่ให้ไปตัดแต่งต่อเติมเองค่ะ
ความจริงตามคำสอนนี้ต้องพึ่งคิดตามตรงสัจจะที่กำลังมี
ทำได้ตามลำดับด้วยการเริ่มฟังเพื่อสะสมปัญญาตามลำดับ
ถ้าปัญญาขั้นการฟังยังไม่สามารถเข้าถึงสัจจะข้ามขั้นไม่ได้
ต้องปัญญาแรกล้นฟังต่อจนล้นไปปัญญาลำดับที่2และ3ตามลำดับ
รู้ไม่ตรงสัจจะจะเอาอะไรไปไตร่ตรองถูกตามและถ้าไตร่ตรองผิดก็ภาวนาผิดเห็นผิดอยู่เนี่ยยังไม่รู้ตัวเลย

ปัญญาไม่ใช่การท่องจำความหมายของทุกคำในตำรา
แต่ปัญญาเกิดจากเรียนความจริงเพื่อรู้ตรงสิ่งที่กำลังมี
ว่ากำลังเป็นไปตรงกับสภาพธรรมอะไรตรงที่กายใจตน
รู้เท่าทันปัจจุบันขณะตรงปัจจุบันอารมณ์รู้คิดตามเสียง

ตถาคตตรัสบอกให้ฟังโดยใช้กาลามสูตร10
ฟังสิคะจะได้รู้และเข้าใจปฏิกิริยาตนเอง
เพราะใช้ตาดูหูฟังรู้สึกที่ตัวตนเองไงคะ
บอกมาจากบทสนทนาเยอะแล้วก็ไม่รู้
บอกเท่าไหร่ก็รู้ไม่ได้เพราะเป็นปัญญา
สะสมจากการฟังตรงจริงตรงขณะคือ
การเงี่ยหูฟังเองไม่ฟังจะรู้หรือคะคุณ
ความเข้าใจเป็นของผู้ฟังไม่ใช่ของผู้บอก
เพราะผู้บอกเขาบอกตามการไตร่ตรองมาแล้ว
ความจริงพิสูจน์ได้ด้วยตนเองฟังไม่เข้าใจคือปัญญาไม่พอค่ะ
https://youtu.be/0149vcSl8vY

ไปกาลามสูตรอีก คิกๆๆ

คคห.นี้บอกไปดูหนังโป้ดีกว่า

กาลมสูตรว่าโดยย่อก็คือควรเชื่อ เมื่อได้ทำในใจโดยแยบคายให้เกิด
สัมมาทิฏฐิ รู้กุศล อกุศล สิ่งควรละ สิ่งควรเจริญ ที่สำคัญคือรู้ อริยสัจ ๔

แต่ที่คุณ rosarin เพียรแสดงคือ สภาวะที่คุณเห็น และยึดมั่นถือมั่นว่า
ความเห็นนั้นเท่านั้นจริง ความเห็นอื่นผิด ทำให้คุณมักจะบอกว่าคนนั้น
ไม่เห็นจริง ตรงสัจจะ ไม่เข้าใจที่คุณพูดเพราะไม่มีปัญญา

ไหนทุกขสัจ
ไหนสมุทัยสัจ
ไหนนิโรธสัจ
ไหนมรรคสัจ

ผมเห็นแสดงแต่คนนั้นไม่เห็นตรงสัจจะ คนนั้นไม่เข้าใจ
สิ่งที่ตนพูดเพราะที่พูดเป็นปัญญา แต่คนอื่นเป็นสัญญา
จดจำตามกันมา

คำถามคือ ไหนปัญญาที่จะแสดงให้ผู้อ่านผู้ฟังเข้าใจ

ผู้มีปัญญามากย่อมแก้ปัญหาได้มาก เห็นเหตุการณ์ได้แจ่ม
แจ้ง ลองเข้าไปอ่านเรื่องนี้ดูครับ http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?p=432375#p432375

ปัญญาย่อมจะเห็นสิ่งที่เป็นกุศล และอกุศล เมื่อเห็นแล้วย่อม
เจริญสิ่งที่เป็นกุศลให้ยิ่งๆขึ้นไป ย่อมตัดขาดสิ่งที่เป็นอกุศล ที่เกิด
ทาง กาย วาจา ใจ ครับ

ทาน ศีล ภาวนา และ ศีล สมาธิ ปัญญาไม่ทราบ
ว่าทำมาแล้วหรือยังครับ ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนแล้วเกิดแต่
เหตุ เมื่อปัจจัยพร้อมก็เกิดเหตุ เมื่อมีเหตุ ผลก็ย่อมมี

พระพุทธเจ้าทรงแสดงว่าจิตเห็นสีตรงขณะมีแค่สี1สีดับในตาทันที
กำลังเห็นผิดตามที่ปรากฏต่อสายตาว่ามีคนสัตว์วัตถุตรงหน้าอยู่นอกตา
ก็คิดตามเห็นผิดอยู่กำลังทุกข์อยู่ไงไม่เคยเห็นถูกตรงตามคำสอนตรงปัจจุบันขณะ
ก็มองดูสิคะกำลังมองเห็นอะไรและสิ่งที่คิดถึงอยู่นอกตามีไม่ใช่เหรอคะ555สีมันดับในลูกตาตัวเอง
สีดับก่อนกะพริบตาโน่นแน่ะ...กลับหลังหันมองลูกตาตัวเอง?ก็เห็นสีไม่ได้พระพุทธเจ้าตรัสรู้ด้วยทศพลญาณ
ไม่สนใจไม่รับฟังความเห็นของคนอื่นกำลังเกิดโทสะอยู่นะคะเข้าใจคำสอนของพระพุทธเจ้าไหมว่ากำลังมีค่ะ
กำลังเป็นผู้ว่ายากเพราะไม่ยอมไปฟังคำสอนด้วยหูตนเองไม่มีกาลามสูต10ทำตามอยากทำและเห็นผิดอยู่ไง
กำลังทำตามเห็นผิดแบบนี้ยึดติด1ตำรา2ครูบาอาจารย์3ทำตามๆกัน4ขาดสติระลึกตามการฟังคำสอนอยู่ค่ะ
https://youtu.be/5Dc0upyfc_g

'' เมื่อเจริญสติ ไม่เข้าคิดเข้าปรุงจนเห็น ตากระทบรูปเห็นสี 1 สีดับในตาทันที ''
ก็เห็นตามจริงว่า ........
สังขารทั้งหลายไม่เที่ยง ธรรมทั้งหลายเป็นอนัตตา
เห็นแล้วจึงเกิดความเบื่อหน่าย เมื่อเบื่อหน่ายก็คลายกำหนัด
เมื่อคลายกำหนัดจิตก็หลุดพ้น เมื่อจิตหลุดพ้นก็รู้ว่าจิตหลุดพ้น
ทั้งหมดก็ด้วยการทำในใจไว้ด้วยอุบายอันแยบคาย ตามคำสอน
สิ่งใดเป็นทุกข์ สิ่งใดเป็นโทษ สิ่งใดเป็นสาระ สิ่งใดไม่ใช่สาระ
สิ่งใดควรเจริญ สิ่งใดควรละ ทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค

หากทำไว้ในใจด้วยอุปบายอันไม่แยบคาย
ก็เห็นผิดไปจากความจริง ไม่ได้เห็นอริยสัจ ๔ ผมยกตัวอย่างนะครับ
เช่นเห็นว่าโลกไม่มี สัตว์ไม่มี บุคคลไม่มี ไม่มีอะไรทั้งนั้น ไม่เห็นทุกข์
ไม่ดำริพ้นไปจากทุกข์ เค้าจึงไม่ปฏิบัติเพื่อพ้นไปจากทุกข์ แต่เข้าใจ
ว่าตนพ้นทุกข์ เพราะยึดมั่นถือมั่น ความเห็นที่ว่า โลกไม่มี สัตว์ไม่มี
บุคคลไม่มี ทุกสิ่งอนัตตา

คำสอนตรงจริงตรงทางตรงสัจจะทีละ1แต่ละ1ไม่ปนกันไม่ซ้ำเก่าและไม่มีตัวตนแม้แต่ขณะเดียวนะคะ
เห็นคือเห็น เห็นไม่คิด เห็นไม่มีเสียง เห็นไม่มีหู แมวเห็น คนเห็น เทวดาเห็น พรหมเห็น คือจิตเห็นเหมือนกัน
เห็นแต่เพียงสิ่งที่ปรากฏให้เห็นได้เท่านั้น สิ่งที่กำลังเห็นไม่ใช่สิ่งที่ถูกเห็น คนที่เห็นแล้วไม่ใช่คนที่ถูกเห็นค่ะ
1ขณะที่เห็นดับมีภวังคจิตคั่นส่งต่อไปทางมโนทวารวิถีดับที่ใจมีภวังคจิตคั่นครั้งที่2จึงเกิดจิตทางอื่นได้นะคะ

สวรรค์ของเหล่าเทพพรหมเทวาคือการได้อัตภาพมนุษย์ได้พบพระสัทธรรมและมีโอกาสได้ฟังพระสัทธรรม
ที่เกิดมาแล้วเนี่ยอาจมาจากเทวดาก็ได้แต่ลืมไงคะลืมว่าต้องฟังสะสมปัญญาเพราะทุกภพภูมิทำไปจากมนุษย์

ผมเข้าใจสิ่งที่คุณพูดครับ แต่มันไม่เป็นสาระ
และผมเข้าใจยิ่งไปกว่านั้นว่า อะไรที่เป็นสาระ
อะไรคือทุกขสัจ
อะไรคือสมุทัยสัจ
อะไรคือมรรคสัจ
อะไรคือนิโรธสัจ

ที่คุณเห็นนั้น พระพุทธเจ้าไม่บังเกิดก็มีผู้เห็นได้
เกิดศาสดามากมาย เพราะได้เห็นสิ่งที่คุณเห็น
แล้วทำในใจอย่างไม่แยบคาย เห็นโลกสูญเปล่า
เป็นมิจฉาทิฏฐิ ไม่รู้อริยสัจ 4 ไม่รู้มรรคาปฏิปทา
แต่ยึดมั่นถือมั่นความเห็นผิดว่าโลกสูญเปล่านั้น
เป็นความหลุดพ้น

การเห็นว่าโลกไม่มี คนไม่ สัตว์ไม่มี ไม่ใช่ การเห็นอนัตตา หรือ อนัตลักษณะ

การเห็นอนัตตา หรือ อนัตลักษณะ นั้นคือการเห็นเหตุปัจจัยการเกิดขึ้น มีขึ้น ของ
ธรรมทั้งปวง เห็นเหตุปัจจัยการดับของธรรมทั้งปวง หาสิ่งใดเกิดเอง มีเอง เป็นเอง
ไม่ได้ หาความเป็นตัวตนในสิ่งใดไม่ได้ จึงเห็นทุกขสัจ สมุทัยสัจ นิโรธสัจ มรรคสัจ

ขอบนอบน้อมแด่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

ปฏิจจสมุปบาท

อวิชชาปัจจะยา สังขารา เพราะอวิชชาเป็นปัจจัย สังขารจึงมี
สังขาระปัจจะยา วิญญานัง เพราะสังขารเป็นปัจจัย วิญญาณจึงมี
วิญญาณะปัจจะยา นามะรูปัง เพราะวิญญาณเป็นปัจจัย นามรูปจึงมี
นามะรูปะปัจจะยา สะฬายะตะนัง เพราะนามรูปเป็นปัจจัย สฬายตนะจึงมี
สะฬายะตะนะปัจจะยา ผัสโส เพราะสฬายตนเป็นปัจจัย ผัสสะจึงมี
ผัสสะปัจจะยา เวทนา เพราะผัสสะเป็นปัจจัย เวทนาจึงมี
เวทะนายะปัจจะยา ตัณหา เพราะเวทนาเป็นปัจจัย ตัณหาจึงมี
ตัณหาปัจจะยา อุปาทานัง เพราะตัณหาเป็นปัจจัย อุปาทานจึงมี
อุปาทานะปัจจะยา ภะโว เพราะอุปาทานเป็นปัจจัย ภพจึงมี
ภะวะปัจจะยา ชาติ เพราะภพเป็นปัจจัย ชาติจึงมี
ชาติปัจจะยา ชะรามะระณัง เพราะชาติเป็นปัจจัย ชรามรณะจึงมี
โสกะปะริเทวะทุกขะโทมะนัสสุปายาสา สัมภะวันติ ความโศก ความคร่ำครวญ ทุกข์ โทมนัส และความคับแค้นใจ ก็มีพร้อม
เอวะเมตัสสะ เกวะลัสสะ ทุกขักขันธัสสะ สะมุทะโย โหติ การเกิดขึ้นแห่งกองทุกข์ทั้งปวงนี้ จึงมีด้วยประการฉะนี้ ฯ
อวิชชายะ เตววะ อะเสสะวิราคะนิโรธา สังขาระนิโรโธ เพราะอวิชชาสำรอกดับไปไม่เหลือ สังขารจึงดับ
สังขาระนิโรธา วิญาณะนิโรโธ เพราะสังขารดับ วิญญาณจึงดับ
วิญญาณะนิโรธา นามรูปะนิโรโธ เพราะวิญญาณดับ นามรูปจึงดับ
นามะรูปะนิโรธา สะฬายะตะนะนิโรโธ เพราะนามรูปดับ สฬายตนะจึงดับ
สะฬายะตะนะนิโรธา ผัสสะนิโรโธ เพราะสฬายตนะดับ ผัสสะจึงดับ
ผัสสะนิโรธา เวทนานิโรโธ เพราะผัสสะดับ เวทนาจึงดับ
เวทนานิโรธา ตัณหานิโรโธ เพราะเวทนาดับ ตัณหาจึงดับ
ตัณหานิโรธา อุปาทานะนิโรโธ เพราะตัณหาดับ อุปาทานจึงดับ
อุปาทานะนิโรธา ภะวะนิโรโธ เพราะอุปาทานดับ ภพจึงดับ
ภะวะนิโรธา ชาตินิโรโธ เพราะภพดับ ชาติจึงดับ
ชาตินิโรธา ชะรามะระณัง เพราะชาติดับ ชรามรณะจึงดับ
โสกะปะริเทวะทุกขะโทมะนัสสุปายาสา นิรุชฌันติ ความโศก ความคร่ำครวญ ทุกข์ โทมนัส และความคับแค้นใจจึงดับ
เอวะเมตัสสะ เกวะลัสสะ ทุกขักขันธัสสะ นิโรโธ โหติ การดับแห่งกองทุกข์ทั้งปวงนี้ จึงมีด้วยประการฉะนี้ ฯ

สัพเพ ธัมมา อนัตตา